فصلِ سِوّم
تَوَکُل دَ خُداوند دَ وختِ مُشکِلات
زبُورِ داوُود، وختِیکه اُو از پیشِ باچِه خُو اَبشالوم دُوتا کد.
1 اَی خُداوند دُشمَنای مه چِیقس کَلو یَه،
غَدر کسا دَ ضِد مه باله مُوشه!
2 غَدر کسا دَ بارِه مه مُوگیه:
”از طرفِ خُدا بَلدِه ازُو کُدَم خلاصی نِییه.“ سِلاه.a
3 لیکِن تُو اَی خُداوند، مِثلِ سِپر دَ چاردَور مه اَستی،
تُو شِکوه-و-جلال مه اَستی، امُو که مَره سربِلند مُونی.
4 ما دَ پیشِ خُداوند دَ آوازِ بِلند ناله-و-فریاد مُونُم
و اُو از کوهِ مُقَدَّس خُو دَ داد مه مِیرَسه. سِلاه.
5 ما دِراز کشِیده خاو رفتُم و بیدار شُدُم،
چُون خُداوند از مه نِگاهوانی مُونه.
6 از هزاران هزار نفر ترس نَمُوخورُم
که گِرد مَره گِرِفته.
7 باله شُو اَی خُداوند!
اَی خُدای مه، مَره نِجات بِدی!
چُون تُو دَ رُوی دُشمَنای مه مِیزَنی
و دَندونای شرِیرو ره مَیده مُونی.
8 نِجات دَ خُداوند تعلُق دَره؛
بَرکت تُو دَ بَلِه قَوم تُو قرار بِگِیره. سِلاه.