فصلِ بِیستُم
مجازات بَلدِه گُناه های مُختلِف
‏1 خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: ‏2 ”دَ بَنی اِسرائیل بُگی، ’از بَنی اِسرائیل یا از بیگَنه‌های که دَ اِسرائیل زِندگی مُونه، هر کسی که یکی از بچکِیچای خُو ره بَلدِه بُتِ مولِک تقدِیم کُنه، باید کُشته شُنه؛ مردُمِ سرزمِین شُمو باید اُو ره سنگسار کُنه. ‏3 ما خود مه رُوی خُو ره دَ ضِدِ ازُو نفر قرار مِیدیُم و اُو ره از مینکلِ قَوم شی قطع مُونُم، چراکه اُو از بچکِیچای خُو دَ بُتِ مولِک تقدِیم کده و دَمزی رقم جایگاه مُقَدَّس مَره ناپاک کده و نامِ مُقَدَّس مَره بےحُرمَت. ‏4 اگه مردُمِ سرزمِین شُمو از گُناهِ امزُو نفر چِیم پوشی کُنه و غَیتِیکه اُو یکی از بچکِیچای خُو ره دَ بُتِ مولِک تقدِیم کُنه اُو ره نَکُشه، ‏5 اوخته خود مه رُوی خُو ره دَ ضِدِ امزُو نفر و خانَوار شی قرار مِیدیُم و اُو ره از مینکلِ قَوم شی قطع مُونُم، ام اُو ره و ام پگِ کسای ره که از پُشتِ ازُو رفته و رقمِ فاحِشه رفتار کده و خودون ره قد پَیرَوی از بُتِ مولِک فاحِشه جور کده.
‏6 اگه یَگو نفر دَ پیشِ کسای که اَرواحِ مُرده ها ره حاضِر مُونه و دَ پیشِ کسای که قد جِنیات مشوَره مُونه بوره و ازوا پَیرَوی کده رقمِ فاحِشه رفتار کُنه، ما رُوی خُو ره دَ ضِدِ ازُو قرار مِیدیُم و اُو ره از مینکلِ قَوم شی قطع مُونُم.
‏7 پس خودون ره تقدِیس کُنِید و مُقَدَّس بَشِید، چراکه ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم. ‏8 احکام مَره نِگاه کُنِید و اُونا ره دَ جای بیرِید. ما خُداوند اَستُم که شُمو ره تقدِیس مُونُم.
‏9 هر کسی که آته یا آبِه خُو ره نالَت کُنه، باید کُشته شُنه؛ ازی که اُو آته یا آبِه خُو ره نالَت کده، خُون شی دَ گردونِ خود شی اَسته. ‏10 اگه یَگو مرد قد خاتُونِ یگ مردِ دِیگه زِنا کُنه، یعنی قد خاتُونِ همسایِه خُو زِنا کُنه، مرد و خاتُونِ زِناکار باید کُشته شُنه. ‏11 اگه یگ آدم قد خاتُونِ آتِه خُو خاو کُنه، اُو شرمگاهِ آتِه خُو ره بےپَرده کده؛ هر دُوی ازوا باید کُشته شُنه؛ خُونِ ازوا دَ گردونِ خودون شی اَسته. ‏12 اگه یگ مرد قد بیری خُو خاو کُنه، هر دُوی ازوا باید کُشته شُنه، چراکه اُونا مُرتکِب فِسادِ اخلاقی شُده؛ خُونِ ازوا دَ گردونِ خودون شی اَسته. ‏13 اگه یگ مرد قد مردِ دِیگه رقمِ خاتُو اَلّی خاو کُنه، هر دُوی ازوا عملِ زِشت انجام دَده؛ اُونا باید کُشته شُنه؛ خُونِ ازوا دَ گردونِ خودون شی اَسته. ‏14 اگه یگ مرد یگ خاتُو و آبِه امزُو خاتُو ره بِگِیره، اِی فِسادِ اخلاقی اَسته؛ اُونا باید دَ آتِش سوختَنده شُنه تا دَ مینکلِ شُمو فِسادِ اخلاقی وجُود نَدَشته بَشه. ‏15 اگه یگ مرد قد حَیوان خاو کُنه، اُو باید کُشته شُنه و امُو حَیوان ره ام بُکُشِید. ‏16 اگه یگ خاتُو دَ یگ حَیوان نزدِیک شُنه تا قد ازُو خاو کُنه، امُو خاتُو و حَیوان ره بُکُشِید. اُونا حتماً باید کُشته شُنه؛ خُون ازوا دَ گردونِ خودون شی اَسته.
‏17 اگه یگ مرد خوار خُو ره بِگِیره، چی دُخترِ آتِه شی بَشه، چی دُخترِ آبِه شی و شرمگاهِ ازُو ره بِنگره و اُو شرمگاهِ امزُو مرد ره بِنگره، اِی رَسوایی اَسته. اُونا باید دَ پیشِ چِیمِ مردُمِ قَوم خُو رانده شُنه. اُو شرمگاهِ خوار خُو ره بےپَرده کده؛ اُو جَزای خُو ره مِینگره. ‏18 اگه یگ مرد قد یگ خاتُونِ که عادتِ ماهوار دَره خاو کُنه و شرمگاهِ ازُو ره بےپَرده کُنه، اُو خُونریزی ازُو ره بےپَرده کده و امُو خاتُو ام ایشته که خُونریزی شی بےپَرده شُنه. هر دُوی ازوا باید از مینکلِ قَوم خُو قطع شُنه.
‏19 شرمگاهِ خوارِ آبِه خُو و خوارِ آتِه خُو ره بےپَرده نَکُو، چُون اِی کار نزدِیکانِه تُو ره بےپَرده مُونه. هر دُوی شُمو جَزای گُناهِ خُو ره مِینگرِید. ‏20 اگه یگ مرد قد خاتُونِ کاکای خُو خاو کُنه، اُو شرمگاهِ کاکای خُو ره بےپَرده کده. اُونا جَزای گُناهِ خُو ره مِینگره؛ اُونا بےاَولاد مُومُره. ‏21 اگه یگ مرد خاتُونِ بِرار خُو ره که زِنده اَسته بِگِیره، اِی یگ کارِ نَجِس اَسته. اُو شرمگاهِ بِرار خُو ره بےپَرده کده؛ اُونا بے‌اَولاد مُومَنه.
‏22 شُمو تمامِ احکام و تمامِ قانُونای مَره نِگاه کُنِید و اُونا ره دَ جای بیرِید، تا سرزمِینی که شُمو ره دَز شی مُوبرُم که شُمو دَز شی جای-دَ-جای شُنِید، شُمو ره قَی نَکُنه. ‏23 شُمو نَباید دَ مُطابِقِ قانُونای امزُو مِلَّت که ما اُونا ره از پیشِ رُوی شُمو هَی مُونُم رفتار کُنِید، چراکه اُونا پگِ امزی کارا ره انجام دَد و ما ازوا نفرَت کدُم. ‏24 لیکِن ما دَز شُمو گُفتُم که شُمو صاحِبِ سرزمِینِ ازوا مُوشِید و ما اُو ره دَز شُمو مِیدیُم که صاحِب شی شُنِید، صاحِبِ سرزمِینی که شِیر و عسل از شی جاری اَسته. ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم که شُمو ره از قَوم های دِیگه جدا کدیم. ‏25 شُمو باید بَینِ حَیوانِ پاک و حَیوانِ ناپاک و بَینِ مُرغَکوی پاک و مُرغَکوی ناپاک فرق بیلِید. شُمو نَباید خودون ره دَ وسِیلِه حَیوان یا مُرغَک یا چِیزای که دَ رُوی زمی خَزَک مُونه ناپاک کُنِید، چُون ما اُونا ره جدا کدیم که بَلدِه شُمو ناپاک بَشه. ‏26 شُمو باید بَلدِه ازمه مُقَدَّس بَشِید، چراکه ما خُداوند، مُقَدَّس اَستُم و شُمو ره از قَوم های دِیگه جدا کدیم تا شُمو از مه بَشِید.
‏27 مرد یا خاتُونی که اَرواحِ مُردا ره حاضِر مُونه یا جادُوگر اَسته، باید کُشته شُنه؛ اُونا ره سنگسار کُنِید؛ خُونِ ازوا دَ گردونِ خودون شی اَسته.‘“