فصلِ بِیست و شَشُم
هدیه های حاصِلِ نَو و دَه-یگ
1 وختی دَ سرزمِینی که خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو دَ عِنوانِ مُلکیَت مِیدیه داخِل شُدِید و اُو ره تَصَرُف کده دَز شی جای-دَ-جای شُدِید، 2 اوخته هر کُدَم شُمو یگ مِقدار نَوبَرِ تمامِ حاصِلاتِ زمِینِ امزُو مُلک ره که خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو مِیدیه گِرِفته بیرِید و دَ یگ سَبَد ایشته دَ جایی که خُداوند، خُدای شُمو اِنتِخاب مُونه تا نام خُو ره دَ اُونجی قرار بِدیه، بورِید. 3 شُمو دَ دِیرِ پیشوای که دَ امزُو روزا خِدمت مُونه بورِید و دَزُو بُگِید: ’اِمروز دَ پیشِ خُداوند، خُدای تُو اِقرار مُونُم که ما دَ سرزمِینی داخِل شُدیم که خُداوند دَ بابه‌کَلونای مو قَسم خورد که دَز مو مِیدیه.‘ 4 اوخته پیشوا سَبَد ره از دِست شُمو بِگِیره و دَ پیشِ قُربانگاهِ خُداوند، خُدای شُمو بیله، 5 و شُمو دَ حُضُورِ خُداوند، خُدای خُو اِقرار کده بُگِید: ’بابه‌کَلون مو یگ اِرامی آواره بُود، اُو قد تِعدادِ کَم دَ مِصر رفت و دَ اُونجی دَ عِنوانِ بیگَنه زِندگی کد و دَ اُونجی اُو یگ قَومِ کٹه، قَوی و پُرنفُوس جور شُد. 6 لیکِن مِصریا قد ازمو بدرفتاری کد و مو ره آزار-و-اَذیَت کده کارای سخت ره دَ گَردون مو اَندخت. 7 اوخته مو دَ پیشِ خُداوند، خُدای بابه‌کَلونای خُو ناله-و-فریاد کدی و خُداوند آواز مو ره شِنِید و رَنج و سختی و مظلُومیَت مو ره دِید. 8 خُداوند مو ره قد دِستِ زورتُو، بازُوی قَوی، وَحشَتِ بُزُرگ و مُعجزه ها و چِیزای عجِیب از مِصر بُرو اَوُرد؛ 9 و مو ره دَ امزی جای داخِل کد و امی سرزمی ره که از شی شِیر و عسل جاری اَسته دَز مو بخشِید. 10 اینه، آلی ما نَوبَرِ حاصِلِ زمِینی ره اَوُردیم که تُو، اَی خُداوند دَز مه دَدے.‘ اوخته سَبَد ره دَ حُضُورِ خُداوند، خُدای خُو بیلِید و دَ پیشِ خُداوند، خُدای خُو سَجده کُنِید. 11 بعد ازُو شُمو قد لاویا و بیگَنه‌گونی که دَ مینکل شُمو زِندگی مُونه بخاطرِ پگِ چِیزای خُوب که خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو و دَ خانَوار شُمو بخشِیده، خوشی کُنِید.
12 دَ سالِ سِوّم که سالِ دَه-یگ اَسته، وختی از جدا کدونِ دَه-یگِ تمامِ حاصِلات خُو خلاص شُدِید، اُو ره دَ لاویا، بیگَنه‌گو، یَتِیما و خاتُونوی بیوه بِدِید تا دَ مَنِه شارای شُمو بُخوره و سیر شُنه. 13 اوخته دَ حُضُورِ خُداوند، خُدای خُو بُگِید: ’ما دَ مُطابِقِ پگِ احکام تُو که دَز مه اَمر کدی حِصِّه مُقَدَّس ره از خانِه خُو بُر کدُم و اُو ره دَ لاویا، بیگَنه‌گو، یَتِیما و خاتُونوی بیوه دَدُم. ما از احکام تُو سرپیچی نَکدُم و اُونا ره پُرمُشت نَکدُم. 14 ما دَ وختِ ماتَم خُو ازُو نَخوردُم و غَیتِیکه ناپاک بُودُم دَزُو دِست نَزدُم و هیچ چِیزی ازُو ره دَ مُرده ها نَدَدُم، بَلکِه از اَیدِ خُداوند، خُدای خُو شُدُم و مُطابِقِ چِیزای که دَز مه اَمر کدی، رفتار کدُم. 15 از جایگاهِ مُقَدَّس خُو از عالمِ باله توخ کُو و قَوم خُو اِسرائیل و امی سرزمی ره که دَز مو دَدے بَرکت بِدی، امی سرزمی ره که دَ بابه‌کَلونای مو قَسم خورده وعده کدی، امی سرزمی ره که از شی شِیر و عسل جاری اَسته.‘
پَیرَوی از احکامِ خُداوند
16 اِمروز خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو اَمر مُونه که امی قانُونا و دستُورا ره دَ جای بیرِید. پس قد تمامِ دِل و قد تمامِ جان خُو دَ دِقَت دَ جای بیرِید. 17 شُمو اِمروز اِقرار کدِید که خُداوند، خُدای شُمو اَسته و تعهُد کدِید که دَ مُطابِقِ راه-و-طرِیقِ ازُو رفتار مُونِید، قانُونا، احکام و دستُورای شی ره دَ جای میرِید و از اَیدِ ازُو مُوشِید. 18 و خُداوند اِمروز اِقرار کد که شُمو قَومِ خاصِ ازُو اَستِید، امُو رقم که اُو وعده کده. پس باید پگِ احکام ازُو ره نِگاه کنِید، 19 تا دَ تعرِیف، دَ شُهرَت و دَ اِحترام شُمو ره از پگِ مِلَّت های که خَلق کده، بِلندتَر قرار بِدیه و تا بَلدِه خُداوند، خُدای خُو یگ قَومِ مُقَدَّس بَشِید مُطابِقِ وعدِه ازُو.“