فصلِ یازدَهُم
تَوَکُل دَ خُداوند
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها؛ زبُورِ داوُود.
1 ما دَ خُداوند پناه مِیگِیرُم.
چرا دَز مه مُوگِید:
”رقمِ مُرغَک اَلّی سُون کوه دُوتا کُو،
2 چُون اونه، شرِیرو کمون خُو ره خَم دَده
و تِیر ره دَ تِیرکَش ایشته
تا دَ ترِیکی سُون آدمای دِل راست ایله بِدیه.
3 اگه بُنیاد ها بیرو شُده،
آدمِ عادِل چِیزخیل کده مِیتَنه؟“
4 خُداوند دَ خانِه مُقَدَّس خُو اَسته؛
تَختِ خُداوند دَ عالمِ باله یَه.
چِیمای ازُو توخ مُونه،
کِرپَکای ازُو بَنی آدم ره آزمایش مُونه.
5 خُداوند آدمِ عادِل ره آزمایش مُونه،
مگم از آدمِ شرِیر و دوستدارِ ظُلم بَد مُوبره.
6 اُو دَ بَلِه شرِیرو قوغ های آتِش و گوگِرد مُوبارَنه
و بادهای سوزان نصِیبِ پیلِه ازوا مُوشه،
7 چُون خُداوند عادِل اَسته
و اعمالِ عادِلانه ره دوست دَره؛
آدمای دُرُستکار رُوی ازُو ره مِینگره.