فصلِ هژدَهُم
سرُودِ پیروزی داوُود
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها. زبُورِ داوُود خِدمتگارِ خُداوند؛ داوُود توره های امزی سرُود ره دَ غَیتی بَلدِه خُداوند خاند که خُداوند اُو ره از دِستِ تمامِ دُشمنای شی و از دِستِ شائول خلاص کد. داوُود اینی رقم خاند:
1 اَی خُداوند، اَی قُوَت مه، ما تُو ره دوست دَرُم.
2 خُداوند قاده-و-پناهگاهِ مه اَسته، قلعه و نِجات دِهِندِه مه،
اُو خُدای مه اَسته، قادِه مه که دَز شی پَناه مِیگِیرُم،
سِپر مه و قُدرتِa نِجات مه و قلعِه بِلند مه.
3 ما خُداوند ره که لایقِ حمد-و-ثنا اَسته کُوی مُونُم،
و ما از چنگِ دُشمنای خُو نِجات پَیدا مُونُم.
4 ریسپونای مَرگ دَ گِرد مه پیچ خورده بُود
و سیل های تباهی دَ بَلِه مه هُجُوم اَوُردُد.
5 ریسپونای عالمِ مُرده ها دَ دَور مه خود ره پیچَندُد
و دام های مَرگ دَ پیشِ رُوی مه اَوار شُدُد.
6 دَ غَیتِ سختی-و-مُشکِلات خُو خُداوند ره کُوی کدُم
و دَ پیشِ خُدای خُو ناله-و-فریاد کدُم.
اُو از جایگاهِ خُو آواز مَره شِنِید
و ناله-و-فریاد مه دَ حُضُور شی دَ گوشِ ازُو رسِید.
7 اوخته زمی زِلزِله کده تکان خورد،
بُنیادِ کوه ھا دَ لَرزه اَمَد و شور خورد،
چراکه خُداوند قار شُد.
8 از بِینی شی دُود بُر شُد
و از دان شی آتِشِ ذَوب کُنِنده
که از شی قوغ ها باد مُوشُد.
9 اُو آسمو ره خَم کد و تاه اَمَد
و دَ تَی پای شی ترِیکی تِیره بُود.
10 اُو دَ بَلِه کِرُوبیb سوار شُده پَرواز کد
و دَ بَلِه بال های باد دَ حَرکت شُد.
11 اُو ترِیکی ره پوشاک خُو جور کد
و آوُرِ سیاهِ پُر از آو ره سایَبان دَ گِرداگِرد خُو.
12 از روشَنی حُضُورِ ازُو
از مینکلِ آوُر ھای شی
زاله و قوغ های آتِش بُرو اَمَد.
13 خُداوند از آسمو گُرگُردراغ کد؛
قادِرِ مُتعال آواز خُو ره از مینکلِ زاله و قوغ های آتِش بِلند کد.
14 اُو تِیر ھای خُو ره ایله کده دُشمناc ره تِیت‌پَرَک کد
و آتِشَک رَیی کده اُونا ره دَ گَلگَلمیری اَندخت.
15 غَوُجی های دریا دِیده شُد و بُنیادِ زمی نُمایان شُد،
از هَیبَت تُو، اَی خُداوند، و از شَمالِ بادِ بِینی تُو.
16 خُداوند از عالمِ باله دَ کومَک مه رسِیده مَره گِرِفت
و از آو های کَلو بُرو بُر کد.
17 اُو مَره از چنگِ دُشمونِ زورتُوی مه خلاص کد،
از چنگِ کسای که از مه بَد مُوبُرد،
چُون اُونا از مه کده کَلو زورتُو بُود.
18 دَ روزی که دُچارِ بَلا-و-مُصِیبت بُودُم، اُونا دَ جان مه اَمَد،
لیکِن خُداوند پُشتِیوان مه بُود.
19 اُو مَره بُر کده دَ جای پِراخ اَوُرد،
اُو مَره از مُشکِلات خلاص کد، چراکه اُو از مه راضی بُود.
20 خُداوند دَ مُطابِقِ عدالت مه دَز مه اَجر دَد،
دَ مُطابِقِ پاکی دِستای مه قد مه رفتار کد،
21 چراکه ما راه های خُداوند ره نِگاه کدیم
و شرِیرانه از خُدای خُو رُوی‌گردو نَشُدیم؛
22 پگِ احکامِ ازُو دَ پیشِ رُوی مه بُوده
و دستُورای شی ره از خُو دُور نَکدیم.
23 ما دَ حُضُورِ ازُو بےعَیب بُودیم
و خود ره از گُناه دُور نِگاه کدیم.
24 پس خُداوند دَز مه اَجر دَد، دَ مُطابِق عدالت مه
و دَ مُطابِقِ پاکی دِستای مه که دَ پیشِ نظرِ ازُو یَه.
25 خُداوندا، دَ آدمِ وفادار تُو وفاداری خُو ره نِشو مِیدی؛
دَ نفرِ بےعَیب، بےعَیبی خُو ره نِشو مِیدی.
26 دَ آدمِ پاک، پاکی خُو ره نِشو مِیدی
و دَ آدمِ چَلباز، هُوشیاری خُو ره نِشو مِیدی.
27 چُون تُو قَومِ مظلُوم ره نِجات مِیدی
ولے چِیمای پُر کِبر-و-غرُور ره خجِل مُونی.
28 تُو چِراغ مَره روشو مُونی،
خُداوند، خُدای مه، ترِیکی مَره روشَنی مُونی.
29 دَ کومَکِ ازتُو ما دَ بَلِه لشکر حَمله مُونُم
و قد تَوَکُل دَ خُدای خُو دَ بَلِه دیوالِ شار ها بُر مُوشُم.
30 خُدا راه-و-طرِیق شی کامِل اَسته؛
کلامِ خُداوند خالِص اَسته.
اُو بَلدِه تمامِ کسای که دَزُو پناه مُوبره سِپر اَسته،
31 چُون غَیر از خُداوند، کِی خُدا اَسته؟
و غَیر از خُدای مو، کِی قاده-و-پناهگاهِ مو اَسته؟
32 خُدای که کمر مَره قد قُوَت بسته کده
و راه های مَره بےخَطر جور کده،
33 اُو پایای مَره رقمِ پایای آهُو جور مُونه
و مَره دَ جای های بِلند ایستَلجی مُوکُنه.
34 اُو دِستای مَره بَلدِه جنگ تمرِین مِیدیه
تاکه بازُو های مه بِتَنه کمونِ برونزی ره خَم بِدیه.
35 اَی خُداوند، تُو سِپرِ نِجات خُو ره دَز مه دَدے
و دِستِ راست تُو از مه پُشتِیوانی کده؛
تُو خود ره خَم کده مَره بُزُرگ جور کدی.
36 زیرِ پای مَره بَلدِه قَدم های مه پِراخ جور کدے
تاکه پایای مه نَلَخشه.
37 ما دُشمنای خُو ره دُمبال کده دَزوا رسِیدُم
و تاکه اُونا نابُود نَشُد، پس دَور نَخوردُم.
38 ما اُونا ره اِیطور زَدُم که دِیگه باله شُده نَتنِست
و دَ تَی پای مه اُفتَد.
39 چُون تُو کمر مَره قد قُوَت بَلدِه جنگ بسته کدے
و مُخالِفای مَره دَ تَی پای مه اَندختے.
40 تُو گردونِ دُشمنای مَره دَ دِست مه دَدے
و ما کسای ره که از مه بَد مُوبُرد، نابُود کدُم.
41 اُونا بَلدِه کومَک ناله-و-فریاد کد، مگم هیچ کس نَبُود که اُونا ره نِجات بِدیه،
اُونا پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کد، ولے اُو دَزوا جواب نَدَد.
42 ما اُونا ره دَ اندازِه کوفتُم که رقمِ خاکِ دَمِ باد جور شُد،
و اُونا ره رقمِ گِلِ کُوچه دُور پورته کدُم.
43 تُو مَره از جنجالِ مردُم خلاص کدے
و مَره کٹِه مِلَّت ها جور کدے؛
مردُمی ره که نَمِیشنَختُم، مَره خِدمت مُونه.
44 امی که اُونا تورِه مَره مِیشنَوه، از اَید مه مُوشه؛
بیگَنه‌گو خَم شُده دَ پیش مه مییه.
45 بیگَنه‌گو بےروحیه شُده
و قد ترس-و-لرز از سَنگر های خو بُرو مییه.
46 خُداوند زِنده یَه! حمد-و-ثنا دَ قاده-و-پناهگاهِ مه!
مُتعال باد خُدای نِجات مه!
47 خُدای که اِنتِقام مَره گِرِفت
و قَوم ها ره تابِع مه کد،
48 خُدای که مَره از چنگِ دُشمنای مه خلاص کد.
خُداوندا، تُو مَره دَ برابرِ مُخالِفای مه سربِلند کدے،
و از دِستِ آدمِ ظالِم نِجات دَدے.
49 امزی خاطر، اَی خُداوند، تُو ره دَ مینکلِ مِلَّت ها حمد-و-سِپاس مُوگیُم
و بَلدِه سِتایشِ نام تُو سرُود میخانُم.
50 اُو پیروزی های بُزُرگ ره نصِیبِ پادشاهِ خُو مُونه،
و رَحمت خُو ره دَ مَسَح شُدِه خُو نِشو مِیدیه،
دَ داوُود و اَولادِه شی تا اَبَداُلاباد.