فصلِ بِیست و یکُم
شُکرگُزاری و خوشی بَلدِه کومَکِ خُداوند
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها. زبُورِ داوُود.
1 اَی خُداوند، پادشاه بخاطرِ قُوَتِ ازتُو خوشی مُونه،
و بخاطرِ نِجاتِ ازتُو بےاندازه خوشحالی مُونه.
2 تُو آرزوی دِلِ ازُو ره پُوره کدی
و درخاستِ دانِ ازُو ره از شی دِریغ نَکدی. سِلاه.
3 تُو قد بَرکتای پِرَیمو دَ دَمِ راهِ شی رفتی
و یگ تاجِ طِلّای خالِص ره دَ سرِ ازُو ایشتی.
4 اُو از تُو زِندگی طلب کد، تُو دَزشی دَدی،
و عُمرِ دِراز ام، تا اَبَداُلاباد.
5 جاه-و-جلالِ ازُو بخاطرِ نِجات تُو بُزُرگ شُده،
و شان و شَوکت ره تُو نصِیبِ ازُو کدی.
6 بَرکت ها ره تا اَبَد تُو دَزُو بخشِیدی
و قد خوشی حُضُور خُو اُو ره خوشحال کدی؛
7 ازی که پادشاه دَ خُداوند تَوَکُل دَره،
اُو بخاطرِ رَحمتِ حضرتِ اعلیٰ از جای خُو تکان نَمُوخوره.
8 دِست تُو پگِ دُشمَنای تُو ره پَیدا مُونه،
دِستِ راست تُو تمامِ کسای ره که از تُو بَد مُوبره دَ چنگ میره.
9 دَ غَیتِ ظهُور خُو اُونا ره رقمِ تنُورِ پُر آتِش جور مُونی.
خُداوند دَ وختِ قار-و-غَضَب خُو اُونا ره از بَین مُوبره و آتِش اُونا ره قُورت مُونه.
10 تُو نسلِa ازوا ره از رُوی زمی نابُود مُونی
و اَولادِه ازوا ره از مینکلِ بَنی آدم.
11 اگرچِه اُونا دَ ضِد تُو قَصد ھای بَد مُونه
و نقشه ھای شرِیرانه مِیکشه، اُونا کامیاب نَمُوشه؛
12 چُون تُو اُونا ره دُوتَلجی مُونی؛
تُو قد کمون خُو رُوی های ازوا ره نِشان مِیگِیری.
13 اَی خُداوند، دَ وسِیلِه قُوَت خُو مُتعال شُو؛
مو سرُود میخانی و قُدرت تُو ره سِتایش مُونی.