فصلِ بِیست و سِوّم
1 خبرِ دروغ ره تِیت نَکُو و قد آدمِ شرِیر همدِست شُده شاهِدی دروغ نَدی.
2 دَ انجام دَدونِ عملِ بَد از اَکثریَتِ مردُم پَیرَوی نَکُو. دَ مَوقعِ دعوا از خاطرِ تاثِیرِ نظرِ اَکثریَتِ مردُم، شاهِدی دروغ نَدی و عدالت ره پایمال نَکُو. 3 امچُنان از دعوای آدمِ غرِیب دَ محاکِمه طرفداری نَکُو.
4 اگه قد گاو یا خَرِ گُمشُدِه دُشمون خُو رُوی دَ رُوی شُدی، اُو ره پیشِ صاحِب شی پس بُبَر.
5 اگه مِینگری یَگو کسی که ازتُو نفرَت دَره و خَر شی دَ زیرِ بار خاو کده، بےپَروا از پالُوی خَر شی تیر نَشُو، بَلکِه دَزُو کومَک کُو تاکه خَر شی از زمی باله شُنه.
6 حقِ آدمِ درمَندِه قَوم خُو ره دَ پیشِ قاضی پایمال نَکُو. 7 تُهمَتِ ناحق دَ کس نَزَن و آدمِ صادِق و بےگُناه ره دَ قتل نَرَسن، چراکه شخصِ بَدکار ره ما بیگُناه حِساب نَمُونُم. 8 رِشوَت نَگِیر، چراکه رِشوَت چِیمای بِینایا ره کور مُونه و تورای آدمای عادِل ره کَج مُونه. 9 دَ آدمِ بیگَنه ظُلم نَکُو، چراکه خودگون شُمو دَ مِصر بیگَنه بُودِید و از حالِ دِلِ بیگَنه خبر دَرِید.
سالِ هفتُم و روزِ هفتُم
10 دَ زمِین خُو شَش سال کِشت و کار کُو و حاصِل شی ره جَم کُو، 11 مگم دَ سالِ هفتُم بیل که زمِین تُو سفید و ایوهa بُمَنه تا آدمای مُفلِس-و-نادار که دَ بَینِ قَوم تُو اَسته، از چِیزی که سَوز مُونه بُخوره. و باقی مَندِه شی ره حَیوانای بیابو بُخوره. قد باغِ انگُور و باغِ زَیتُون خُو ام امی کار ره بُکُو. 12 شَش روز کار کُو و دَ روزِ هفتُم مندَگی خُو ره بِگِیر تا گاو و خَر تُو دَمرَسی کُنه و باچِه کنِیز تُو و شخصِ بیگَنه که بَلدِه تُو کار مُونه، بِتَنه آرام بِگِیره. 13 دَمزُو چِیزای که دَز شُمو گُفتُم، پای بَند بَشِید و نامِ خُدایونِ دِیگه ره ذِکر نَکُنِید و نام های ازوا ره حتیٰ دَ زِبون خُو ام نَیرِید.
عِید های سالانه
14 هر سال سِه دفعه دَ اِحترامِ ازمه عِید بِگِیرِید:
15 اوّل عِیدِ فطِیر ره برگُزار کُنِید. امُو رقم که ما دَز شُمو اَمر کدُم، دَ دَورونِ هفت روز نانِ فطِیر بُخورِید. اِی ره بطَورِ مُنَظَم هر سال دَ ماهِ اَبِیبb اَدا کُنِید، چُون دَمزی ماه بُود که از مِصر بُر شُدِید. دَمزی عِید باید هیچ کس دِستِ خالی دَ حُضُورِ ازمه نَیه.
16 دوّم، عِیدِ نَوبَرِ حاصِلاتc ره دَ مَوقعِ که حاصِلِ اوّلِ کِشت-و-کار خُو ره دَ پیشِ ازمه تقدِیم مُونِید، برگُزار کُنِید.
سِوّم، عِیدِ فصلِ دِرَو ره دَ آخِرِ سال دَ وختِ جَم کدونِ حاصِلِ زمِین خُو برگُزار کُنِید.
17 هر سال سِه دفعه پگِ مَردا-و-باچه های شُمو باید دَ حُضُورِ خُداوند-خُدا حاضِر شُنه. 18 خُونِ قُربانی ره قد نانِ خمِیرمایه‌تُو دَز مه تقدِیم نَکُنِید. چربی قُربانی ره که دَ مَوقعِ عِید دَز مه تقدِیم مُونِید، نَباید تا صُبحِ روزِ دِیگه باقی بُمَنه. 19 بِهترِینِ نَوبَرِ حاصِلاتِ زمِین خُو ره دَ خانِه خُداوند، خُدای خُو بیرِید. بُزغله ره دَ شِیرِ آبِه شی پُخته نَکُنِید.
وعده ها و احکامِ خُدا
20 ما یگ ملایکه ره پیشلون تُو رَیی مُونُم تاکه از تُو مُحافِظَت کُنه و تُو ره دَ سرزمِینی که ما بَلدِه تُو تَیار کدیم، بِرسَنه. 21 خود ره ازُو هُوش کُو و دَ تورای شی گوش بِدی. قد ازُو تَلخ نَشُو، چراکه خطاهای تُو ره نَمُوبَخشه، چُون ما اُو ره رَیی کدیم و نامِ ازمه قد ازُو اَسته. 22 لیکِن اگه دَزُو گوش بِدی و پگ چِیزای ره که ما قد تُو گُفتُم انجام بِدی، اُو غَیت ما دُشمونِ دُشمَنای تُو و مُخالِفِ مُخالِفِین تُو مُوشُم. 23 ملایکِه مه پیشلون تُو موره و تُو ره دَ سرزمِینِ اَموریا، حِتّیا، فرِزیا، کِنعانیا، حِوّیا و یبُوسیا مِیرسَنه و ما اُونا ره پای پاک گُم مُونُم. 24 دَ خُدایونِ ازوا سَجده نَکُو و اُونا ره پرَستِش نَکُو و دَ رسم و رَواجِ مذهَبی ازُو مردُم ام شِرکَت نَکُو، بَلکِه بُت‌های ازوا ره مُکَمَل خراب کُو و ستُون های پرَستِشی ازوا ره مَیده کُو. 25 خُداوند ره که خُدای شُمو اَسته، عِبادت کُنِید و اُو نان و آو شُمو ره پُر بَرکت مُونه و مرِیضی ها ره از مینکل شُمو دُور مُونه. 26 دَ سرزمِین شُمو هیچ خاتُو اَولاد خُو ره ضایع نَمُونه و هیچ خاتُونِ سَنڈه پَیدا نَمُوشه و ما، خُداوند، دَز شُمو عُمرِ دِراز مِیدُم. 27 بِیم-و-وَحشَت خُو ره پیشلون تُو رَیی مُونُم و پگِ قَومای ره که تُو دَ بَینِ ازوا موری دَ سردَرگُمی مِیندَزُم و دُشمَنای تُو ره دُوتَلجی مُونُم. 28 ما گاوزمبُورا ره پیشلون تُو رَیی مُونُم تاکه حِوّیا، کِنعانیا و حِتّیا ره از دَمِ راهِ تُو دُور کنه. 29 اَلبَته اُونا ره دَ طُولِ یگ سال بُر نَمُونُم؛ نَشُنه که زمی خالی-و-خرابه شُنه و جانوَرای دَرِنده از حَدّ و اندازه کَلو شُنه. 30 ما اُونا ره کم کم از پیش رُوی تُو هَی مُونُم تاکه جمعیَت شُمو زیاد شُده بوره و تمامِ زمی ره بِگِیرِید. 31 سرحَد سرزمِین تُو ره از دریای سُرخ تا لبِ دریای فَلَسطِین و از بیابونِ جنُوب تا دریای فَرات وَسعت مِیدُم، چراکه مردُمِ امزی سرزمی ره دَ دِست شُمو مِیدیُم و تُو اُونا ره از پیشِ رُوی خُو بُر مُونی. 32 قد ازوا و خُدایونِ ازوا عهد-و-پَیمان نَکُو. 33 نَه ایل که اُونا دَ سرزمِین تُو زِندگی کنه؛ نَشُنه که اُونا باعِث شُنه که تُو دَ ضِدِ ازمه گُناه کنی، چُون اگه خُدایونِ ازوا ره پرَستِش کنی، تُو حتماً دَ دام گِرِفتار مُوشی.‘“