فصلِ چارُم
خُداوند دُعای آدمِ باوَفا ره مِیشنَوه
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها، قد آله های مُوسِیقی تاردار خانده شُنه؛ زبُورِ داوُود.
1 اَی خُدای دادرَس مه،
وختِیکه تُو ره کُوی مُونُم جوابِ دُعای مَره بِدی.
غَیتِیکه دَ تَنگی-و-سختی بُودُم، تُو مَره دَ پِراخی اَوُردی.
دَ بَلِه مه رَحم کُو و دُعای مَره بِشنَو.
2 اَی بَنی آدم، تا چی وخت آبرُو-و-عِزَت مَره دَ رَسوایی تبدِیل مُونِید؟
و تا چی غَیت چِیزای باطِل ره دوست مِیدَنِید و از دروغ پَیرَوی مُونِید؟ سِلاه.
3 ولے بِدَنِید که خُداوند آدمِ باوَفا ره بَلدِه خُو جدا کده،
غَیتِیکه خُداوند ره کُوی مُونُم، اُو آواز مَره مِیشنَوه.
4 وختِیکه قار مُوشِید، گُناه نَکُنِید؛
بَلکِه دَ بارِه شی دَ دِل های خُو دَ جاگِه خُو فِکر کُنِید و چُپ بَشِید. سِلاه.
5 قُربانی های بَرحق تقدِیم کُنِید
و دَ خُداوند تَوَکُل کُنِید.
6 غَدر کسا مُوگیه: ”کِی اَسته که دَ حقِ ازمو خُوبی کُنه؟“
اَی خُداوند، بیل که نُورِ رُوی تُو دَ بَلِه ازمو روشَنی کُنه.
7 تُو خوشی ره دَ دِل مه قرار دَدے،
کَلوتر از خوشی که اُونا از پِرَیمو شُدونِ غَلّه و شِیرِه انگُورِ دَ دِست میره.
8 ما دَ آرامی دِراز کشِیده خاو مورُم،
چراکه تنها تُو اَی خُداوند، باعِث مُوشی که ما دَ اَمنیَت بُود-و-باش کنُم.