فصلِ بِیستُم
دُعای داوُود بَلدِه پیروزی شی
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها. زبُورِ داوُود.
1 خُداوند دَ روزِ سختی-و-مُشکِلات دُعای تُو ره قبُول کُنه!
نامِ خُدای یعقُوب از تُو حِفاظَت کُنه.
2 از جایگاهِ مُقَدَّس خُو بَلدِه تُو کومَک رَیی کُنه،
و از کوهِ صَهیون از تُو پُشتِیوانی کُنه.
3 پگِ هدیه های تُو ره دَ یاد خُو بیره
و قُربانی ھای سوختَنی تُو ره قبُول کنه. سِلاه.
4 تُو ره دَ آرزوی دِل تُو بِرسَنه،
و تمامِ نقشه های تُو ره کامیاب کُنه.
5 اوخته مو بخاطرِ پیروزی تُو چِیغ زَده خوشی مُونی
و دَ نامِ خُدای خُو بَیرَق خُو ره بِلند مُونی.
خُداوند تمامِ درخاست های تُو ره پُوره کُنه.
6 آلی ما فامِیدُم که خُداوند مَسَح شُدِه خُو ره نِجات مِیدیه؛
اُو قد زورِ نِجات بَخشِ دِستِ راس خُو
از آسمونِ مُقَدَّس خُو دُعای ازُو ره قبُول مُونه.
7 بعضی کسا دَ گاڈی های جنگی و بعضی کسا دَ اَسپای خُو تَوَکُل مُونه،
لیکِن مو دَ نامِ خُداوند-خُدای خُو اِفتخار مُونی.
8 اُونا خَم شُده موفته،
ولے مو باله شُده ایسته مُوشی.
9 اَی خُداوند، پادشاه ره پیروز کُو.
و دَ روزی که تُو ره بَلدِه کومَک کُوی مُونی، دُعای مو ره قبُول کُو.