فصلِ نوزدَهُم
یوآب داوُود ره سرزَنِش مُونه
1 دَ یوآب گُفته شُد که، ”اونه، پادشاه چخرا مُونه و بَلدِه اَبشالوم ماتم گِرِفته.“ 2 پس پیروزی امزُو روز بَلدِه تمام لشکر دَ ماتَم تبدِیل شُد، چُون مردُم دَ امزُو روز شِنِید که پادشاه بخاطرِ باچِه خُو غَمگی شُده. 3 لشکر دَ امزُو روز دُزَکی دَ شار داخِل شُد، رقمِ کسای که از جنگ دُوتا کده بَشه و از شرمِندَگی دُزَکی دَ شار داخِل شُنه. 4 پادشاه رُوی خُو ره پوشَند و پادشاه دَ آوازِ بِلند چخرا کده گُفت: ”اَی باچِه مه اَبشالوم! اَی باچِه مه اَبشالوم، اَی باچِه مه!“
5 اوخته یوآب دَ مَنِه خانه دَ پیشِ پادشاه اَمَد و دَزُو گُفت: ”اِمروز تُو رُوی تمام خِدمتگارای خُو ره قد شَرم پوشَندی، رُوی خِدمتگارای ره که جانِ ازتُو و جانِ باچه ها و دُخترون تُو و جانِ خاتُونو و کنِیزای تُو ره نِجات دَد. 6 ازی که تُو دُشمنای خُو ره مُحَبَت کدی و از دوستای خُو بَد بُردی، تُو اِمروز واضِح کدی که قومَندانا و خِدمتگارا بَلدِه تُو هیچ اَرزِش نَدره؛ چُون ما فامِیدُم که اگه اَبشالوم اِمروز زِنده مُوبُود و مو پگ مو مُومُردی، تُو خوش مُوشُدی. 7 پس آلی باله شُده بُرو بیه و دَ خِدمتگارای خُو تورای دِلگرم کُنِنده بُگی؛ ما دَ خُداوند قَسم مُوخورُم که اگه بُرو نَیی، اِمشاو یگ نفر ام قد ازتُو باقی نَمُومَنه و اِی بَلا بَدتَر از تمام بَلاهای اَسته که از جوانی تا آلی ره دَ بَلِه تُو اَمَده.“ 8 اوخته پادشاه باله شُد و دَ پیشِ درگِه شار شِشت؛ و دَ لشکر گُفته شُد که: ”اونه، پادشاه دَ پیشِ درگِه شار شِشته،“ و پگِ لشکر دَ پیشِ پادشاه اَمَد.
پس اَمَدونِ داوُود دَ اورُشَلیم
دَ امزُو غَیت تمام لشکرِ اِسرائیل دُوتا کده دَ خانه‌های خُو رفتُد. 9 پگِ مردُم دَ تمامِ طایفه های اِسرائیل قد یگدِیگِه خُو جَر-و-بَحث کده مُوگُفت: ”پادشاه مو ره از دِستِ دُشمنای مو خلاص کده و اُو کسی اَسته که مو ره از دِستِ فَلَسطِینیا نِجات دَده، لیکِن آلی اُو بخاطرِ اَبشالوم از سرزمِین مو دُوتا کده؛ 10 و اَبشالوم ره که مو مَسَح کده دَ بَلِه خُو پادشاه جور کدُدی، اُو دَ جنگ کُشته شُده. پس آلی چرا دَ بارِه پس اَوُردونِ پادشاه هیچ چِیز نَمُوگِید؟“
11 داوُود پادشاه دَ صادوق پیشوا و اَبیاتار پیشوا اینی پَیغام ره رَیی کده گُفت: ”دَ رِیش سفیدای یهُودا بُگِید، ’چرا شُمو دَ پس اَوُردونِ پادشاه دَ خانِه شی از پگ کده آخِر اَستِید، دَ حالِیکه تورِه تمام اِسرائیل دَ پیشِ پادشاه دَ جایی که اَسته رسِیده؟ 12 شُمو بِرارون مه اَستِید، شُمو گوشت و استُغون مه اَستِید؛ پس چرا شُمو دَ پس اَوُردونِ پادشاه از پگ کده آخِر اَستِید؟‘ 13 و دَ عماسا بُگِید، ’آیا تُو گوشت و استُغون مه نِیَستی؟ خُدا مَره سخت جَزا بِدیه، اگه تُو بَلدِه همیشه دَ جای یوآب قومَندانِ لشکر مه نَشُنی.‘“
14 پس عماسا دِلِ تمام مَردای یهُودا ره دَ دِست اَوُرد و پگِ ازوا یگ دِل و یگ فِکر شُد؛ و اُونا دَ پادشاه پَیغام رَیی کده گُفت: ”تُو و تمام خِدمتگارای تُو پس بیِید.“ 15 اوخته پادشاه پس اَمَد و دَ دریای اُردُن رسِید؛ و مردُمِ یهُودا دَ دَمِ راهِ پادشاه دَ جِلجال اَمَد تا پادشاه ره از دریای اُردُن تیر کده بیره.
16 شِمعی باچِه جیرای بِنیامِینی از بَحُورِیم دَ عَجَله قد مردُمِ یهُودا دَ دَمِ راهِ داوُود پادشاه اَمَد؛ 17 قد ازُو یگ هزار نفر از بِنیامِین اَمَدُد و صِیبا خِدمتگارِ خانَوارِ شائول قد پوزده باچِه خُو و بِیست خِدمتگار خُو قد ازُو قَتی بُود. اُونا دَ عَجَله از دریای اُردُن دَ پیشِ پادشاه تیر شُد. 18 اُونا تیر شُده رفت تا خانَوارِ پادشاه ره از دریا تیر کده بیره و هر کاری که دَ نظرِ پادشاه خُوب معلُوم شُنه، انجام بِدیه.
شِمعی باچِه جیرا امی که از دریای اُردُن تیر شُد، اُو دَ پیشِ پادشاه رُوی دَ خاک اُفتَد 19 و دَ پادشاه گُفت: ”اُمِیدوار اَستُم که بادار مه، مَره گُناهکار حِساب نَکنه و خطای ره که خِدمتگار شی دَ روزی بُر شُدونِ بادار خُو پادشاه از اورُشَلیم مُرتکِب شُده دَ یاد خُو نَیره و پادشاه اُو ره دَ دِل خُو نَگِیره. 20 چُون ما خِدمتگار تُو مِیدَنُم که ما گُناه کدیم؛ امزی خاطر اینه، اِمروز ما از تمام خانَوارِ یوسُفa کده اوّلتَر دَ دَمِ راهِ بادار خُو پادشاه اَمَدیم.“ 21 اوخته اَبِیشای باچِه صَرُویه دَ جواب شی گُفت: ”آیا شِمعی بخاطری که مَسَح شُدِه خُداوند ره دَوکری کده، کُشته نَشُنه؟“ 22 لیکِن داوُود گُفت: ”اَی باچه های صَرُویه، شُمو ره دَز مه چی غَرَض اَسته؟ چرا شُمو اِمروز دُشمون مه شُدید؟ آیا اِمروز ام یَگو کس باید دَ اِسرائیل کُشته شُنه؟ آیا ما نَمِیدَنُم که ما اِمروز پادشاهِ اِسرائیل اَستُم؟“ 23 پس پادشاه دَ شِمعی گُفت: ”تُو نَمُومُری.“ و پادشاه بَلدِه ازُو قَسم خورد.
24 دَ امزُو غَیت مِفِیبوشِت نوسِه شائول ام دَ دَمِ راهِ پادشاه اَمَد؛ اُو از روزی که پادشاه رفتُد تا روزی که صَحیح-و-سلامَت پس اَمَد، نَه دَ فِکرِ پای های خُو شُدُد، نَه رِیش خُو ره اِصلاح کدُد و نَه کالای خُو ره شُشتُد. 25 وختِیکه اُو از اورُشَلیم دَ دَمِ راهِ پادشاه اَمَد، پادشاه دَزُو گُفت: ”اَی مِفِیبوشِت، چرا قد ازمه نَمَدی؟“ 26 اُو دَ جواب شی گُفت: ”اَی بادار مه پادشاه، خِدمتگار مه مَره بازی دَد؛ ما دَ خِدمتگار خُو گُفتُم، ’اُلاغ مَره پالون کُو تا ما سوار شُده دَ پیشِ پادشاه بورُم.‘ چُون خِدمتگار تُو شَل اَسته؛ لیکِن اُو امُو کار ره نَکد، 27 بَلکِه دَ بَلِه خِدمتگار تُو دَ پیشِ بادار مه پادشاه تُهمَت کد. مگم بادار مه پادشاه رقمِ ملایکِه خُدا اَسته؛ پس هر چِیزی که دَ نظر تُو خُوب معلُوم مُوشه، امُو ره انجام بِدی. 28 باوجُودِ که تمامِ خانَوارِ آتِه مه دَ پیشِ بادار مه پادشاه سزاوارِ دِیگه چِیز نَبُود بغَیر از مَرگ، لیکِن تُو خِدمتگار خُو ره دَ مینکلِ کسای شَندی که دَ دِسترخون تُو مُوخوره. پس ما دِیگه چی حق دَرُم که دَ پیشِ پادشاه ناله-و-فریاد کنُم.“
29 پادشاه دَزشی گُفت: ”چرا اِیقَس کَلو توره مُوگی؟ ما گُفتیم که تُو و صِیبا زمی ره تقسِیم کنِید.“ 30 مِفِیبوشِت دَ پادشاه گُفت: ”بیل که پگ شی ره امُو بِگِیره؛ امی که بادار مه پادشاه صَحیح-و-سلامَت پس دَ خانِه خُو اَمَده، بَلدِه مه هر چِیز اَسته.“
31 اوخته بَرزِلّای جِلعادی از روگِلِیم اَمَد تا قد پادشاه از دریای اُردُن تیر شُنه و تا اُو ره همراهی کده از دریای اُردُن تیر کنه. 32 بَرزِلّای یگ مَردِ غَدر پِیر بُود که هشتاد سال عُمر دَشت. وختِیکه پادشاه دَ مَحَنایِیم بُود، بَرزِلّای خوراکِ ازُو ره تَهیه مُوکد، چُون اُو یگ مَردِ غَدر ثُروَتمَند بُود. 33 پادشاه دَ بَرزِلّای گُفت: ”قد ازمه بیه و دَ اورُشَلیم قد ازمه بُمَن و ما فِکر خُو ره سُون تُو مِیگِیرُم.“ 34 لیکِن بَرزِلّای دَ پادشاه گُفت: ”چند سال از زِندگی مه مَنده که ما قد پادشاه دَ اورُشَلیم بورُم؟ 35 ما فِعلاً هشتاد ساله اَستُم. آیا ما مِیتنُم خُوب و بَد ره فرق کنُم؟ آیا خِدمتگار تُو مَزِه چِیزی ره که مُوخوره و وُچی مُونه، مُوفامه؟ آیا وختِیکه یگ خاتُو یا یگ مَرد بَیت میخانه ما مِیتنُم آواز شی ره بِشنَوُم؟ پس چرا خِدمتگار تُو بَلدِه بادار خُو پادشاه یگ بارِ اِضافی بَشه؟ 36 آلی خِدمتگار تُو قد پادشاه چند قَدم دَ اُو طرفِ دریای اُردُن موره و بس. چرا پادشاه از مه اِیقَس قدردانی کنه؟ 37 لُطفاً بیل که خِدمتگار تُو پس بوره تا دَ شارِ خود خُو بُمُره و دَ نزدِیک قبرِ آته و آبِه خُو دَفن شُنه. لیکِن اینه، خِدمتگار تُو کِمهامb حاضِر اَسته، بَلدِه شی اِجازه بِدی که قد بادار مه پادشاه بوره و هرچِیزی که دَ نظر تُو خُوب معلُوم مُوشه بَلدِه شی انجام بِدی.“ 38 پادشاه گُفت: ”خُوبه، کِمھام قد ازمه بوره و ما ھر چِیزی که دَ نظر تُو خُوب معلُوم شُنه بَلدِه شی انجام مِیدیُم؛ و تُو هر چِیزی که از مه خاهِش کنی بَلدِه تُو دَ جای میرُم.“ 39 پس تمامِ مردُم از دریای اُردُن تیر شُد؛ و پادشاه پیش از تیر شُدو بَرزِلّای ره ماخ کده بَرکت دَد و بَرزِلّای پس دَ خانِه خُو رفت. 40 پادشاه از دریا دَ جِلجال تیر شُد و کِمھام ام قد شی قتی رفت. خُلاصه، تمامِ لشکرِ یهُودا و نِیمِ لشکرِ اِسرائیل پادشاه ره همراهی کده اَوُرد.
41 اوخته تمامِ مَردای اِسرائیل دَ پیشِ پادشاه اَمَد و دَ پادشاه گُفت: ”اَی پادشاه، چرا بِرارون مو مَردای یهُودا، تُو ره دُزی کد و تُو و خانَوار تُو ره قد تمام نفرای تُو قتی از دریای اُردُن تیر کده اَوُرد؟“ 42 پگِ مَردای یهُودا دَ جوابِ مَردای اِسرائیل گُفت: ”بخاطری که پادشاه نزدِیکانِه مو اَسته. پس شُمو چرا دَزی باره قار اَستِید؟ آیا مو کُدَم چِیز از پادشاه خوردے و یا دَز مو کُدَم بخشِشی دَده؟“ 43 اوخته مَردای اِسرائیل دَ جوابِ مَردای یهُودا گُفت: ”مو دَ پادشاه دَه حِصّه دَرے و حقِ ازمو دَ داوُود ام از شُمو کده کَلوتر اَسته. پس چرا مو ره خار-و-حقِیر حِساب مُونِید؟ آیا مو نَبُودی که اوّل دَ بارِه پس اَوُردونِ پادشاهِ خُو توره گُفتی؟“ لیکِن تورای مَردای یهُودا از مَردای اِسرائیل کده زور بُود.