فصلِ نُهم
مِهربانی داوُود دَ بَلِه مِفِیبوشِت
1 یگ روز داوُود پُرسِید: ”آیا از خانَوارِ شائول هنوز کُدَم کس باقی مَنده تا بخاطرِ یوناتان دَ حقِ ازُو مِهربانی کنُم؟“ 2 دَ امزُو غَیت یگ خِدمتگارِ خانَوارِ شائول دَ نامِ صِیبا دَ اُونجی بُود و اُونا اُو ره کُوی کده دَ پیشِ داوُود اَوُرد و پادشاه ازُو پُرسان کده گُفت: ”آیا تُو صِیبا اَستی؟“ صِیبا گُفت: ”خِدمتگار تُو حاضِر اَسته.“ 3 پادشاه گُفت: ”آیا از خانَوارِ شائول هنوز کُدَم کس باقی مَنده تا بخاطرِ خُدا دَ حق شی مِهربانی کنُم؟“ صِیبا دَ پادشاه گُفت: ”یگ باچِه یوناتان هنوز باقی یَه که از پایای خُو شَل اَسته.“ 4 پادشاه از شی پُرسان کد: ”اُو دَ کُجا یَه؟“ صِیبا دَ پادشاه گُفت: ”فِعلاً اُو دَ خانِه ماکِیر باچِه عَمِیئیل دَ لو-دبار اَسته.“ 5 اوخته داوُود پادشاه نفر رَیی کد و اُونا اُو ره از خانِه ماکِیر باچِه عَمِیئیل از لو-دبار گِرِفته اَوُرد.
6 وختی مِفِیبوشِت باچِه یوناتان دَ پیشِ داوُود اَمَد، خود ره قد رُوی خُو اَندخته اِحترام کد. داوُود گُفت: ”تُو مِفِیبوشِت اَستی؟“ اُو گُفت: ”خِدمتگار تُو حاضِر اَسته.“ 7 داوُود دَز شی گُفت: ”نَترس؛ ما بخاطرِ آتِه تُو یوناتان حتماً دَ حق تُو مِهربانی مُونُم و تمامِ زمِینِ بابِهa تُو شائول ره دَز تُو پس مِیدیُم و تُو همیشه دَ سرِ دِسترخونِ ازمه نان مُوخوری.“ 8 مِفِیبوشِت اِحترام کد و گُفت: ”ما خِدمتگار تُو چی اَستُم که تُو دَ حقِ ازمه وَری سَگِ مُرده مِهربانی مُونی؟“
9 اوخته پادشاه صِیبا خِدمتگارِ شائول ره کُوی کده گُفت: ”هر چِیزی که دَ شائول و خانَوار شی تعلُق دَشت، ما دَ نوسِه بادار تُو دَدُم. 10 پس تُو، باچه های تُو و خِدمتگارای تُو زمی ره بَلدِه ازُو کِشت کنِید و حاصِل شی ره بیرِید تا نوسِه بادار تُو بَلدِه خوردو خوراک دَشته بَشه، لیکِن مِفِیبوشِت نوسِه بادار تُو همیشه دَ سرِ دِسترخونِ ازمه نان مُوخوره.“ صِیبا پوزده باچه و بِیست خِدمتگار دَشت. 11 صِیبا دَ پادشاه گُفت: ”رقمی که تمامِ چِیزا ره بادار مه پادشاه دَ خِدمتگار خُو اَمر کده، امُو رقم خِدمتگار تُو اُونا ره انجام مِیدیه.“ پس مِفِیبوشِت دَ سرِ دِسترخونِ داوُود رقمِ یکی از باچه های پادشاه نان مُوخورد. 12 مِفِیبوشِت یگ باچِه جوان دَ نامِ مِیکاه دَشت. پس تمامِ کسای که دَ خانِه صِیبا زِندگی مُوکد خِدمتگارای مِفِیبوشِت شُد. 13 مِفِیبوشِت دَ اورُشَلیم جای-دَ-جای شُد، چراکه همیشه دَ سرِ دِسترخونِ پادشاه نان مُوخورد. اُو از هر دُو پای خُو شَل بُود.