فصلِ پوزدَهُم
رضای خُدا بَلدِه ایماندارا
زبُورِ داوُود
1 اَی خُداوند، کِی مِیتَنه که دَ خَیمِه تُو وخت تیر کُنه؟
کِی مِیتَنه که دَ کوهِ مُقَدَّس تُو جای-دَ-جای شُنه؟
2 امُو کسی که رفتار شی بےعَیب بَشه
و عدالت ره دَ جای بیره
و از تَی دِل خُو راست بُگیه؛
3 امُو کسی که قد زِبون خُو غَیبَت نَکُنه
و دَ ھمسایِه خُو بَدی نَرَسَنه
و دَ بَلِه نزدِیکانه های خُو تُهمَت نَکُنه؛
4 امُو کسی که شرِیرو دَ نظر شی خار-و-حقِیر بَشه
ولے کسای ره اِحترام کُنه که از خُدا مِیتَرسه
و دَ قَول-و-قَسم خُو ایسته شُنه،
حتیٰ اگه دَ ضرَر شی ام بَشه؛
5 امُو کسی که پَیسِه خُو ره سرِ سُود نَدیه
و رِشوَت دَ ضِدِ آدمِ بےگُناه نَگِیره.
کسای که امی چِیزا ره دَ جای بیره تا اَبَد از جای خُو تکان نَمُوخوره.