فصلِ چاردَهُم
خیالاتِ مردُمای لَوڈه
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها. زبُورِ داوُود.
1 آدمای لَوڈه-و-بےشعُور دَ دِل خُو مُوگیه:
”خُدا وجُود نَدره.“
اُونا فاسِد اَسته و کارای زِشت انجام مِیدیه،
دَ مینکلِ ازوا هیچ کس کارِ نیک انجام نَمِیدیه.
2 خُداوند از عالمِ باله سُون بَنی آدم توخ مُونه
تا بِنگره که آیا کُدَم آدمِ دانا وجُود دَره که دَ طلبِ خُدا بَشه؟
3 اُونا پگ شی گُمراه شُده و قتی فاسِد گشته،
دَ مینکلِ ازوا هیچ کس کارِ نیک انجام نَمِیدیه، حتیٰ یگ نفر ام نَه.
4 آیا تمامِ آدمای شرِیر-و-بَدکار هیچ دانایی نَدره
که قَوم مَره رقمِ نان اَلّی مُوخوره
و خُداوند ره یادa نَمُوکُنه؟
5 پس اُونا سخت وَحشَت زَده مُوشه،
چراکه خُدا قد مردُمای عادِل اَسته.
6 اَی شرِیرو، شُمو قَصدِ آدمِ غرِیب-و-بیچاره ره باطِل مُونِید،
مگم خُدا پناهگاهِ ازوا اَسته.
7 کشکِه نِجات بَلدِه اِسرائیل از صَهیونb بییه!
وختی خُداوند خوشبَختی قَوم خُو ره دُوباره بیره،
یعقُوبc خوشی مُونه، اِسرائیل خوشحال مُوشه.