فصلِ نوزدَهُم
بُزُرگی-و-جلالِ خُدا دَ خِلقَت و دَ شریعت
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها. زبُورِ داوُود.
1 آسمو بُزُرگی-و-جلالِ خُدا ره بَیان مُونه
و فَلَک از کارای دِستِ ازُو توره مُوگیه.
2 روز از پُشتِ روز اَمَده توره گُفته موره
و شاو از پُشتِ شاو اَمَده شِناسِ خُدا ره اِعلان کده موره.
3 نَه توره اَسته و نَه کلام؛
آوازِ ازوا ام شِنِیده نَمُوشه،
4 ولے آوازِ ازوا دَ تمامِ زمی مِیرَسه
و کلِمه های ازوا تا آخِرای دُنیا.
خُدا دَ آسمو بَلدِه آفتَو یگ خَیمه ایستَلجی کده
5 و آفتَو رقمِ داماد اَلّی از خَیمِه خُو بُرو مییه
و مِثلِ یگ مردِ قَوی قد خوشی دَ مَیدو مُودَوه.
6 بُر شُدونِ ازُو از یگ گوشِه آسمو اَسته
و دَور خوردون شی تا گوشِه دِیگه؛
هیچ چِیز از گرمی ازُو تاشه شُده نَمِیتَنه.
7 شریعتِ خُداوند کامِل اَسته و جان ره تازه مُونه،
فرمان های خُداوند قابِلِ اِعتِماد اَسته و دَ آدمِ نادو حِکمت مِیدیه.
8 دستُورای خُداوند راست اَسته و دِل ره خوش مُونه،
احکامِ خُداوند پاک اَسته و چِیمِ اِنسان ره روشو مُونه.
9 ترسِ خُداوند پاک اَسته و تا اَبَد پایَدار مُومنه،
قضاوَت های خُداوند حق و کامِلاً عادِلانه اَسته.
10 از طِلّا کده دِلکش اَسته حتیٰ از طِلّای خالِص کده؛
از عسل کده شِیرِین‌تَر اَسته، حتیٰ از قطره های کَندُوی عسل کده.
11 خِدمتگار تُو ام دَ وسِیلِه ازوا خبردار مُوشه،
و دَ نِگاه کدونِ ازوا اَجرِ بُزُرگ وجُود دَره.
12 کِی مِیتَنه که خطاهای خُو ره پَی بُبره؟
مَره از خطاهای مه که از مه تاشه یَه پاک کُو!
13 امچُنان خِدمتگار خُو ره از گُناه های قَصدی دُور نِگاه کُو،
نَیل که دَ بَلِه مه حاکِم شُنه؛
اوخته ما مِیتنُم که بےعَیب و از گُناهِ بُزُرگ پاک بَشُم.
14 اَی خُداوند، اَی قاده-و-پناهگاه و نِجات دِهِندِه مه،
بیل که توره های دان مه و راز-و-نیازِ دِل مه قابِلِ قبُول تُو بَشه.