فصلِ نوزدَهُم
قانُونای مُختلِف
1 خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 2 ”قد پگِ جماعتِ بَنی اِسرائیل توره گُفته دَزوا بُگی: ’مُقَدَّس بَشِید، چراکه ما خُداوند، خُدای شُمو مُقَدَّس اَستُم. 3 هر کُدَم شُمو باید آته و آبِه خُو ره اِحترام کُنِید و روزای آرام مَره نِگاه کُنِید. ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم. 4 سُون بُت ها نَرَوِید و خُدایونِ ریختَنده شُده بَلدِه خُو جور نَکُنِید. ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم.
5 وختِیکه قُربانی سلامَتی خُو ره بَلدِه خُداوند تقدِیم مُونِید، اُو ره دَ طرِیقِه تقدِیم کُنِید که از طرف شُمو قبُول شُنه. 6 گوشتِ ازُو باید دَ امزُو روزِ که اُو ره قُربانی مُونِید خورده شُنه یا صَباحِ امزُو روز؛ ولے هر چِیز شی که تا روزِ سِوّم باقی مُومنه باید دَ آتِش سوختَنده شُنه. 7 اگه یَگو چِیزِ ازُو دَ روزِ سِوّم خورده شُنه، امُو قُربانی مُردار اَسته و قبُول نَمُوشه. 8 هر کسی که اُو ره بُخوره، جَزای گُناهِ خُو ره مِینگره، چُون چِیزی ره که بَلدِه خُداوند مُقَدَّس اَسته بےحُرمَت کده؛ اُو آدم از قَوم خُو قطع مُوشه.
9 وختِیکه حاصِلِ زمِین خُو ره دِرَو مُونِید، جَغِه زمِین خُو ره دِرَو نَکُنِید و خوشه های باقی‌مَندِه حاصِلات خُو ره جم نَکُنِید. 10 تاگِ انگُور ره بیخی لُچ نَکُنِید و خوشه های ره که از تاگ اُفتَده جَم نَکُنِید، بَلکِه اُونا ره بَلدِه مردُمای غرِیب و بیگَنه ایله بِدِید. ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم.
11 دُزی نَکُنِید؛ دروغ نَگوِید و یگدِیگِه خُو ره بازی نَدِید. 12 دَ نامِ ازمه قَسمِ دروغ نَخورِید و نام خُدای خُو ره بےحُرمَت نَکُنِید. ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم. 13 دَ حقِ همسایِه خُو ظُلم نَکُو و مال شی ره دَ زور نَگِیر. مُزدِ مُزدُورکار ره تا صُبح دَ پیش خُو نِگاه نَکُو. 14 آدمِ کَر ره دَو-و-دشنام نَدی و دَ پیش پای نفرِ کور سنگ نَه ایل که بُفته؛ از خُدای خُو بِتَرس. ما خُداوند اَستُم.
15 دَ قضاوَت کدو بےاِنصافی نَکُنِید؛ نَه از آدمِ غرِیب طرفداری کُنِید و نَه آدمِ قُدرتمَند ره مُحترم بِدَنِید، بَلکِه دَ بارِه هم‌وطن خُو قد اِنصاف قضاوَت کُنِید. 16 دَ بَینِ قَوم خُو بَلدِه غَیبَت کدو گشت-و-گُذار نَکُنِید و غَیتِیکه زِندگی همسایِه شُمو دَ خطر اَسته دِست تَی کَله ایسته نَشُنِید.a ما خُداوند اَستُم. 17 از بِرار خُو دَ دِل خُو بَد نَبرِید. همسایِه خُو ره بخاطرِ خطای شی سرزنِش کُنِید تا از خاطرِ ازُو شُمو گُناهکار نَشُنِید. 18 از مردُمِ قَوم خُو اِنتِقام نَگِیرِید و دَ برابرِ ازوا کِینه نَدَشته بَشِید، بَلکِه همسایِه خُو ره رقمِ خود خُو اَلّی دوست دَشته بَشِید. ما خُداوند اَستُم.
19 احکام مَره نِگاه کُنِید. حَیوانای خُو ره قد حَیوانای که از جِنسِ ازوا نِییه، جوره نَکُنِید. دَ زمِین خُو دُو رقم تُخم کِشت نَکُنِید و کالای ره که از دُو قِسم رَخت دوخته شُده بَشه، دَ جان خُو نَکُنِید.
20 اگه یگ مرد قد یگ خاتُو خاو کُنه و اُو خاتُو کنِیز بَشه که بَلدِه یَگو کسِ دِیگه وعده شُده بَشه، ولے بازخرِید و آزاد نَشُده بَشه، باید جرِیمه دَده شُنه، لیکِن اُونا کُشته نَشُنه، چراکه اُو خاتُو آزاد نَبُوده. 21 امُو مرد باید جُرمانِه خُو ره بَلدِه خُداوند دَ دانِ درگِه خَیمِه مُلاقات بیرہ؛ جُرمانِه شی یگ قُوچ بَشه. 22 و پیشوا قد امزُو قُوچِ جُرمانه بَلدِه ازُو آدم دَ حُضُورِ خُداوند کِفاره کُنه؛ اوخته گُناهِ ازُو بخشِیده مُوشه.
23 وختِیکه دَ سرزمِینِ کِنعان داخِل شُدِید و هر رقم دِرختا ره بَلدِه خوراک خُو شَندِید، میوِه ازُو ره غَیرِ مجاز حِساب کُنِید؛ تا سِه سال بَلدِه شُمو غَیرِ مجاز بَشه و خورده نَشُنه. 24 دَ سال چارُم پگِ میوِه شی مُقَدَّس اَسته و یگ هدیه بَلدِه سِتایشِ خُداوند. 25 مگم دَ سالِ پنجُم شُمو مِیتنِید از میوِه شی بُخورِید؛ اِی کار ره کُنِید تا حاصِل خُو ره بَلدِه شُمو کَلو کُنه. ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم.
26 هیچ گوشت ره قد خُون شی نَخورِید. پال‌بِینی و جادُوگری نَکُنِید. 27 چوقُوهای خُو ره کَل نَکُنِید و گوشه های رِیش خُو ره نَگِیرِید. 28 جِسم خُو ره بخاطرِ مُرده زخمی نَکُنِید و هیچ رقم نشان ره دَ جِسم خُو خال‌کوبی نَکُنِید. ما خُداوند اَستُم. 29 دُختر خُو ره دَ فاحِشه‌گری وادار نَکُنِید که بے‌عِزَت شُنه؛ نَشُنه که مردُمِ سرزمِین شُمو زِناکار شُنه و زمی پُر از فِسق-و-فِساد شُنه.
30 روزای آرام مَره نِگاه کُنِید و دَ جایگاهِ مُقَدَّس مه اِحترام دَشته بَشِید. ما خُداوند اَستُم. 31 دَ پیشِ کسای که اَرواحِ مُرده ها ره حاضِر مُونه نَرَوِید و از کسای که قد جِنیات مشوَره مُونه کومَک طلب نَکُنِید، تا دَ وسِیلِه ازوا ناپاک نَشُنِید. ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم. 32 دَ دَمِ راهِ آدمِ مُوی‌سفید باله شُنِید و آدمای پِیر ره اِحترام کُنِید؛ از خُدای خُو بِترسِید. ما خُداوند اَستُم.
33 وختِیکه یگ بیگَنه دَ سرزمِین شُمو قد شُمو زِندگی مُونه، اُو ره آزار-و-اَذیَت نَکُنِید. 34 بیگَنِه که قد شُمو زِندگی مُونه، دَ مینکل شُمو رقمِ اِسرائیلی اَصلی بَشه. اُو ره رقمِ خود خُو اَلّی دوست بِدَنِید، چراکه شُمو ام دَ سرزمِینِ مِصر بیگَنه بُودِید. ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم.
35 دَ اندازه گِرِفتو، تول کدو و مَنَک کدو نَباید غَلَطی کُنِید. 36 شُمو باید تَرازُو های صحیح، سنگای صحیح، ایفِه صحیح و هِینِb صَحیح دَشته بَشِید. ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم که شُمو ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُردُم. 37 پس شُمو باید تمامِ احکام و تمامِ قانُونای مَره نِگاه کُنِید و اُونا ره دَ جای بیرِید. ما خُداوند اَستُم.‘“