فصلِ سیزدَهُم
دُعا بَلدِه خلاصی از دِستِ دُشمَنا
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها. زبُورِ داوُود.
1 تا چی وخت، اَی خُداوند؟ آیا تا اَبَد مَره پُرمُشت مُونی؟
تا چی غَیت رُوی خُو ره از مه تاشه مُونی؟
2 تا چی وخت قد خود خُو چورت بِزنُم
و هر روز دَ دِل خُو غَم دَشته بَشُم؟
تا چی غَیت دُشمون مه دَ ضِد مه سربِلند شُنه؟
3 اَی خُداوند، خُدای مه! سُون مه نظر کُو و دُعای مَره قبُول کُو!
چِیمای مَره روشو کُو، اگه نَه ما دَ خاوِ مَرگ مورُم
4 و دُشمون مه مُوگیه، ”دَ بَلِه ازُو پیروز شُدُم،“
و مُخالِفای مه از خاطرِ شِکست مه خوشحالی مُونه.
5 مگم ما دَ رَحمت تُو اِعتِماد دَرُم؛
دِل مه بخاطرِ نِجات تُو خوشی مُونه.
6 ما بَلدِه خُداوند سرُود میخانُم،
چراکه اُو دَ حق مه اِحسان کده.