فصلِ دوازدَهُم
دُعا بَلدِه نِجات
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها، قد هشت تار خانده شُنه؛ زبُورِ داوُود.
1 اَی خُداوند، نِجات بِدی، چُون کُدَم آدمِ خُدا ترس باقی نَمَنده
و اِنسانای صادِق-و-نیک از مینکلِ بَنی آدم گُم شُده.
2 پگ دَ یگدِیگِه خُو دروغ مُوگیه
اُونا قد لَبای چاپلُوس و دِلِ منافِق توره مُوگیه.
3 کشکِه خُداوند پگِ لب های ره که چاپلُوسی مُونه مُنٹی کُنه،
و هر زِبونی ره که توره ھای کٹه کٹه مُوگیه،
4 امزوا ره که مُوگیه: ”قد زِبون خُو مو پیروز مُوشی؛
لَبای مو از خودون مو یَه؛ کِی اَسته که دَ بَلِه مو بادار بَشه؟“
5 خُداوند مُوگیه: ”بخاطرِ غارَت شُدونِ مردُمِ غرِیب-و-بیچاره
و بخاطرِ آه-و-نالِه آدمای مُحتاج، اینه، ما باله مُوشُم
و نِجاتی ره نصِیبِ ازوا مُونُم که دَ آرزوی شی اَسته.“
6 توره های خُداوند توره های خالِص اَسته،
خالِصتَر از نُقرِه خالِص که ھفت دفعه دَ کورِه گِلی پاک شُده بَشه.
7 اَی خُداوند، تُو از مردُمِ غرِیب-و-بیچاره حِفاظَت مُونی؛
تُو اُونا ره از شَرِ امزی نسل تا اَبَد نِگاه مُونی.
8 وختِیکه فِسق-و-فِساد دَ مینکلِ بَنی آدم اَوج مِیگِیره
آدمای شرِیر ھر سُو مِیگرده.