اِعتِماد دَ خُوبی خُداوند
سرُودِ باله رفتو دَ اورُشَلیم. از سُلَیمان.
127
اگه خُداوند خانه ره آباد نَکُنه،اُستاکارای ازُو بےفایده زَحمت مِیکشه؛
اگه خُداوند از شار نِگاهوانی نَکُنه،
نِگاهوانا دَ اُونجی بےفایده بیدار مِیشِینه.
2 بَلدِه شُمو بےفایده اَسته که وخت از خاو باله مُوشِید
و شاو تا ناوخت بیدار مُومَنِید،
و نانِ مُشَقَت-و-سختی ره مُوخورِید؛
چُون خُداوند کسای ره که دوست دَره بَلدِه ازوا حتیٰ دَ وختِ خاو ام روزی مِیدیه.
3 باچه ها یگ میراث از طرفِ خُداوند اَسته،
ثَمرِ رَحم، یگ اَجر از طرفِ خُداوند.
4 باچه های دَورونِ جوانی
رقمِ تِیرھای دِستِ مَردِ مُبارِز اَسته.
5 نیک دَ بَختِ کسی که تِیردانی شی ازوا پُر شُده.
اُو آدم شرمِنده نَمُوشه وختِیکه دَ دانِ درگِه شار قد دُشمنا توره مُوگیه.