نتِیجِه پس اَمَدو سُون خُدا
30
وختِیکه پگِ امزی چِیزا، یعنی بَرکت ها و نالَت های که دَ پیش شُمو ایشتُم دَ بَلِه شُمو اَمَد و شُمو امیا ره دَ مینکلِ پگِ مِلَّت های که خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ اُونجی هَی مُونه، دَ یاد اَوُردِید ‏2 و سُون خُداوند، خُدای خُو پس اَمَدِید و از اَید شی شُدِید و تمامِ چِیزای ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم، شُمو و بچکِیچای شُمو قد تمامِ دِل و تمامِ جان خُو دَ جای اَوُردِید، ‏3 اوخته خُداوند، خُدای شُمو خوشبَختی های شُمو ره پس میرهa و دَ بَلِه شُمو رَحم کده شُمو ره از مینکلِ پگِ قَوم های که خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ اُونجی تِیت‌پَرَک کده، پس جم مُونه. ‏4 حتیٰ اگه شُمو تا آخرِ زمیb ام آواره شُده بَشِید، خُداوند، خُدای شُمو، امزُونجی ام شُمو ره جم مُونه و پس میره. ‏5 و خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ سرزمِینی که دَ بابه‌کَلونای شُمو تعلُق دَشت پس میره و شُمو صاحِبِ ازُو مُوشِید؛ اُو دَ حق شُمو خُوبی مُونه و تِعداد شُمو ره از بابه‌کَلونای شُمو کده کَلوتر مُوکُنه. ‏6 علاوه ازی، خُداوند، خُدای شُمو دِلِ ازشُمو و دِلِ بچکِیچای شُمو ره خَتنه مُونه تا خُداوند، خُدای خُو ره قد تمامِ دِل و تمامِ جان خُو دوست دَشته بَشِید و زِنده بُمَنِید. ‏7 خُداوند، خُدای شُمو پگِ امزی نالَت ھا ره دَ بَلِه دُشمنا و مُخالِفای شُمو که شُمو ره آزار-و-اَذیَت کد میره. ‏8 اوخته شُمو بسم از اَیدِ خُداوند مُوشِید و پگِ احکامِ ازُو ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم، دَ جای میرِید ‏9 و خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ پگِ کارای دِست شُمو کامیاب مُونه و دَ ثَمرِ رَحم شُمو، دَ ثَمرِ چارپایای شُمو و دَ حاصِلاتِ زمِین شُمو بَرکت مِیدیه، چُون خُداوند از کامیاب کدون شُمو بسم خوشحال مُوشه، امُو رقم که از کامیاب کدونِ بابه‌کَلونای شُمو خوشحال شُد، ‏10 دَ شرطی که از اَیدِ خُداوند، خُدای خُو شُنِید و احکام و دستُورای شی ره که دَ امزی کِتابِ شریعت نوِشته شُده، دَ جای بیرِید و قد تمامِ دِل و تمامِ جان سُون خُداوند، خُدای خُو پس بیِید.
اِنتِخابِ زِندگی یا مَرگ
‏11 امی حُکم ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم، بَلدِه شُمو کَلو مُشکِل نِیَسته و از دِسترَس شُمو ام دُور نِییه. ‏12 اِی دَ عالمِ باله نِیَسته که بُگِید: ’کِی بَلدِه ازمو دَ عالمِ باله موره و اُو ره بَلدِه ازمو میره تاکه مو بِشنَوی و دَ جای بیری؟‘ ‏13 دَ اُو طرفِ دریا ام نِیَسته که بُگِید: ’کِی بَلدِه ازمو دَ اُو طرفِ دریا تیر مُوشه و اُو ره بَلدِه ازمو میره تاکه مو بِشنَوی و دَ جای بیری؟‘ ‏14 بَلکِه اِی کلام غَدر دَ نزدِیک شُمو اَسته؛ دَ دان شُمو و دَ دِل شُمو، تا اِی ره دَ جای بیرِید.
‏15 اینه، ما اِمروز ام زِندگی و کامیابی ره دَ پیشِ رُوی شُمو ایشتُم و ام مَرگ و تباهی ره. ‏16 چُون ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم که خُداوند، خُدای خُو ره دوست دَشته بَشِید، دَ مُطابِقِ راه ها-و-طرِیق های ازُو رفتار کُنِید و احکام، قانُونا و دستُورای ازُو ره دَ جای بیرِید تا زِنده بُمَنِید و تِعداد شُمو کَلو شُنه و تا خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ سرزمِینی که بَلدِه تَصَرُف کدون شی دَزُو داخِل مُوشِید، بَرکت بِدیه. ‏17 لیکِن اگه دِل شُمو از راه بُر شُنه و از اَید نَشُنِید و گُمراه شُده خُدایونِ بیگَنه ره سَجده و عِبادت کُنِید، ‏18 اِمروز دَز شُمو اِعلان مُونُم که شُمو حتماً از بَین مورِید و دَ سرزمِینی که بَلدِه تَصَرُف کدون شی از دریای اُردُن تیر شُده داخِل مُوشِید، عُمرِ دِراز نَمِیدَشته بَشِید. ‏19 اِمروز آسمو و زمی ره دَ بَلِه شُمو شاھِد مِیگِیرُم که ما زِندگی و مَرگ ره دَ پیشِ رُوی شُمو ایشتیم و بَرکت و نالَت ره. پس زِندگی ره اِنتِخاب کُنِید تا شُمو و اَولادِه شُمو زِنده بُمَنِید. ‏20 اَرے، خُداوند، خُدای خُو ره دوست دَشته بَشِید، از اَید شی شُنِید و دَزُو محکم بِچَسپِید، چراکه اُو زِندگی و دِرازی عُمر شُمو اَسته، تا دَ سرزمِینی که خُداوند بَلدِه بابه‌کَلونای شُمو، اِبراهِیم و اِسحاق و یعقُوب قَسم خورد که اُو ره دَزوا مِیدیه، جای-دَ-جای شُنِید.“