فصلِ دوازدَهُم
شِکایتِ مریَم و هارُون
1 دَ اُونجی مریَم و ھارُون دَ ضِدِ مُوسیٰ بخاطرِ خاتُونی که از مردُمِ کُوشa گِرِفتُد، توره گُفت، چُون اُو قد یگ خاتُونِ کُوشی توی کدُد. 2 اُونا گُفت: ”آیا خُداوند تنها دَ وسِیلِه مُوسیٰ توره گُفته؟ آیا اُو دَ وسِیلِه ازمو ام توره نَگُفته؟“ و خُداوند اِی توره ره شِنِید. 3 مُوسیٰ یگ آدمِ غَدر حلِیم-و-فروتن بُود، حلِیمتَر از پگِ مردُمای رُوی زمی.
4 بےبلغه خُداوند دَ مُوسیٰ و ھارُون و مریَم گُفت: ”شُمو ھر سِه بُر شُده دَ پیشِ خَیمِه مُلاقات بیِید.“ و ھر سِه ازوا بُر شُده اَمَد. 5 اوخته خُداوند دَ یگ ستُونِ آوُر تاه اَمَد و دَ دانِ درگِه خَیمه ایسته شُده ھارُون و مریَم ره کُوی کد؛ و هر دُوی ازوا پیش اَمَد. 6 و خُداوند گُفت: ”تورای مَره بِشنَوِید: اگه دَ مینکل شُمو یگ نَبی بَشه، ما خُداوند، خود ره دَ رویا بَلدِه ازُو ظاهِر مُونُم و دَ خاو قد شی توره مُوگیُم. 7 مگم دَ بارِه خِدمتگار مه مُوسیٰ اِیطور نِیَسته: اُو دَ تمامِ خانِه مه وفادارتَرِین اَسته؛ 8 قد ازُو ما رُوی دَ رُوی و بَرمَلا توره مُوگیُم، نَه دَ رَمز-و-راز؛ اُو شکلِ خُداوند ره مِینگره. پس شُمو چِطور نَترسِیدِید که دَ ضِدِ خِدمتگار مه مُوسیٰ توره گُفتِید؟“
9 اوخته آتِشِ غَضَبِ خُداوند دَ ضِدِ ازوا داغ شُد و اُو رفت. 10 وختِیکه آوُر از بَلِه خَیمه باله شُد، مریَم ره کولی گِرِفت و اُو رقمِ بَرف اَلّی سفید شُد. وختی ھارُون رُوی خُو ره سُون مریَم کد، دِید که اُو ره کولی گِرِفته؛ 11 اوخته اُو دَ مُوسیٰ گُفت: ”آه، بادار مه، اِی گُناه ره دَ حِسابِ ازمو نَگِیر، چُون مو از رُوی لَوڈَگی امی گُناه ره کدی. 12 نَیل که اُو رقمِ نِلغِه مُرده بَشه که وختی از رَحمِ آبِه خُو بُر مُوشه نِیمِ جِسم شی شارِیده اَسته.“ 13 اوخته مُوسیٰ دَ پیشِ خُداوند ناله-و-زاری کده گُفت: ”خُدایا، لُطفاً اُو ره شفا بِدی.“
14 خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”اگه آتِه شی دَ رُوی ازُو تُف مِیندَخت، آیا بَلدِه ھفت روز اُو خجِل نَمُوبُود؟ پس، بیل که بَلدِه ھفت روز دَ بُرونِ خَیمه‌گاه بَشه و بعد ازُو مِیتَنه دُوباره داخِل بوره.“ 15 پس مریَم مُدَتِ ھفت روز دَ بُرونِ خَیمه‌گاه مَند و قَومِ اِسرائیل تا دُوباره داخِل اَمَدونِ مریَم دَ سَفر خُو اِدامه نَدَد. 16 بعد ازُو قَوم از حَصیروت کوچ کده دَ بیابونِ پاران خَیمه زَد.