فصلِ پنجُم
ناله و فریاد دَ حُضُورِ خُدا
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها؛ قد تُولّه خانده شُنه؛ زبُورِ داوُود.
1 اَی خُداوند، دَ توره ھای مه گوش بِدی
و دَ آه-و-نالِه مه تَوَجُه کُو!
2 اَی پادشاه و خُدای مه، دَ ناله-و-فریاد مه گوش بِدی،
چُون ما دَ پیشِ ازتُو دُعا مُونُم.
3 اَی خُداوند، دَ وختِ صُبح آواز مَره مِیشنَوی
هر صُبح دُعای خُو ره دَ حُضُور تُو پیش مُونُم و اِنتِظار مِیکشُم.
4 چُون تُو خُدای نِیَستی که از شرارَت خوش تُو بییه،
و نَه ام بَدی دَ حُضُور تُو جای دَره.
5 آدمای مغرُور دَ پیشِ نظر تُو ایسته شُده نَمِیتَنه؛
تُو از پگِ آدمای شرِیر-و-بَدکار بَد مُوبری.
6 تُو دروغگویا ره نابُود مُونی؛
از آدمای خُونریز و حِیله‌گر نفرَت دَری.
7 لیکِن ما دَ وسِیلِه پِرَیمونی رَحمت تُو دَ خانِه تُو مییُم،
ما قد ترس-و-اِحترام سُون خانِه مُقَدَّس تُو سَجده مُونُم.
8 اَی خُداوند، بخاطرِ دُشمَنای مه مَره دَ عدالت خُو هِدایَت کُو؛
راهِ خُو ره دَ پیشِ رُوی مه سِیده کُو.
9 چُون دَ دانِ ازوا راستی وجُود نَدره
و دَ باطِنِ ازوا تباهی اَسته؛
کٹُوکِ ازوا مِثلِ قبرِ واز اَسته
و اُونا قد زِبونای خُو چاپلُوسی مُونه.
10 اَی خُدا، اُونا ره مُجرِم حِساب کُو؛
بیل که اُونا دَ نقشه های خودون خُو گِرِفتار شُنه؛
اُونا ره بخاطرِ خطاهای کَلونِ ازوا از حُضُور خُو هَی کُو،
چراکه اُونا دَ ضِد تُو شورِش کده.
11 لیکِن کسای که دَز تُو پَناه میره، بیل که خوشی کُنه؛
و همیشه سرُودِ خوشی بِخانه.
تُو حافِظ-و-پُشتِیوانِ ازوا بَش
تا کسای که نام تُو ره دوست دَره، دَ حُضُور تُو خوشحالی کُنه.
12 چُون تُو اَی خُداوند، آدمای عادِل ره بَرکت مِیدی
و دَ وسِیلِه لُطف-و-رَحمت خُو چاردَورِ ازوا ره سِپر اَلّی مِیگِیری.