فصلِ شَشُم
مُعجزِه سرِ تَوَر
1 یگ روز دِستِه اَنبیا دَ اِلِیشع گُفت: ”امُو رقمِ که مِینگری، امی جای که مو قد ازتُو زِندگی مُونی، بَلدِه مو تَنگ اَسته. 2 پس اِجازه بِدی که دَ بغلِ دریای اُردُن بوری و ازُونجی هر کُدَم مو یگ دِستَک‌چیو بِگِیری و دَ امُونجی پگ مو یگ جای بَلدِه زِندگی کدو آباد کنی.“ اُو گُفت: ”بورِید.“ 3 اوخته یکی ازوا گُفت: ”لُطفاً تُو ام قد خِدمتگارای خُو بیه.“ اِلِیشع گُفت: ”ما ام مییُم.“ 4 پس اُو ام قد ازوا رفت. وختی اُونا دَ بغلِ دریای اُردُن رسِید، قطع کدونِ دِرختا ره شُروع کد. 5 دَ امزُو غَیتِ که یکی ازوا دِرخت ره مِیزَد، آینِ سرِ تَوَر شی دَ دریا اُفتَد، و اُو چِیغ زَده گُفت: ”آه، اَی بادار مه، اُو ره اَمانَت گِرِفته بُودُم!“ 6 مَردِ خُدا پُرسِید: ”دَ کُجا اُفتَد؟“ وختِیکه جای شی ره دَزُو نِشو دَد، اُو یگ ٹوٹه چیو ره قطع کده دَ امُونجی اَندخت و آینِ تَوَر ره سرِ آو اَوُرد 7 و گُفت: ”باله کده بَلدِه خُو بِگِیر.“ پس اُو نفر دِست خُو ره دِراز کد و اُو ره گِرِفت.
لَشکرِ ارامیا کور مُوشه
8 یگ زمان پادشاهِ ارام قد اِسرائیل دَ جنگ بُود؛ اُو قد خِدمتگارای خُو مشوَره کد و گُفت: ”ما دَ فِلان جای لشکر خُو ره جای-دَ-جای مُونُم.“ 9 لیکِن مَردِ خُدا دَ پادشاهِ اِسرائیل پَیغام رَیی کده گُفت: ”فِکر خُو ره بِگِیر که از فِلان جای تیر نَشُنی، چراکه ارامیا دَ اُونجی جای-دَ-جای مُوشه.“ 10 پس پادشاهِ اِسرائیل دَ جایی که مَردِ خُدا دَ بارِه شی دَزُو خبر دَده بُود و اُو ره از رفتو دَ اُونجی مَنع کدُد، نفر رَیی کد تا مردُم ره باخبر کنه. دَ امزی رقم، اِلِیشع اُو ره باخبر کد و اُو از خُو حِفاظَت کد، نَه یگ دفعه و دُو دفعه، بَلکِه چندِین دفعه. 11 عصابِ پادشاهِ ارام دَ امزی باره خراب شُد و اُو خِدمتگارای خُو ره کُوی کده دَزوا گُفت: ”آلی دَز مه بُگِید که از مینکلِ ازمو کِی طرفدارِ پادشاهِ اِسرائیل اَسته؟“ 12 یکی از خِدمتگارای شی گُفت: ”هیچ کُدَم مو، اَی بادار مه پادشاه، بَلکِه اِلِیشع نَبی که دَ اِسرائیل اَسته، پادشاهِ اِسرائیل ره از هر تورِه که حتیٰ دَ اُتاقِ خاو خُو مُوگی، باخبر مُونه.“ 13 پادشاه گُفت: ”بورِید و توخ کُنِید که اُو دَ کُجا یَه، تا نفرا ره رَیی کده اُو ره دِستگِیر کنُم.“ پس دَ پادشاه خبر دَده شُد که اِلِیشع فِعلاً دَ دوتان اَسته. 14 اوخته اُو اَسپ سوارا و گاڈی های جنگی ره قد یگ لشکرِ کٹه دَ اُونجی رَیی کد و اُونا دَ غَیتِ شاو شار ره محاصِره کد.
15 خِدمتگارِ مَردِ خُدا وختی صَباح‌گاه از خاو باله شُده بُرو رفت، دِید که یگ لشکر قد اَسپ سوارا و گاڈی های جنگی شار ره محاصِره کده؛ اوخته اُو رفته دَ اِلِیشع گُفت: ”آه، اَی بادار مه، چِیز کار کنی؟“ 16 اُو دَ جواب شی گُفت: ”ترس نَخور، چُون اُونای که قد ازمو یَه کَلوتر از نفرای اَسته که قد ازوا اَمَده.“ 17 اوخته اِلِیشع دُعا کده گُفت: ”اَی خُداوند، چِیمای امزی ره واز کُو تا بِنگره.“ پس خُداوند چِیمای خِدمتگار ره واز کد و اُو دِید که کوه ھای چارطرفِ اِلِیشع پُر از اَسپ سوارا و گاڈی های آتِشی اَسته. 18 امی که ارامیا تاه شُده طرفِ اِلِیشع اَمَد، اُو دَ پیشِ خُداوند دُعا کده گُفت: ”لُطفاً امی لشکر ره دَ کوری گِرِفتار کُو.“ پس خُداوند مُطابِقِ درخاستِ اِلِیشع اُونا ره دَ کوری گِرِفتار کد. 19 و اِلِیشع دَزوا گُفت: ”اِی راه و شاری نِییه که شُمو میخاهِید. از پُشتِ ازمه بیِید تا شُمو ره دَ پیشِ مَردی بُبرُم که دَ طلب شی اَستِید.“ و اُونا ره دَ سامِره بُرد.
20 وختی اُونا دَ شارِ سامِره داخِل شُد، اِلِیشع گُفت: ”اَی خُداوند چِیمای ازیا ره واز کُو تا بِنگره.“ خُداوند چِیمای ازوا ره واز کد و اُونا دِید که دَ سامِره اَسته. 21 وختی پادشاهِ اِسرائیل اُونا ره دِید از اِلِیشع پُرسان کده گُفت: ”اَی آته مه، بُکُشُم اُونا ره؟ بُکُشُم؟“ 22 اِلِیشع گُفت: ”نَه، نَکُش؛ آیا کسای ره که تُو دَ زورِ شمشیر و کمون خُو اسِیر مِیگِیری، مُوکُشی؟ بَلکِه دَ پیشِ ازوا نان و آو بیل تا بُخوره و وُچی کنه و پس دَ پیشِ بادار خُو بوره.“ 23 اوخته پادشاه بَلدِه ازوا یگ مِهمانی کٹه ترتِیب دَد و غَیتِیکه اُونا خورد و وُچی کد، اُونا ره رُخصَت کد تا پس دَ پیشِ بادار خُو بوره. بعد ازُو بَلدِه چند مُدَت عسکرای ارام دِیگه دَ بَلِه سرزمِینِ اِسرائیل حَمله نَکد.
قحطی دَ سامِره
24 لیکِن بعد از چند وخت بِن‌هَدَد پادشاهِ ارام تمامِ لشکر خُو ره جم کد و اَمَده شارِ سامِره ره محاصِره کد. 25 دَ سامِره سخت قحطی شُد؛ ازی که محاصِره اِدامه دَشت، قحطی دَ اندازِه رَسِید که یگ سرِ اُلاغ دَ هشتاد مِثقال نُقره و یگ چارُم حِصِّه یگ مَنَک مَدفوعِ کَوترa دَ پَنج مِثقال نُقره سَودا مُوشُد. 26 دَ امزُو غَیت دَ حالِیکه پادشاهِ اِسرائیل دَ بَلِه دیوالِ شار قَدم مِیزَد، یگ خاتُو چِیغ زَده دَزُو گُفت: ”اَی بادار مه پادشاه، دَز مه کومَک کُو!“ 27 پادشاه گُفت: ”اگه خُداوند تُو ره کومَک نَکنه، ما از کُجا تُو ره کومَک کنُم؟ از خرموجای خالی یا از چرخُشتِ انگُورِ خالی؟“ 28 لیکِن پادشاه بازَم پُرسان کده گُفت: ”چی مُشکِل دَری؟“ اُو دَ جواب شی گُفت: ”امی خاتُو دَز مه گُفت، ’باچِه خُو ره بِدی که اِمروز بُخوری، بسه صَباح باچِه ازمه ره مُوخوری.‘ 29 پس باچِه ازمه ره پُخته کده خوردی و روزِ دِیگه شی ما دَزُو گُفتُم، ’باچِه خُو ره بِدی تا اُو ره بُخوری،‘ لیکِن امی خاتُو باچِه خُو ره تاشه کد.“ 30 وختی پادشاه تورِه خاتُو ره شِنِید، کالای خُو ره چَک کد؛ و ازی که پادشاه دَ بَلِه دیوال قَدم مِیزَد بَلدِه مردُم معلُوم شُد که اُو دَ زیرِ کالای خُو پلاس پوشِیدُد. 31 پادشاه گُفت: ”خُدا امی کار ره، بَلکِه کَلوتر ازی ره دَ حق مه کُنه اگه اِمروز سرِ اِلِیشع باچِه شافاط ره از تَن شی جدا نَکنُم.“ 32 اِلِیشع دَ خانِه خُو شِشتُد و کٹه‌کَلونا ام قد شی قَتی بُود. پادشاه یگ نفر ره پیشلو رَیی کد، لیکِن پیش از رَسِیدونِ امزُو نفر، اِلِیشع دَ رِیش سفیدا گُفت: ”آیا خبر دَرِید که اِی باچِه قاتِل قاصِد رَیی کده تا سر مَره از تَن مه جدا کنه؟ توخ کُنِید، وختِیکه قاصِد مییه درگه ره کیپ کُنِید و اُو ره از درگه پیش نَیلِید. اونه، آوازِ پایای بادار شی از پُشتِ ازُو مییه.“ 33 اُو هنوز قد ازوا توره مُوگُفت که قاصِد دَ پیشِ ازُو رسِید و از طرفِ پادشاه گُفت: ”امی بَلا ره خُداوند اَوُرده. پس چرا دِیگه دَ اُمِیدِ خُداوند بَشُم.“