فصلِ هفتُم
1 اِلِیشع گُفت: ”کلامِ خُداوند ره بِشنَوِید. خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’صَباح دَ امزی غَیت یگ مَنَک بِهترِین آرد دَ یگ مِثقال نُقره و دُو مَنَک جَو دَ یگ مِثقال نُقره دَ دانِ درگِه سامِره سَودا مُوشه.‘“ 2 قومَندانی که پادشاه دَ بازُوی شی تکیه مُوکد دَ مَردِ خُدا گُفت: ”حتیٰ اگه خُداوند کِلکِینای آسمو ره ام واز کنه، آیا اِمکان دَره که اِی چِیز واقِع شُنه؟“ اِلِیشع دَ جواب شی گُفت: ”تُو قد چِیمای خُو اِی ره مِینگری، لیکِن از شی خورده نَمِیتَنی.“
ارامیا دُوتا مُونه
3 دَ امزُو غَیت چار مَردِ کولی‌گِرِفته دَ دانِ درگِه شار شِشتُد. اُونا دَ یگدِیگِه خُو گُفت: ”چرا دَ اِینجی بِشِینی تا بُمُری؟ 4 اگه تصمِیم بِگِیری که دَ شار داخِل شُنی، دَ اُونجی قحطی اَسته و مو مُومُری و اگه دَ اِینجی بُمنی ام مُومُری. پس آلی بیِید که دَ خَیمه‌گاهِ ارامیا بوری و خود ره تسلِیم کنی؛ اگه مو ره زِنده ایشت، زِنده مُومنی و اگه مو ره کُشت، مُومُری.“ 5 پس اُونا دَ غَیتِ شام باله شُده طرفِ خَیمه‌گاهِ ارامیا رفت، لیکِن وختی دَ بَغلِ خَیمه‌گاهِ ارامیا رَسِید، دَ اُونجی هیچ کس نَبُود. 6 چُون خُداوند باعِث شُدُد که ارامیا آوازِ گاڈی های جنگی، آوازِ اَسپ ها و آوازِ لَشکرِ کٹه ره دَ خَیمه‌گاهِ خُو بِشنَوه، دَ اندازِه که اُونا قد یگدِیگِه خُو گُفت: ”اونه، پادشاهِ اِسرائیل پادشاهِ حِتیا و پادشاهِ مِصریا ره کِرا کده تا دَ خِلافِ ازمو جنگ کنه.“ 7 پس اُونا باله شُده دَ غَیتِ شام دُوتا کد و خَیمه ها، اَسپ ها، اُلاغ ها ره ایله کد. اَرے، اُونا خَیمه‌گاهِ خُو ره امُو رقم که بُود ایله کد و بَلدِه نِجاتِ جان خُو دُوتا کد. 8 امُو نفرای کولی‌گِرِفته که دَ بَغلِ خَیمه‌گاه رسِیدُد، دَ یگ خَیمه داخِل شُده خورد و وُچی کد و ازُونجی طِلّا، نُقره و کالا ره گِرِفته بُرد و تاشه کد. بعد ازُو پس اَمَده دَ یگ خَیمِه دِیگه داخِل شُد و ازُونجی ام یَگو چِیزا ره گِرِفته بُرد و تاشه کد.
9 اوخته دَ یگدِیگِه خُو گُفت: ”امی کار ره که مُونی، خُوب نِییه. اِمروز روزِ خوشخبری اَسته و مو چُپ شِشتے؛ اگه تا روشنَیی صُبح معطل کنی، یَگو بَلا دَ بَلِه مو مییه. پس بیِید که بوری و دَ خانِه پادشاه خبر بِدی.“ 10 پس اُونا رفته پَیره‌دارای درگِه شار ره کُوی کد و دَزوا گُفت: ”مو دَ خَیمه‌گاهِ ارامیا دَر اَمدی و دِیدی که دَ اُونجی هیچ کس نَبُود و آوازِ هیچ کس شِنِیده نَشُد، بَلکِه اَسپ ها و اُلاغا بسته بُود و خَیمه ها امُو رقم ایله شُدُد.“ 11 پَیره‌دارا جار زَد و اِی خبر ره دَ خانِه پادشاه رَسَند. 12 پادشاه نِیمِ شاو از خاو باله شُد و دَ خِدمتگارای خُو گُفت: ”آلی ما دَز شُمو مُوگیُم که ارامیا دَ حقِ ازمو چِیز کار میخایه انجام بِدیه: اُونا مِیدَنه که گُشنَگی مو ره از پای اَندخته؛ امزی خاطر اُونا از خَیمه‌گاه بُرو رفته و خودون ره دَ بیابو تاشه کده و قد یگدِیگِه خُو مُوگیه، ’وختِیکه اُونا از شار بُرو بییه، اُونا ره زِنده مِیگِیری و دَ شار داخِل مُوشی.‘“ 13 لیکِن یکی از خِدمتگارای شی گُفت: ”بیل که چند نفر پَنج اَسپی ره که دَ شار باقی مَنده گِرِفته بوره، چُون اگه گِرِفتار شُد، عاقُبَتِ ازوا و عاقُبَتِ تمامِ مردُمِ اِسرائیل که باقی مَنده یگ اَسته، یعنی پگ دَ عاقُبَتِ تمامِ مردُمِ اِسرائیل که بخاطرِ قحطی از بَین رفته گِرِفتار مُوشه. پس بیه که اُونا ره رَیی کنی و بِنگری چی مُوشه.“ 14 اوخته اُونا دُو گاڈی ره قد اَسپ های شی آماده کد و پادشاه اُونا ره از پُشتِ لَشکرِ ارامیا رَیی کده گُفت: ”بورِید و بِنگرِید که چی گپ شُده.“ 15 اُونا تا دریای اُردُن از پُشتِ ازوا رفت و دِید که تمامِ راه پُر از کالا و اَسبابی بُود که ارامیا از وَرخطایی اَندختُد. پس نفرای که رَیی شُدُد پس اَمَد و دَ پادشاه خبر دَد.
16 اوخته مردُم بُرو رفت و خَیمه‌گاهِ ارامیا ره چُور کد. امُو رقم که خُداوند گُفتُد، یگ مَنَک بِهترِین آرد دَ یگ مِثقال نُقره و دُو مَنَک جَو دَ یگ مِثقال نُقره سَودا شُد. 17 پادشاه امُو قومَندان ره که دَ بازُوی شی تکیه مُوکد دَ درگِه شار قرار دَد. وختی مردُم هُجُوم بُرد، اُو ره دَ نزدِیکِ درگِه شار تَی پای کد و اُو مُرد، امُو رقم که مَردِ خُدا دَ غَیتِیکه پادشاه پیشِ ازُو رفتُد، پیشگویی کدُد. 18 چُون وختِیکه مَردِ خُدا دَ پادشاه گُفتُد: ”صَباح دَ امزی غَیت یگ مَنَک بِهترِین آرد دَ یگ مِثقال نُقره و دُو مَنَک جَو دَ یگ مِثقال نُقره دَ دانِ درگِه سامِره سَودا مُوشه،“ 19 قومَندان دَ جوابِ مَردِ خُدا گُفتُد: ”حتیٰ اگه خُداوند کِلکِینای آسمو ره ام واز کنه، آیا اِمکان دَره که اِی چِیز واقِع شُنه؟“ اِلِیشع دَ جواب شی گُفتُد: ”تُو قد چِیمای خُو اِی ره مِینگری، لیکِن از شی خورده نَمِیتَنی.“ 20 پس امی چِیز واقعاً دَ حقِ ازُو شُد، چُون مردُم اُو ره تَی پای کد.