فصلِ چاردَهُم
نِق نِق و شورِشِ قَومِ اِسرائیل
1 اوخته پگِ جماعت دَ آوازِ بِلند دَ فریاد کدو شُد و مردُم امُو شاو کَلو چخرا کد. 2 و پگِ بَنی اِسرائیل دَ خِلافِ مُوسیٰ و ھارُون نِق نِق کد و تمامِ جماعت دَزوا گُفت: ”کشکِه دَ سرزمِینِ مِصر مُومُردی یا دَ امزی بیابو فَوت مُوکدی! 3 چرا خُداوند مو ره دَ امزُو سرزمی مُوبره تا مو دَ دَمِ شمشیر بُفتی و خاتُونو و بچکِیچای مو وُلجه گِرِفته شُنه؛ آیا بَلدِه مو بِهتَر نِییه که پس دَ مِصر بوری؟“ 4 پس اُونا قد یگدِیگِه خُو گُفت: ”بیِید که یگ سرکرده بَلدِه خُو اِنتِخاب کنی و پس دَ مِصر بوری.“
5 اوخته مُوسیٰ و ھارُون دَ پیشِ تمامِ جماعتِ بَنی اِسرائیل که جَم شُدُد رُوی دَ خاک اُفتَد. 6 و یوشِع باچِه نُون و کالیب باچِه یفُنّه که از جُملِه جاسُوسا بُود و دَ سرزمِینِ کِنعان رفتُد، جاغه های خُو ره چَک کد 7 و قد تمامِ جماعتِ بَنی اِسرائیل گپ زَده گُفت: ”سرزمِینی که مو بَلدِه جاسُوسی دَ مَنِه شی گشت-و-گُذار کدی، یگ سرزمِینِ کَلو خُوب اَسته. 8 اگه خُداوند از مو راضی بَشه، مو ره دَ امزُو سرزمی مُوبره و اُو ره دَز مو مِیدیه، امُو سرزمی ره که دَز شی شِیر و عسل جاری اَسته. 9 فقط اینی کار ره نَکُنِید: دَ ضِدِ خُداوند شورِش نَکنِید و از مردُمِ امزُو سرزمی ترس نَخورِید، چُون اُونا بَلدِه مو رقمِ نان خوردو اَلّی اَسته. تکیه‌گاهِ ازوا اُونا ره ایله کده،a لیکِن خُداوند قد ازمو اَسته. ازوا ترس نَخورِید!“
10 مگم پگِ جماعت مُوگُفت که اُونا باید سنگسار شُنه. دَ امزُو غَیت جلالِ خُداوند دَ خَیمِه مُلاقات بَلدِه پگِ بَنی اِسرائیل ظاھِر شُد. 11 و خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”تا کَی اِی قَوم دَز مه تَوهِین مُونه؟ و تا کَی دَز مه ایمان نَمیره، باوجُودِ تمامِ مُعجزه های که ما دَ مینکلِ ازیا انجام دَدیم؟ 12 ما امیا ره دَ مَرَضِ وُبا گِرِفتار کده عاخ مُونُم، لیکِن از تُو یگ قَومِ کٹه‌تَر و قَوی‌تَر ازوا دَ وجُود میرُم.“ 13 مگم مُوسیٰ دَ خُداوند گُفت: ”اوخته مِصریا دَزی باره مِیشنَوه، چُون تُو اِی قَوم ره قد قُدرت خُو از مینکلِ ازوا بُرو اَوُردی، 14 و اُونا دَ باشِنده های امزی سرزمی خبر مِیدیه. اُونا شِنِیده که تُو، اَی خُداوند، دَ مینکلِ امزی قَوم اَستی؛ چُون تُو اَی خُداوند، رُوی دَ رُوی دِیده شُدے و آوُر تُو دَ بَلِه امزیا قرار دَره؛ و تُو دَ وختِ روز دَ ستُونِ آوُر پیش پیشِ امزیا موری و دَ غَیتِ شاو دَ ستُونِ آتِش. 15 آلی اگه تُو پگِ امزی قَوم ره یگجای بُکُشی، مِلَّت های که شُهرَت تُو ره شِنِیده، حتماً مُوگیه: 16 ’ازی که خُداوند نَتنِست امُو قَوم ره دَ سرزمِینی بُبره که قَسم خوردُد دَزوا مِیدیه، اُونا ره دَ بیابو کُشت.‘ 17 پس آلی بیل که قُدرتِ خُداوند بُزُرگ بَشه، امُو رقم که گُفتُدی: 18 ’خُداوند دیر خَشم-و-قار و پُر از رَحمت اَسته، بخشِندِه گُناه ها و خطاها؛ لیکِن مُجرِم ره هرگِز بےجزا نَمیله و بخاطرِ گُناهِ آته‌گو از بچکِیچا تا پُشتِ سِوّم و چارُم اِنتِقام مِیگرِیره.‘ 19 پس گُناهِ امزی قَوم ره دَ مُطابِقِ رَحمتِ بُزُرگ خُو بُبَخش، امُو رقم که اِی قَوم ره از مِصر تا اِینجی ره بخشِیدے.“
20 اوخته خُداوند گُفت: ”مُطابِقِ درخاست تُو ما اُونا ره بخشِیدُم. 21 مگم قَسم دَ زِندگی مه که تمامِ زمی از جلالِ خُداوند پُر مُوشه، 22 پگِ امزُو مَردا که جلال و مُعجزه های مَره که دَ مِصر و دَ بیابو انجام دَدُم دِید و باز ام مَره دَه دَفعه اِمتِحان کد و از اَید مه نَشُد، 23 رُوی امزُو سرزمی ره که بَلدِه بابه‌کَلونای ازوا قَسم خوردُم که دَزوا مِیدیُم، نَمِینگره. هیچ کُدَمِ امزُو کسا که دَز مه تَوهِین کده، اُو سرزمی ره نَمِینگره. 24 مگم خِدمتگار مه کالیب، ازی که روحِ شی ازوا فرق دَره و از مه کامِلاً اِطاعَت کد، ما اُو ره دَ سرزمِینی که رفتُد داخِل مُونُم و اَولادِه ازُو وارِثِ امزُو سرزمی مُوشه. 25 آلی، ازی که عمالیقیا و کِنعانیا دَ دَرّه ھا زِندگی مُونه، شُمو صَباح تاو خورده از راهِ دریای سُرخ پس دَ بیابو کوچ کُنِید.“
26 و خُداوند قد مُوسیٰ و ھارُون گپ زَده گُفت: 27 ”تا کَی اِی جماعتِ شرِیر دَ خِلاف مه نِق نِق مُونه؟ ما نِق نِقِ بَنی اِسرائیل ره که دَ خِلاف مه نِق زَده موره، شِنِیدیم. 28 دَزوا بُگی که خُداوند مُوگیه: ’دَ زِندگی مه قَسم، امُو چِیزا ره که شُمو گُفتِید و ما شِنِیدُم، امُو چِیزا ره دَ حق شُمو انجام مِیدیُم. 29 جَسَدای شُمو دَ امزی بیابو موفته؛ پگِ حِساب شُده های شُمو، امُو تِعداد شُمو که بِیست ساله و باله‌تَر اَستِید و دَ خِلاف مه نِق نِق کدید، 30 یگ شُمو ام دَ امزُو سرزمی داخِل نَمُوشِید که ما قَسم خوردُم که شُمو ره دَز شی جای-دَ-جای مُونُم، غَیر از کالیب باچِه یفُنّه و یوشِع باچِه نُون. 31 لیکِن بچکِیچای شُمو که گُفتِید اُونا وُلجه مُوشه، ما اُونا ره دَمزُو سرزمی داخِلِ مُونُم و اُونا امُو سرزمی ره که شُمو رَد کدِید، مِینگره. 32 مگم شُمو، جَسَد ھای شُمو دَ امزی بیابو موفته. 33 بچکِیچای شُمو چِل سال دَ امزی بیابو سرگَردو مُوشه و بخاطرِ بےوَفایی شُمو رَنج مِیکشه، تا زمانِیکه جَسَد های شُمو دَ بیابو خاک شُنه. 34 دَ مُطابِقِ تعدادِ روزای که شُمو دَ امزُو سرزمی جاسُوسی کدِید، چِل روز، بَلدِه هر روز شُمو یگ سال جَزای گُناه های خُو ره مِینگرِید، یعنی بَلدِه چِل سال؛ اوخته شُمو مِیدَنِید که مُخالِفَت قد ازمه چی نتِیجه دَره.‘ 35 ما خُداوند گُفتیم و یقِیناً ما اِی ره دَ حقِ تمامِ امزی جماعتِ شرِیر که دَ خِلافِ ازمه جَم شُده انجام مِیدیُم. اَمیا دَ امزی بیابو مُومُره و دَ امِینجی خاک مُوشه.“ 36 و مَردای که مُوسیٰ اُونا ره بَلدِه جاسُوسی امزُو سرزمی رَیی کدُد، امُو کسا که پس اَمَده خبرِ بَد ره دَ بارِه امزُو سرزمی پَخش کدُد و پگِ جماعت ره وادار کدُد که نِق نِق کُنه، 37 امُو مَردا که خبرِ ناگَوار ره دَ بارِه امزُو سرزمی پَخش کدُد دَ وسِیلِه مَرَضِ وُبا دَ حُضُورِ خُداوند مُرد. 38 لیکِن تنها یوشِع باچِه نُون و کالیب باچِه یفُنّه از جُملِه مَردای که بَلدِه جاسُوسی امزُو سرزمی رفتُد، زِنده مَند.
39 وختِیکه مُوسیٰ امُو تورا ره دَ بَنی اِسرائیل گُفت، قَومِ اِسرائیل کَلو چخرا کد. 40 اُونا صَباح‌گاه باله شُد و دَ سرِ کوه بُر شُده گُفت: ”اینه، مو حاضِر اَستی. مو دَ امزُو جای موری که خُداوند دَز مو وعده کده، چُون مو گُناه کدے.“ 41 لیکِن مُوسیٰ گُفت: ”چرا بسم از اَمرِ خُداوند سرپیچی مُونِید؟ اِی کار کامیاب نَمُوشه. 42 دَ اُونجی نَرَوِید، چراکه خُداوند قد شُمو نِیَسته؛ اگه نَه، شُمو از پیشِ دُشمنای خُو شِکست مُوخورِید، 43 چُون عمالیقیا و کِنعانیا دَ اُونجی دَ دَمِ رُوی شُمو ایسته مُوشه و شُمو قد شمشیر کُشته شُده مُوفتِید؛ ازی که شُمو از پَیرَوی خُداوند رُوی‌گردو شُدید، خُداوند دِیگه قد شُمو نِیَسته.“ 44 باوجُودِ ازی، اُونا سرزوری کده دَ کوهِستو بُر شُد، ولے صندُوقِ عهدِ خُداوند و مُوسیٰ از خَیمه‌گاه بُر نَشُد. 45 اوخته عمالیقیا و کِنعانیا که دَ امزُو کوهِستو زِندگی مُوکد تا اَمَده اُونا ره زَد و تا حُرما اُونا ره تار-و-مار کد.