فصلِ هشتُم
بَلای دوّم
1 پس خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”بورُو دَ پیش فِرعَون و دَزُو بُگی که ’خُداوند اینی رقم مُوگیه: ”قَوم مَره بیل که بوره و مَره عِبادت کنه. 2 و اگه از رَیی کدونِ ازوا سرپیچی کُنی، ما سرزمِین تُو ره دَ بَلای قوقری گِرِفتار مُونُم. 3 دریای نِیل دَ اندازِه از قوقری پُر مُوشه که از آو بُر شُده دَ قصرِ تُو مییه و دَ اُتاق تُو و جاگِه خاو تُو هُجُوم مُونه، امچُنان دَ خانه های خِدمتگارای تُو و قَومای تُو و حتیٰ دَ تَندُورا و دَ تغاره‌های خمِیر دَر مییه. 4 قوقریا دَ بَلِه خود تُو، مردُم تُو و تمامِ خِدمتگارای تُو قِرتَک مِیزَنه.“‘“ 5 بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”دَ هارُون بُگی که، تَیاق خُو ره قد دِست خُو طرفِ جوی ها، دریا ها و نَوُر ها دِراز کنه تاکه قوقریا از آو بُرو بییه و دَ تمام سرزمِینِ مِصر تِیت شُنه.“ 6 پس هارُون دِست خُو ره دَ بَلِه آوهای مِصر دِراز کد و قوقریا بُر شُده تمامِ سرزمِینِ مِصر ره پُر کد. 7 مگم جادُوگرا ام قد جادُوی خُو امی کار ره کد، یعنی قوقریا ره دَ سرزمِینِ مِصر پَیدا کد. 8 اوخته فِرعَون مُوسیٰ و هارُون ره طلب کده گُفت: ”دَ حُضُورِ خُداوند دُعا کُنِید که اِی قوقریا ره از مه و از مردُمِ مُلک مه دُور کنه و ما مردُم شُمو ره ایله مُونُم تاکه اُونا بوره و بَلدِه خُداوند قُربانی کنه.“ 9 مُوسیٰ دَ جوابِ فِرعَون گُفت: ”تعیِین کدونِ وخت دَ دِستِ خود تُو یَه که ما چی غَیت بَلدِه خود تُو و بَلدِه خِدمتگارای تُو و قَوم تُو دُعا کنُم تاکه قوقریا از پیشِ ازتُو و از پگِ خانه‌های تُو دُور شُنه و اُونا فقط دَ دریای نِیل پَیدا شُنه.“ 10 فِرعَون گُفت: ”صَباح.“ پس مُوسیٰ دَ جواب شی دَد: ”خاهِش تُو پُوره مُوشه تا بِدَنی که هیچ خُدای وجُود نَدره مِثلِ خُداوند، خُدای مو. 11 قوقریا از پیشِ ازتُو و از مَنِه خانه‌های تُو و از خِدمتگارا و از مردُم تُو دُور مُوشه؛ تنها دَ دریای نِیل باقی مُومَنه.“ 12 پس مُوسیٰ و هارُون از پیشِ فِرعَون بُرو بُر شُد و مُوسیٰ دَ دَرگاهِ خُداوند از خاطرِ قوقریا که فِرعَون دُچارِ ازوا بُود، فریاد کده دُعا کد. 13 و خُداوند دَ مُطابِقِ دُعای مُوسیٰ عمل کد و قوقریا از خانه ها، از آغِیلا و از زمِینا از بَین رفت. 14 و مردُم اُونا ره ٹول ٹول کد و تمامِ جای‌ها ره بُوی بَد گِرِفت. 15 مگم وختِیکه فِرعَون از شَرِ قوقریا آرام شُد، باز ام دِل خُو ره سخت کد و دَ تورای مُوسیٰ و هارُون گوش نَدَد، فقط امُو رقمِیکه خُداوند گُفتُد.
بَلای سِوّم
16 بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”دَ هارُون بُگی که ’تَیاق خُو ره دَ خاکِ زمی بِزَن تاکه خاک دَ سراسرِ مِصر دَ لشکرِ پاشه ها تَبدِیل شُنه.‘“ 17 و اُونا امُو رقم کد: هارُون تَیاق ره قد دِست خُو دِراز کده خاکِ زمی ره زَد و جِسمِ تمامِ اِنسانا و جانوَرا پُر از پاشه شُد، چُون تمامِ گَرد و خاکِ سرزمِینِ مِصر پاشه جور شُدُد. 18 جادُوگرا ام قد قُدرت های جادُوگری خُو کوشِش کد که امی کار ره کنه، مگم اُونا نَتنِست و پاشه ها دَ بَلِه اِنسان و حَیوان باقی مَند. 19 پس جادُوگرا دَ فِرعَون گُفت: ”دِست خُدا دَزی کار اَسته.“ لیکِن فِرعَون باز ام سنگدِل مَند و دَ تورای مُوسیٰ و هارُون گوش نَدَد، امُو رقمِیکه خُداوند پیشگویی کدُد.
بَلای چارُم
20 بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”صَباح‌گاه باله شُو و غَیتِیکه فِرعَون دَ لبِ دریای نِیل موره دَ پیشِ رُوی شی ایسته شُو و دَزشی بُگی که ’خُداوند اینی رقم مُوگه: ”قَوم مَره ایله کُو تاکه اُونا بوره و مَره عِبادت کنه. 21 و اگه اُونا ره ایله نَکُنی، اوخته لشکرِ اوخلَی ره دَ بَلِه ازتُو و خِدمتگارای تُو، دَ بَلِه مردُم تُو و دَ خانه‌های تُو رَیی مُونُم و خانه‌های پگِ مِصریا و زمِینای ازوا پُر از اوخلَی مُوشه. 22 مگم دَمزُو روز ما منطقِه جوشَن ره که جای بُود-و-باشِ بَنی اِسرائیل اَسته، جدا مُونُم تاکه هیچ اوخلَی دَ اُونجی نَبَشه و تا بِدَنی که ما خُداوندِ امزی سرزمی اَستُم. 23 و ما بَینِ قَومِ ازتُو و قَومِ از خود فرق میلُم. صَباح اِی مُعجزه ظاهِر مُوشه!“‘“ 24 و خُداوند امُو رقم کد: لشکرِ کٹِه اوخلَی دَ قصرِ فِرعَون، دَ خانه‌های دَرباریا و تمامِ سرزمِینِ مِصر اَمَد و تمامِ زمِینِ مِصر از خاطرِ اوخلَی خراب شُد. 25 پس فِرعَون مُوسیٰ و هارُون ره کُوی کده گُفت: ”بورِید و دَ مَنِه سرزمِینِ مِصر دَ خُدای خُو قُربانی کُنِید!“ 26 لیکِن مُوسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”دُرُست نِییه که مو امی کار ره بُکُنی، ازی که مو بَلدِه خُداوند، خُدای خُو چِیزی ره قُربانی مُونی که دَ نظرِ مِصریا زِشت اَسته. و اگه مو دَ پیش رُوی مردُمِ مِصر چِیزی ره قُربانی کنی که اُونا بَد مِینگره، آیا اُونا مو ره سنگسار نَمُوکُنه؟ 27 مو باید دَ اندازِه سِه روزه راه دَ بیابو سَفر کنی و مُطابِقِ اَمرِ خُداوند دَ بیابو بَلدِه خُداوند خُدای خُو قُربانی کنی.“ 28 فِرعَون گُفت: ”ما شُمو ره ایله مُونُم تاکه دَ بیابو بورِید و بَلدِه خُداوند، خُدای خُو قُربانی تقدِیم کُنِید. لیکِن کَلو دُور نَشُنِید. پس آلی بَلدِه ازمه دُعا کُنِید.“ 29 مُوسیٰ گُفت: ”ما از اِینجی که بُر شُدُم، دَ پیشِ خُداوند دُعا مُونُم و صَباح امی لشکرِ اوخلَی از تُو، از خِدمتگارای تُو و از مردُمِ مِصر دُور مُوشه. لیکِن اِحتیاط کُو که بسم مو ره بازی نَدی و بَنی اِسرائیل ره باز ام از رفتو و قُربانی کدو بَلدِه خُداوند مانِع نَشُنی.“ 30 پس مُوسیٰ از پیشِ فِرعَون بُرو رفته دَ حُضُورِ خُداوند دُعا کد 31 و خُداوند دُعای مُوسیٰ ره قبُول کده تمامِ اوخلَی ره از پیشِ فِرعَون و از خِدمتگارا و مردُم شی دُور کد و هیچ کُدَم شی باقی نَمَند. 32 مگم فِرعَون اِیمدَفعه باز ام سنگدِل شُد و مردُمِ اِسرائیل ره ایله نَکد.