فصلِ پنجُم
شفای نعمان
1 نعمان قومَندانِ لَشکرِ پادشاهِ ارام، دَ نظرِ بادار خُو یگ مَردِ بُزُرگ و مُحترم بُود، چُون خُداوند دَ وسِیلِه ازُو ارام ره پیروز کدُد. اُو یگ مَردِ جنگی-و-شُجاع بُود، لیکِن دَ مَرَضِ کولی گِرِفتار بُود. 2 عسکرای ارامیا دَ یکی از حَمله های خُو یگ دُخترِ نَوتَک ره از سرزمِینِ اِسرائیل اسِیر گِرِفته اَوُردُد و اُو دَ پیشِ خاتُونِ نعمان خِدمت مُوکد. 3 امُو دُختر یگ روز دَ بی‌بی خُو گُفت: ”کشکِه بادار مه دَ پیشِ نَبی که دَ سامِره اَسته مورفت و اُو بادار مَره از مَرَضِ کولی شی شَفا مِیدَد.“ 4 پس نعمان دَ پیشِ بادار خُو رفت و چِیزای ره که دُخترِ اِسرائیلی گُفتُد، دَزُو نقل کد. 5 اوخته پادشاهِ ارام گُفت: ”باله شُو و بورُو، ما یگ خط ام دَ پادشاهِ اِسرائیل رَیی مُونُم.“
پس اُو رفت و قد خُو دَه وَزنه نُقره، شَش هزار مِثقال طِلّا و دَه جوره کالا ام بُرد. 6 اُو خط ره دَ پادشاهِ اِسرائیل اَوُرد و دَ خط نوِشته بُود: ”وختی امی خط دَ حُضُور تُو مِیرَسه، بِدَن که ما خِدمتگار خُو نعمان ره دَ پیش تُو رَیی کدیم تا اُو ره از مَرَضِ کولی شی شَفا بِدی.“ 7 وختی پادشاهِ اِسرائیل خط ره خاند، کالای خُو ره چَک کد و گُفت: ”آیا ما خُدا اَستُم که مَرگ بِدیُم و زِنده کنُم که اِی آدم دَز مه پَیغام رَیی مُونه و مُوگیه، ’یگ نفر ره از مَرَضِ کولی شی شفا بِدی؟‘ اینه، بِنگرِید که اُو چِطور بَلدِه جنگ بانه طلب مُونه.“
8 لیکِن وختی اِلِیشع مَردِ خُدا شِنید که پادشاهِ اِسرائیل کالای خُو ره چَک کده، اُو دَ پادشاه پَیغام رَیی کده گُفت: ”چرا کالای خُو ره چَک کدی؟ اُو ره بیل که دَ پیشِ ازمه بییه و بِدَنه که دَ اِسرائیل یگ نَبی اَسته.“ 9 پس نعمان قد اَسپ ها و گاڈی خُو اَمَده دَ پیشِ درگِه خانِه اِلِیشع ایسته شُد. 10 اِلِیشع یگ قاصِد دَ پیشِ ازُو رَیی کده گُفت: ”بورُو، دَ دریای اُردُن هفت دفعه خود ره بُشوی، اوخته جِسم تُو پس دَ حالتِ اوّل خُو مییه و تُو پاک مُوشی.“ 11 لیکِن نعمان قار شُده ازُونجی رفت و گُفت: ”ما فِکر مُوکدُم که اُو حتماً دَ بُرو دَ پیش مه اَمَده ایسته مُوشه و نامِ خُداوند، خُدای خُو ره گِرِفته دِست خُو ره دَ جای کولی گِرِفتَگی مُوبره و کولی گِرِفتَگی ره شَفا مِیدیه. 12 آیا آوِ دریا های اَبانه و فَرپَر دَ دَمِشق، از پگِ آوهای اِسرائیل کده خُوبتَر نِیَسته؟ آیا ما نَمِیتنُم خود ره دَزوا بُشویُم و پاک شُنُم؟“ پس اُو قار شُده پس رفت. 13 لیکِن خِدمتگارای شی دَ پیشِ ازُو رفته دَزشی گُفت: ”اَی آتِه مو، اگه امُو نَبی دَز تُو اَمر مُوکد که یَگو کارِ مُشکِل ره انجام بِدی، آیا تُو انجام نَمِیدَدی؟ پس چِیقَس کَلو آسو اَسته که اُو دَزتُو گُفته، ’خود ره بُشوی و پاک شُو.‘“ 14 پس نعمان تاه رفت و دَ مُطابِقِ تورِه مَردِ خُدا هفت دفعه خود ره دَ دریای اُردُن غوٹه کد و جِسم شی دَ حالتِ اوّلی خُو اَمَده رقمِ جِسمِ باچِه نَوتَک شُد و اُو پاک شُد.
15 اوخته نعمان قد تمام نفرای خُو پس دَ پیشِ مَردِ خُدا رفت و دَ پیشِ ازُو ایسته شُده گُفت: ”آلی ما مِیدَنُم که دَ تمامِ زمی بغَیر از خُدای اِسرائیل دِیگه خُدا وجُود نَدره. پس لُطفاً یگ تُحفه ره از طرفِ خِدمتگار خُو قبُول کُو.“ 16 لیکِن اِلِیشع گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند که دَ حُضُور شی ایسته یُم قَسم که تُحفِه تُو ره قبُول نَمُونُم.“ نعمان غَدر شَلّه شُد که قبُول کنه، لیکِن اُو قبُول نَکد. 17 نعمان گُفت: ”اگه قبُول نَمُونی، لُطفاً بیل که دُو بارِ قاطِر از خاکِ امزی جای دَ خِدمتگار تُو دَده شُنه، چراکه بعد ازی ما خِدمتگار تُو قُربانی سوختَنی و قُربانی های دِیگه ره بغَیر از خُداوند، دَ خُدایونِ دِیگه تقدِیم نَمُونُم. 18 لیکِن اُمِیدوار اَستُم که خُداوند دَ بارِه امزی یگ کار خِدمتگار تُو ره بُبخشه، چُون وختِیکه بادار مه دَ بُت خانِه رِمّون بَلدِه عِبادت موره، اُو دَ بازُوی ازمه تکیه مُونه و مه ام دَ بُت خانِه رِمّون سَجده مُونُم؛ پس وختِیکه دَ بُت خانِه رِمّون سَجده مُونُم، اُمِیدوار اَستُم که خُداوند بخاطرِ امزی کار خِدمتگار تُو ره بُبخشه.“ 19 اِلِیشع گُفت: ”بَخَیر و سلامَت بورُو.“
طَمعِ گیحازی
لیکِن وختی نعمان یگ اندازه راه ازُونجی سَفر کدُد، 20 گیحازی خِدمتگارِ اِلِیشع مَردِ خُدا قد خود خُو گُفت: ”بادار مه از دِستِ امزی نعمانِ ارامی چِیزی ره که اَوُرده بُود نَگِرِفت و اُو ره مُفت ایله کد. دَ زِندگی خُداوند قَسم که ما از پُشتِ ازُو دَوِیده مورُم و یَگو چِیز ازُو مِیگِیرُم.“ 21 پس گیحازی دَوِیده از پُشتِ نعمان رفت. وختی نعمان دِید که اُو از پُشت شی دَوِیده مییه، اُو از گاڈی خُو تاه شُده دَ دَمِ راهِ ازُو رفت و گُفت: ”خَیریَت اَسته؟“ 22 گیحازی گُفت: ”خَیر-و-خَیریَت. بادار مه مَره رَیی کد تا بُگیُم که، امی آلی دُو جوان از دِستِه اَنبیا از کوهِستونِ اِفرایم دَ پیش ازُو رَسِیده؛ لُطفاً یگ وَزنه نُقرهa و دُو جوره کالا بَلدِه ازوا بِدی.“ 23 نعمان گُفت: ”لُطف کده دُو وَزنه بِگِیر.“ و گیحازی ره شَلّه شُد که قبُول کنه؛ بعد ازُو دُو وَزنه نُقره ره دَ دُو خلطه اَندخته بسته کد و اُونا ره قد دُو جوره کالا دَ دُو خِدمتگار خُو دَد تا پیش رُوی گیحازی حَرکت کده بَلدِه شی بُبره. 24 وختی گیحازی دَ تِپه رسِید، امُو چِیزا ره از دِستِ خِدمتگارا گِرِفته دَ خانه ایشت و امُو نفرا ره رُخصَت کد و اُونا رفت.
25 بعد ازُو گیحازی داخِل رفته دَ حُضُورِ بادار خُو ایسته شُد و اِلِیشع از شی پُرسان کده گُفت: ”اَی گیحازی از کُجا اَمدی؟“ گیحازی گُفت: ”خِدمتگار تُو هیچ جای نَرفتُد.“ 26 لیکِن اِلِیشع دَزُو گُفت: ”آیا روحِ مه دَ اُونجی نَرفتُد، دَ امزُو جای که یگ آدم از گاڈی خُو تاه شُده دَ دَمِ راهِ تُو اَمَد؟ آیا امی وخت، وختِ گِرِفتونِ نُقره و قبُول کدونِ کالا، باغ های زَیتُون، باغ های انگُور، رمه ها، گَله ها، غُلاما و کنِیزا اَسته؟ 27 پس مَرَضِ کولی نعمان تا اَبَد دَ بَلِه ازتُو و اَولادِه تُو بَشه.“ وختی گیحازی از پیشِ اِلِیشع بُرو رفت، دَ مَرَضِ کولی گِرِفتار شُده رقمِ بَرف وَری سفید شُد.