فصلِ ھفدَهُم
دُعا بَلدِه عدالت
دُعای داوُود
1 اَی خُداوند، آوازِ عدالت خاهانه ره بِشنَو، دَ فریاد مه تَوَجُه کُو،
دَ دُعای مه که از لَبای مه بِدُونِ حِیله-و-مَکر بُر مُوشه، گوش بِدی!
2 بیل که حُکمِ بیگُناهی مه از حُضُورِ ازتُو صادِر شُنه
و چِیمای تُو حقِیقت ره بِنگره.
3 تُو دِل مَره آزمایش کدے و دَ غَیتِ شاو ام بَلدِه تحقِیق اَمَدے،
مَره اِمتِحان کدے و هیچ چِیز دَز مه پَیدا نَکدے،
چُون ما قَصد کدیم که ھیچ خطایی از دان مه سر نَزَنه.
4 دَ بارِه کارای بَدِ دِیگرو:
ما دَ وسِیلِه کلامِ لبای تُو
خود ره از راه ھای امزُو ظالِما دُور نِگاه کدیم.
5 قَدم های مه دَ راه های ازتُو اُستوار اَسته
و پایای مه نَلَخشِیده.
6 اَی خُدا، ما تُو ره کُوی مُونُم، چراکه تُودُعای مَره قبُول مُونی،
دَز مه گوش بِدی و توره های مَره بِشنَو.
7 رَحمتِ فَوق-اُلعادِه خُو ره نِشو بِدی،
اَی نِجات دِهِندِه کسای که دَز تُو تَوَکُل مُونه
و تُو اُونا ره دَ وسِیلِه دِستِ راست خُو
از شَرِ مُخالِفِین شی خلاص مُونی.
8 از مه رقمِ تُخمِ چِیم خُو نِگاهوانی کُو،
دَ تَی سایِه پَر-و-بال خُو مَره تاشه کُو،
9 از آدمای شرِیر که میخایه مَره نابُود کُنه،
از دُشمنای جان مه که مَره محاصِره کده.
10 دِلِ سنگ خُو ره اُونا سخت کده،a
قد زِبون خُو توره های پُر کِبر-و-غرُور مُوگیه.
11 اُونا رَدِ پای مَره دُمبال کده و آلی چاردَور مَره گِرِفته
و چِیمای خُو ره دَز مه دوخته تا مَره دَ زمی بِزنه.
12 اُونا مِثلِ شیری اَسته که بَلدِه پاره کدو بےقراره،
مِثلِ شیرِ غُرانی که دَ یگ گوشه دَ کمِین شِشته.
13 اَی خُداوند، باله شُو و دَمِ رُوی ازوا ره گِرِفته اُونا ره سرنِگون کُو.
جان مَره قد شمشیر خُو از چنگِ آدمِ شرِیر خلاص کُو.
14 اَی خُداوند، قد دِست خُو مَره از چنگِ اِنسان ها خلاص کُو،
از چنگِ اِنسان های که حِصِّه ازوا تنها دَ امزی زِندگی و دَمزی دُنیا اَسته.
بیل که کَورِه ازوا قد چِیزی پُر شُنه که بَلدِه ازوا ذخِیره کدے،
بچکِیچای ازوا ام ازُو سیر شُنه
و بَلدِه نِلغه‌گونِ بچکِیچای ازوا ام پِرَیمو باقی بُمَنه.
15 ولے ما دَ وسِیلِه عدالت خُو رُوی تُو ره مِینگرُم
و غَیتِیکه بیدار مُوشُم احساسِ حُضُور تُو بَلدِه مه تمامِ چِیز اَسته.