فصلِ شوزدَهُم
سرُودِ اِطمِینان دَ خُداوند
سرُودِ داوُود
1 اَی خُدا، از مه حِفاظت کُو،
چُون ما دَز تُو پناه اَوُردیم.
2 ما دَ خُداوند گُفتُم: ”تُو مَولای مه اَستی،
هیچ خُوبی دَز مه وجُود نَدره جدا از تُو.“
3 دَ بارِه مُقَدَّسِین که دَ رُوی زمِی اَسته:
اُونا قابِلِ اِحترام اَسته،
تمامِ خوشی مه بخاطرِ ازوا اَسته.
4 غَم های کسای که پُشتِ خُدایونِ دِیگه مِیگرده، کَلو مُوشه،
ما هدیه های وُچی کدَنی خُون ره بَلدِه امزُو خُدایو شیو نَمُونُم
و نامِ ازوا ره ام دَ زِبون خُو نَمیرُم.
5 اَی خُداوند، حِصِّه میراث مه و اِنتِخابa مه تُو اَستی،
پِشک مَره تُو نِگاه مُونی.
6 زمِینای که دَ پِشک دَز مه اُفتَده، دَ جای های خوشایَند اَسته،
واقعاً میراثِ خُوب دَز مه رَسِیده.
7 ما خُداوند ره که دَز مه مشوَره مِیدیه، سِتایش مُوگیُم؛
حتیٰ دَ وختِ شاو ام دِل مه مَره اِصلاح مُونه.
8 ما خُداوند ره همیشه دَ پیشِ رُوی خُو حاضِر مِینگرُم؛
و ازی که اُو دَ دِستِ راست مه اَسته،
ما از جای خُو تکان نَمُوخورُم.
9 امزی خاطر دِل مه خوش اَسته و جان مهb خوشحالی مُونه،
و جَسَد مه دَ آرامی جای-دَ-جای مُوشه،
10 چُون تُو جان مَره دَ عالمِ مُرده ها ایله نَمُونی
و نَمیلی که مَردِ وفادار تُو دَ قبر ایله شُنه.
11 تُو راهِ زِندگی ره دَز مه یاد مِیدی،
دَ حُضُور تُو خوشی کامِل اَسته
و دَ دِستِ راست تُو خوشحالی تا اَبَداُلاباد.