فصلِ سِوّم
خُداوند از بُوٹِه سوزان قد مُوسیٰ توره مُوگیه
1 دَ امزُو زمان مُوسیٰ مَشغُولِ چرَندونِ رَمِه خُسُر خُو یَترونa پیشوای مِدیان بُود. یگ روز وختِیکه رمه ره دَ اُو سُونِ بیابو بُرد، اُو دَ کوهِ خُدا، یعنی دَ کوهِ حوریب رسِید.b 2 بےبلغه ملایکِه خُداوند دَ اَلَنگِه آتِش از مَنِه بُوٹه دَزُو ظاهِر شُد. مُوسیٰ توخ کد که از مَنِه بُوٹه دَرَو اَلَنگِ آتِش بُر مُوشه ولے بُوٹه نَمُوسوزه. 3 اوخته مُوسیٰ قد خود خُو گُفت: ”ما باید سُونِ ازی بورُم و امی چِیزِ عجِیب ره توخ کنُم که چرا اِی بُوٹه نَمُوسوزه؟“ 4 وختی خُداوند دِید که مُوسیٰ پیش مییه تاکه امُو بُوٹه ره بِنگره، خُدا از مَنِه بُوٹه کُوی کد: ”مُوسیٰ، مُوسیٰ!“ اُو جواب دَد: ”اَمر کُو صاحِب.“c 5 خُدا گُفت: ”دَ اِینجی نزدِیک نَشُو! کَوشرِه خُو ره از پای خُو بُر کُو، چُون دَ جایی که ایسته شُدے، اُو جای مُقَدَّس اَسته.“ 6 و اُو بسم گُفت: ”ما خُدای بابه‌کَلونای تُو، یعنی خُدای اِبراهِیم، خُدای اِسحاق و خُدای یعقُوب اَستُم.“ اوخته مُوسیٰ رُوی خُو ره تاشه کد، چُون ترس خورد که سُون خُدا توخ کنه. 7 خُداوند گُفت: ”ما مُصِیبتِ قَوم خُو ره دَ مِصر دِیدُم و نالِه ازوا ره از دِستِ ناظِرای ازوا شِنِیدُم. از رَنج-و-تکلِیفِ ازوا باخبر اَستُم. 8 پس ما اَمَدیم تاکه اُونا ره از چنگِ مِصریا خلاص کنُم و اُونا ره ازُو سرزمی بُرو اَوُرده دَ سرزمِینِ پِراخ و حاصِلتُو بُبرُم که دَ اُو سرزمی شِیر و عسَل جاری اَسته و فِعلاً دَ اُونجی کِنعانیا،d حِتّیا، اَموریا، فرِزیا، حِوّیا و یبُوسیا زِندگی مُونه. 9 اونه، نالِه بَنی اِسرائیل دَ گوش مه رسِیده و ظُلمی که مِصریا دَ بَلِه ازوا مُونه، ما اُو ره دِیدیم. 10 پس آلی تُو ره پیشِ فِرعَون رَیی مُونُم تاکه قَوم مه، یعنی بَنی اِسرائیل ره از مِصر بُرو بیری.“ 11 لیکِن مُوسیٰ دَ خُدا گُفت: ”ما کِی اَستُم که پیشِ فِرعَون بورُم و بَنی اِسرائیل ره از مِصر بُرو بیرُم؟“ 12 خُدا بسم گُفت: ”ما قد ازتُو اَستُم و نشانی ازی که واقعاً ما تُو ره رَیی کدیم، اینی یَه: وختِیکه بَنی اِسرائیل ره از مِصر بُرو اَوُردی، شُمو دَمزی کوه مَره عِبادت مُونِید.“ 13 پس مُوسیٰ دَ خُدا عرض کد: ”خو، فرض کُو که ما پیشِ بَنی اِسرائیل بورُم و دَزوا بُگُم که ’خُدای بابه‌کَلونای شُمو مَره دَ دِیر ازشُمو رَیی کده،‘ و اُونا ازمه پُرسان کُنه که ’نامِ ازُو چی اَسته؟‘ پس ما دَزوا چی بُگُم؟“ 14 و خُدا دَ مُوسیٰ گُفت: ”ما اَستُم امُو که اَستُم.e دَ بَنی اِسرائیل اینی رقم بُگی: «ما اَستُم» مَره پیش شُمو رَیی کده.“ 15 خُدا بسم دَ مُوسیٰ گُفت: ”امی رقم ام دَ بَنی اِسرائیل بُگی که ’خُداوند، یعنی خُدای بابه کَلونای شُمو، خُدای اِبراهِیم، اِسحاق و یعقُوب، مَره پیش شُمو رَیی کده.‘ اینَمی نامِ دایمی مه اَسته و از نسل تا نسل دَ اینَمی نام مَره یاد کُنِید. 16 بورُو و پگِ کٹه کَلونای مردُمِ اِسرائیل ره جَم کُو و دَزوا بُگی: ’خُداوند، خُدای بابه کَلونای شُمو، خُدای اِبراهِیم، اِسحاق و یعقُوب دَز مه ظاهِر شُده گُفت که ”ما دَ فِکرِ ازشُمو اَستُم و از کارای که اُونا دَ مِصر سرِ از شُمو کده، خبر دَرُم. 17 و ما گُفتیم که شُمو ره از رَنج-و-سختی‌های که دَ مِصر مِیکشِید بُرو میرُم و شُمو ره دَ سرزمِینِ کِنعانیا، حِتّیا، اَموریا، فرِزیا، حِوّیا و یبُوسیا مُوبرُم، دَ سرزمِینی که شِیر و عسَل جاری اَسته.“‘ 18 و کٹه کَلونای اِسرائیل تورای تُو ره قبُول مُونه. پس تُو قد ازوا پیشِ پادشاهِ مِصر بورُو و دَزُو بُگی که ’خُداوند، خُدای عِبرانیا، دَز مو ظاهِر شُده. و آلی، اَی پادشاه، مو ره بیل که دَ اندازِه سِه روزه راه دَ بیابو بوری و دَ اُونجی بَلدِه خُداوند، خُدای خُو قُربانی کُنی.‘ 19 لیکِن ما مِیدَنُم که پادشاهِ مِصر شُمو ره نَه میله که بورِید، حتیٰ که دِستِ زورتُو ام اُو ره مجبُور کُنه. 20 پس ما دِست خُو ره دِراز مُونُم و مِصر ره قد تمامِ قُدرت خُو مِیزَنُم و کارای عجِیب دَ بَینِ ازوا مُونُم. بعد ازُو پادشاه شُمو ره هَی مُونه. 21 و ما اِی قَوم ره دَ نظرِ مِصریا مُحترم جور مُونُم و غَیتِیکه از اُونجی بُر مُوشِید شُمو دِستِ خالی نَمورِید، 22 بَلکِه هر خاتُونِ اِسرائیلی از همسایِه خُو و از هر خاتُونِ که دَ خانِه شی بَشه، چِیزای نُقره‌یی، زیوَراتِ طِلّایی و کالا بِطَلبه و اُو چِیزا ره دَ باچه ها و دُخترون خُو بُپوشَنه. دَمزی رقم شُمو مِصریا ره غارَت مُونِید.“