زبُور 130

دَ اِنتِظار و اُمِیدِ خُداوند

سرُودِ باله رفتو دَ اورُشَلیم.

اَی خُداوند، از غَوُجی ها دَ پیش تُو ناله-و-فریاد مُونُم.

‏2 یا مَولا، آواز مَره بِشنَو

و بیل که گوشای تُو دَ آوازِ ناله-و-زاری مه تَوَجُه کُنه.

‏3 اَی خُداوند، اگه تُو گُناه ھا ره دَ نظر خُو بِگِیری،

کِی مِیتَنه دَ حُضُور تُو ایسته شُنه، یا مَولا؟

‏4 لیکِن تُو بخشِندِه گُناه ها اَستی،

تا ترس-و-اِحترامِ ازتُو برقرار بَشه.

‏5 ما چِیم دَ راهِ خُداوند اَستُم، جان مه اِنتِظار مِیکشه

و ما دَ کلامِ ازُو اُمِید دَرُم.

‏6 جان مه اِنتِظارِ مَولا ره مِیکشه،

کَلوتر از پَیره‌دارای که مُنتَظِرِ روز واز شُدو یَه؛

اَرے، کَلوتر از پَیره‌دارای که مُنتَظِرِ روز واز شُدو اَسته.

‏7 اَی اِسرائیل، دَ خُداوند اُمِید کُو،

چُون رَحمت دَ پیشِ خُداوند اَسته

و اُو قُدرتِ پِرَیمو دَره که بازخرِید کُنه؛

‏8 اُو خود شی اِسرائیل ره

از تمامِ گُناه های شی بازخرِید مُونه.