فصلِ نوزدَهُم
مَردِ لاوی و خاتُون شی
1 دَ امزُو زمان که اِسرائیل پادشاه نَدَشت، یگ مَردِ لاوی دَ یگ گوشِه کوهِستونِ اِفرایم زِندگی مُوکد. اُو از بَیت-لَحَمِ یهُودا بَلدِه خُو یگ کنِیز گِرِفته اُو ره خاتُو کد. 2 لیکِن کنِیز شی قد ازُو بےوَفایی کد و از پیشِ ازُو دَ خانِه آتِه خُو دَ بَیت-لَحَمِ یهُودا رفت و مُدَتِ چار ماه دَ اُونجی مَند. 3 اوخته شُوی شی باله شُده از پُشتِ ازُو رفت تا اُو ره دِل-آسا کده پس بیره؛ غُلام شی و دُو اُلاغِ ازُو قد شی قَتی بُود. وختی امُو خاتُو اُو ره دَ خانِه آتِه خُو بُرد، آتِه خاتُو اُو ره دِید و قد خوشی از اُو پذِیرایی کد. 4 خُسُرِ ازُو، یعنی آتِه خاتُو اُو ره شَلّه شُد که دَ اُونجی بُمنه. پس اُو مُدَتِ سِه روز دَ پیشِ ازُو مَند و خورده و وُچی کده دَ اُونجی شِشت.
5 دَ روزِ چارُم اُونا صَباح‌گاه باله شُد و اُو آماده شُد که حَرکت کنه، لیکِن آتِه خاتُو دَ داماد خُو گُفت: ”بَلدِه قُوَتِ دِل خُو یگ لُغمه نان بُخور و بعد ازُو مِیتنی که بوری.“ 6 پس هر دُوی شی یگجای شِشته خورد و وُچی کد؛ و آتِه خاتُو دَ امزُو آدم گُفت: ”لُطفاً اِمشاو ام بِشی و بیل که دِل تُو خوش شُنه.“ 7 وختی امُو آدم باله شُد که حَرکت کنه، خُسُر شی اُو ره شَلّه شُد و اُو یگ شاوِ دِیگه ام دَ اُونجی مَند. 8 دَ روزِ پنجُم اُو صَباح‌گاه باله شُد که حَرکت کنه، آتِه خاتُو بسم گُفت: ”بَلدِه قُوَتِ دِل خُو یَگو چِیز بُخور و تا دِیگری روز معطل کُو.“ پس اُونا هر دُوی شی شِشته خورد. 9 و غَیتِیکه امُو آدم قد خاتُو و غُلام خُو باله شُد که حَرکت کنه، خُسُر شی یعنی آتِه خاتُو دَزُو گُفت: ”توخ کُو، روز تیر شُده و نزدِیکِ شام اَسته، شاو قرار بِشی. اینه، روز دَ خلاص شُدو یَه، شاو ره دَ امِینجی تیر کُو و بیل که دِل تُو خوش بَشه. بعد ازُو صَباح‌گاه باله شُده حَرکت کُو و خانِه خُو بورُو.“ 10 لیکِن امُو آدم قبُول نَکد که شاو بِشِینه؛ پس اُو باله شُده حَرکت کد و رُوی دَ رُوی یبُوس یعنی اورُشَلیم رسِید، دُو اُلاغِ پالون شُده و کنِیز شی ام قد ازُو قَتی بُود.
11 وختِیکه اُونا دَ نزدِیکِ یبُوس رسِید، روز رفتُد و غُلام دَ بادار خُو گُفت: ”بیه که دَ امزی شارِ یبُوسیا تاو بُخوری و شاو ره دَ امِینجی تیر کنی.“ 12 لیکِن بادار شی دَزُو گُفت: ”مو دَ شارِ بیگَنه‌گو که مربُوطِ بَنی اِسرائیل نِییه تاو نَمُوخوری، بَلکِه دَ جِبعه موری.“ 13 و اِدامه دَده دَ غُلام خُو گُفت: ”بیه که خود ره دَ جِبعه یا رامه بِرسَنی و شاو ره دَ یکی امزُو جای_ها تیر کنی.“ 14 پس اُونا ازُونجی تیر شُده دَ راهِ خُو اِدامه دَد و غَیتِیکه دَ نزدِیکِ جِبعه که مربُوطِ بِنیامِین مُوشه رسِید، آفتَو شِشت و دَ بَلِه ازوا شام شُد. 15 پس اُونا دَ اُونجی تاو خورد تا رفته شاو ره دَ جِبعه تیر کنه. اُونا داخِل رفت و دَ مَیدانی شار شِشت، لیکِن هیچ کس اُونا ره دَ خانِه خُو نَبُرد که شاوجای بِدیه.
16 اوخته دَ غَیتِ شام یگ آدمِ پِیر از کار خُو از سرِ زمِینا میمَد و اُو از کوهِستونِ اِفرایم بُود که دَ جِبعه زِندگی مُوکد. ولے مردُمِ امزُو جای پگ شی بِنیامِینی بُود. 17 وختِیکه امُو آدمِ پِیر توخ کد و مُسافِرا ره دَ مَیدانی شار دِید، اُو گُفت: ”کُجا مورِید و از کُجا اَمَدید؟“ 18 اُو دَ جواب شی گُفت: ”مو از بَیت-لَحَمِ یهُودا اَمَدے و دَ دُورتَرِین جای کوهِستونِ اِفرایم موری، از جایی که اَمَدے. ما دَ بَیت-لَحَمِ یهُودا رفتُدُم و آلی دَ خانِه خُوa مورُم. هیچ کس مو ره دَ خانِه خُو نَبُرد. 19 مو کاه و عَلف بَلدِه اُلاغای خُو دَری و نان و شراب ام بَلدِه ازمه و خاتُون مهb و بَلدِه امزی مَردِ جوان که قد غُلامای تُو اَسته، وجُود دَره. مو دَ هیچ چِیز ضرُورَت نَدَری.“ 20 امُو مَردِ پِیر گُفت: ”بخَیر-و-سلامَت بَشی؛ تمامِ ضرُورَت_های شُمو ره ما پُوره مُوکنُم؛ فقط یگ کار کُنِید که شاو ره دَ مَیدانی شار تیر نَکُنِید.“ 21 پس اُو ره دَ خانِه خُو بُرد و دَ اُلاغای شی خوراک دَد؛ و اُونا پایای خُو ره شُشته خورد و وُچی کد.
22 دَ حالِیکه اُونا دِل_های خُو ره خوش مُوکد، مَردای شار، یعنی چند نفرِ بَد-و-بیکاره چارطرفِ خانه ره گِرِفت و درگه ره زَده دَ آدمِ پِیر که صاحِبِ خانه بُود، گُفت: ”امُو مَرد ره که دَ خانِه تُو داخِل شُده، بُرو بَیر تا مو قد ازُو خاو کنی.“ 23 لیکِن امُو آدم که صاحِبِ خانه بُود دَ پیشِ ازوا دَ بُرو رفت و دَزوا گُفت: ”نَه بِرارون مه، اِی رقم شرِیرانه رفتار نَکنِید. حدِ اقل ازی که اِی آدم دَ خانِه ازمه داخِل شُده، امی کارِ زِشت ره نَکنِید. 24 اونه، دُخترِ خانِه مه و خاتُونِ امزی آدم دَ اِینجی اَسته، اُونا ره دَ پیش شُمو بُرو میرُم و شُمو مِیتنِید اُونا ره اِستِفاده کنِید و هر چِیزی که دِل شُمو شُد دَ حقِ ازوا انجام بِدِید؛ لیکِن قد ازی آدم امی کارِ زِشت ره نَکنِید.“
25 مگم امُو نفرا تورِه ازُو ره گوش نَکد. اوخته امُو آدمِ لاوی خاتُون خُو ره گِرِفته دَ پیشِ ازوا بُرو رَیی کد و اُونا قد ازُو خاو کده تمامِ شاو تا دَمِ صُبح دَ حقِ ازُو کارِ بَد کد و دَ نزدِیکِ روز واز شُدو اُو ره ایله کد. 26 و امُو خاتُو پیش از روز واز شُدو اَمَده دَ درگِه خانِه آدمی که بادار شی دَ اُونجی بُود اُفتَد و تا روز روشو شُدو دَ اُونجی مَند.
27 دَ وختِ صُبح بادار شی باله شُد و درگه_های خانه ره واز کده بُرو رفت تا دَ راهِ خُو بوره، اوخته دِید که کنِیز شی دَ دانِ درگه اُفتَده و دِستای شی دَ لَخَکِ درگه یَه. 28 اُو دَ کنِیز گُفت: ”باله شُو که بوری.“ لیکِن ازُو هیچ جواب نَمَد. اوخته امُو آدم اُو ره دَ بَلِه اُلاغ خُو ایشت و باله شُده طرفِ خانِه خُو رفت. 29 وختِیکه دَ خانِه خُو رسِید، یگ کارد ره گِرِفت و جَسَدِ کنِیز خُو ره بَند بَند جدا کده دوازده ٹوٹه کد و اُونا ره دَ تمامِ مُلکِ اِسرائیل رَیی کد. 30 و هر کسی که اُو ره دِید و دَ بارِه امزُو جِنایت شِنِید، گُفت: ”از روزی که بَنی اِسرائیل از مِصر بُرو اَمَده تا اِمروز هرگِز اِیطور یگ چِیز انجام دَده نَشُده و نَه ام دِیده شُده. پس دَزی باره باید فِکر شُنه و مشوَره شُده یگ تصمِیم گِرِفته شُنه.“