فصلِ بِیست و دوّم
بِلعام و پادشاهِ موآب
1 بَنی اِسرائیل کوچ کد و دَ دَشتِ موآب دَ اُو لبِ دریای اُردُن رُوی دَ رُوی شارِ اَریحا خَیمه زَد. 2 بالاق باچِه صِفور تمامِ چِیزای ره که اِسرائیل دَ حقِ اَموری ها کدُد دِید. 3 موآبی ها از قَومِ اِسرائیل کَلو ترس خورد، چراکه تِعدادِ ازوا کَلو بُود؛ اَرے، موآبی ها از بِیمِ بَنی اِسرائیل وَحشَت زَده شُد. 4 امزی خاطر اُونا دَ رِیش سفیدای مِدیان گُفت: ”اِی گروه هر چِیزی ره که دَ گِرد-و-بَر مو اَسته کامِلاً مِیچَره، فقط امُو رقم که نَرگاو عَلَفِ صحرا ره مِیچَره.“ دَ امزُو غَیت بالاق باچِه صِفور پادشاهِ موآب بُود. 5 پس اُو قاصِدا ره دَ فِتور دَ نزدِیکِ دریای فَرات دَ پیشِ بِلعام باچِه بِعور دَ سرزمِینِ آمّاو رَیی کد تا اُو ره کُوی کُنه و دَزُو بُگیه: ”اینه، یگ قَوم از مِصر بُر شُده اَمَده و رُوی زمی ره پوشَنده و فِعلاً اُونا دَ پالُوی ازمه جای-دَ-جای شُده. 6 پس، آلی بیه و از خَیر خُو امی قَوم ره بَلدِه مه نالَت کُو، چراکه اُونا از مه کده قَوی‌تَر اَسته؛ شاید ما بِتَنُم که اُونا ره شِکَست بِدیُم و از سرزمِین خُو هَی کنُم؛ چُون ما مِیدَنُم که هر کسی ره که تُو بَرکت بِدی، بَرکت مِینگره و ھر کسی ره که تُو نالَت کُنی، نالَت مُوشه.“
7 پس رِیش سفیدای موآب و رِیش سفیدای مِدیان مُزدِ پالگری ره دَ دِست خُو گِرِفته رَیی شُد و پیشِ بِلعام رفت و پَیغامِ بالاق ره بَلدِه ازُو رَسَند. 8 اُو دَزوا گُفت: ”اِمشاو دَ امِینجی بُمنِید، تا چِیزی ره که خُداوند دَز مه مُوگیه، ما دَز شُمو نقل کنُم.“ پس رهبرای موآب پیشِ بِلعام مَند. 9 اوخته خُدا پیشِ بِلعام اَمَده گُفت: ”اِی نفرا که دَ پیش تُو اَمَده، کِی اَسته؟“ 10 بِلعام دَ خُدا گُفت: ”بالاق باچِه صِفور پادشاهِ موآب امیا ره پیشِ ازمه رَیی کده و مُوگیه: 11 ’اینه، یگ قَوم از مِصر بُر شُده اَمَده و رُوی زمی ره پوشَنده. آلی بیه و اُونا ره بَلدِه مه نالَت کُو؛ شاید ما بِتَنُم قد ازوا جنگ کنُم و اُونا ره هَی کنُم.‘“ 12 لیکِن خُدا دَ بِلعام گُفت: ”تُو باید قد ازوا نَرَوی؛ تُو باید اُو قَوم ره نالَت نَکُنی، چُون اُونا بَرکت یافته اَسته.“
13 پس بِلعام صَباح‌گاه باله شُد و دَ رهبرای بالاق گُفت: ”شُمو پس دَ سرزمِین خُو بورِید، چُون خُداوند مَره اِجازه نَدَد که قد شُمو بورُم.“ 14 اوخته رهبرای موآب باله شُده دَ پیشِ بالاق پس اَمَد و دَزُو گُفت: ”بِلعام درخاست مو ره رَد کد و قد ازمو نَمَد.“
15 اوخته بالاق بسم رهبرا ره رَیی کد که اُونا از اوّلنه کده کَلوتر و مُهِمتَر بُود. 16 اُونا پیشِ بِلعام اَمَد و دَزُو گُفت: ”بالاق باچِه صِفور اینی رقم مُوگیه: ’لُطفاً هیچ چِیز ره نَیل که مانِع اَمَدون تُو دَ پیشِ ازمه شُنه؛ 17 چُون ما یقِیناً از تُو غَدر قدردانی مُونُم و هر چِیزی که دَزمه بُگی دَ جای میرُم. پس بیه و امی قَوم ره بَلدِه مه نالَت کُو.‘“
18 لیکِن بِلعام دَ جوابِ خِدمتگارای بالاق گُفت: ”حتیٰ اگه بالاق قصر خُو ره پُر از طِلّا و نُقره کده دَز مه بِدیه، ما نَمِیتنُم که از اَمرِ خُداوند، خُدای خُو سرپیچی کنُم و یا کَم و زیاد انجام بِدیُم. 19 لُطفاً شُمو ام اِمشاو دَ امِینجی بُمنِید تا بِنگرُم که خُداوند بَلدِه مه دِیگه چِیزخیل مُوگیه.“
20 امُو شاو خُدا دَ پیشِ بِلعام اَمَد و دَزُو گُفت: ”اگه امی نفرا بَلدِه کُوی کدونِ ازتُو اَمَده، باله شُو و قد ازوا بورُو، لیکِن تنها تورِه ره که ما دَز تُو مُوگیُم انجام بِدی.“ 21 پس بِلعام صَباح‌گاه باله شُده خَر خُو ره پالو کد و قد رهبرای موآب رَیی شُد.
بِلعام و خَر شی و ملایکه
22 اوخته قارِ خُداوند بخاطرِ رفتونِ بِلعام باله اَمَد و ملایکِه خُداوند دَ راه ایسته شُد که قد ازُو مُخالِفَت کُنه. بِلعام دَ بَلِه خَر خُو سوار بُود و دُو خِدمتگار شی ام قد شی قَتی بُود. 23 وختی خَرِ بِلعام ملایکِه خُداوند ره دِید که دَ راه ایسته یَه و شمشیرِ لُچ دَ دِست شی اَسته، اُو خود ره از راه گوشه کده دَ بَلِه یگ پَٹی زمی رفت؛ مگم بِلعام خَر خُو ره زَد تا اُو ره پس دَ راه بُبره. 24 اوخته ملایکِه خُداوند دَ یگ تَنگی مینکلِ دُو باغِ انگُور ایسته شُد که هر دُو طرف شی دیوال بُود. 25 وختی خَرِ بِلعام ملایکِه خُداوند ره دِید، اُو خود ره دَ دیوال چسپَند و پای بِلعام ره دَ دیوال پِچِق کد؛ اوخته بِلعام بسم اُو ره زَد. 26 بعد ازُو ملایکِه خُداوند پیش رفته دَ یگ جای تَنگ ایسته شُد که ازُونجی بَلدِه تاو خوردو نَه طرفِ راست راه بُود و نَه طرفِ چَپ. 27 وختِیکه خَرِ بِلعام ملایکِه خُداوند ره دِید، دَ تَی پای بِلعام خاو کد؛ اوخته بِلعام قار شُده خَر خُو ره قد تَیاق خُو زَد. 28 دَمزُو غَیت خُداوند دانِ خَر ره واز کد و اُو دَ بِلعام گُفت: ”ما دَز تُو چی کدیم که امی سِه دَفعه مَره زَدی؟“ 29 بِلعام دَ خَر خُو گُفت: ”بخاطری که تُو مَره رِیشخَند کدی! کشکِه شمشیر دَ دِست مه مُوبُود که تُو ره امی‌آلی مُوکُشتُم!“ 30 لیکِن خَر دَ بِلعام گُفت: ”آیا ما امُو خَر تُو نِیَستُم که دَ تمامِ عُمر خُو تا اِمروز مَره سوار شُدے؟ آیا ما عادت دَشتیم که قد ازتُو امی رقم رفتار کنُم؟“ بِلعام گُفت: ”نَه.“
31 دَ امزُو غَیت خُداوند چِیمای بِلعام ره واز کد و اُو ملایکِه خُداوند ره دِید که دَ راه ایسته یَه و شمشیرِ لُچ دَ دِست شی اَسته؛ اوخته بِلعام خود ره خَم کده رُوی دَ خاک اُفتَد. 32 و ملایکِه خُداوند دَزُو گُفت: ”چرا خَر خُو ره امی سِه دَفعه زَدی؟ اینه، ما بُر شُده اَمَدیم که قد تُو مُخالِفَت کنُم، چُون راهِ ازتُو دَ نظرِ ازمه نااِطاعتی-و-بےپَروایی اَسته. 33 امی خَر مَره دِید و سِه دَفعه خود ره از مه گوشه کد. اگه اِی خود ره از مه گوشه نَمُوکد، یقِیناً ما تُو ره مُوکُشتُم و اُو ره زِنده می‌ایشتُم.“ 34 اوخته بِلعام دَ ملایکِه خُداوند گُفت: ”ما گُناه کدیم، چُون نَفامِیدُم که تُو دَ راه ایسته شُدے تا قد ازمه مُخالِفَت کُنی. آلی اگه رفتون مه دَ نظر تُو بَد اَسته، ما پس دَ خانِه خُو مورُم.“ 35 لیکِن ملایکِه خُداوند دَ بِلعام گُفت: ”قد امزی نفرا بورُو، مگم تنها تورِه ره بُگی که ما دَزتُو مُوگیُم.“ پس بِلعام قد رهبرای بالاق رفت.
36 وختی بالاق شِنِید که بِلعام اَمَده، اُو دَ دَمِ راهِ شی دَ شارِ موآب دَ سرحد، دَ دریاچِه اَرنون اَمَد که مَرزِ مُلکِ خود شی بُود. 37 اوخته بالاق دَ بِلعام گُفت: ”آیا ما بَلدِه کُوی کدون تُو یگ پَیغامِ عاجِل رَیی نَکدُم؟ پس چرا دَ پیش مه نَمَدی؟ یا که ما واقعاً نَمِیتنُم از تُو قدردانی کنُم؟“ 38 بِلعام دَ جواب شی گُفت: ”اینه، ما دَ پیش تُو اَمدُم، مگم آیا قُدرت دَرُم که بِدُونِ اَمرِ خُدا یَگو چِیز بُگیُم؟ ما تنها چِیزی ره مُوگیُم که خُداوند دَ دان مه مِیندَزه.“ 39 اوخته بِلعام قد بالاق رفت و اُونا دَ قِریَت-حُصوت اَمَد. 40 دَ اُونجی بالاق گاو و گوسپو قُربانی کد و از گوشتِ قُربانی بَلدِه بِلعام و رهبرای که قد ازُو بُود، رَیی کد. 41 صَباح‌گاه بالاق بِلعام ره گِرِفته دَ باموت-بَعل اَوُرد و اُو ازُونجی آخِرای خَیمه‌گاهِ قَومِ اِسرائیل ره دِید.