فصلِ دوّم
تَوَلُدِ مُوسیٰ
1 دَ امزُو غَیت یگ آدم از خانَوارِ لاوی قد یکی از دُخترونِ قبِیلِه خُو توی کد. 2 اُو خاتُو حامِله شُده یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد و دِید که اُو یگ باچِه نُوربَند اَسته و امزُو خاطر اُو ره تا مُدَتِ سِه ماه تاشه کد. 3 لیکِن وختِیکه دِیگه اُو ره تاشه کده نَتنِست، یگ ٹُکری از نَی جور کده ره بَلدِه شی گِرِفت و دَزُو قِیر لیش کد. بعد ازُو باچِه خُو ره دَ مَنِه شی ایشت و ٹُکری ره دَ بَینِ نَیزار دَ لبِ دریای نِیل ایله کد. 4 مگم خوارِ نِلغه از دُور توخ مُوکد که دَ سرِ ازُو چی واقِع مُوشه. 5 اوخته دُخترِ فِرعَون بَلدِه غُسل کدو دَ لبِ دریای نِیل اَمَد. دَ حالِیکه کنِیزای شی دَ بَغَلِ دریا مِیگشت، چِیم شی دَمزُو ٹُکری اُفتَد و اُو یکی از کنِیزای خُو ره رَیی کد تاکه اُو ره گِرِفته بَیره. 6 اُو ٹُکری ره واز کده نِلغه ره دِید و باچه دَرَو وویے مُوکد. دِل شی دَ حالِ ازُو سوخت و اُو گُفت: ”اِی یکی از باچه‌های عِبرانیا اَسته.“ 7 دَ اُو غَیت خوارِ نِلغه پیشِ دُخترِ فِرعَون اَمَده گُفت: ”آیا میخاهی بورُم و یکی از خاتُونوی شِیرتُوی عِبرانی ره بیرُم تاکه اِی نِلغه ره بَلدِه ازتُو شِیر بِدیه؟“ 8 دُخترِ فِرعَون دَزُو گُفت: ”اَرے، بورُو.“ پس امُو دُختر رفت و آبِه نِلغه ره کُوی کد. 9 اوخته دُخترِ فِرعَون دَزُو خاتُو گُفت: ”اِی نِلغه ره بُبَر و اِی ره بَلدِه ازمه شِیر بِدی. حق تُو ره ما دَز تُو مِیدُم.“ پس اُو خاتُو نِلغه ره بُرد و دَزُو شِیر دَد. 10 وختِیکه نِلغه کٹه شُد، آبِه شی اُو ره پیش دُخترِ فِرعَون بُرد و اُو امُو باچه ره دَ فرزَندی خُو گِرِفت و اُو ره مُوسیٰ نام ایشت،a چُون اُو گُفت: ”ما اِی ره از مَنِه آو کَشِیدُم.“
مُوسیٰ دُوتا مُونه
11 زمانِیکه مُوسیٰ کٹه شُدُد، اُو یگ روز دَ دِیرِ قَومای خُو رفت و چِیم شی دَ کارای سختِ ازوا اُفتَد. دَ امزُو غَیت اُو یگ مِصری ره دِید که یگ عِبرانی ره، یعنی یکی از قَومای شی ره دَرَو مِیزَنه. 12 مُوسیٰ اِی‌سُو-و-اُوسُو ره توخ کد و ازی که کسی ره دَ اُونجی نَدِید، امُو مِصری ره زَده کُشت و اُو ره دَ زیرِ ریگ تاشه کد. 13 روزِ دِیگِه شی وختِیکه بُرو رفت، اُو دُو نفر عِبرانی ره دِید که قد یگدِیگِه خُو جنگ مُونه. اُو از آدمِ جنگره پُرسان کد: ”چرا بِرار خُو ره مِیزَنی؟“ 14 اُو آدم گُفت: ”تُو ره کِی دَ سرِ ازمو حاکِم و قاضی تعیِین کده؟ آیا قَصد دَری که مَره ام بُکُشی، رقمِیکه امُو مِصری ره کُشتی؟“ پس مُوسیٰ ترس خورده قد خُو گُفت: ”واقِعاً اِی توره بَرمَلا شُده.“ 15 وختِیکه فِرعَون ازی توره خبر شُد، اُو قَصد کد که مُوسیٰ ره بُکُشه. لیکِن مُوسیٰ از دِستِ فِرعَون دُوتا کده دَ سرزمِینِ مِدیان رفت و دَ اُونجی دَ پالُوی یگ چاه شِشت. 16 پیشوای مِدیان صاحِبِ هفت دُختر بُود و اُونا دَمزُو غَیت دَ سرِ چاه اَمَد تا آو بُر کنه و آوخورا ره پُر آو کده رَمِه آتِه خُو ره آو بِدیه. 17 لیکِن چوپونو اَمَده اُونا ره هَی کد. پس مُوسیٰ باله شُده دَ کومَکِ دُخترو رسِید و رَمِه ازوا ره سیر آو کد. 18 وختِیکه اُونا پیشِ آتِه خُو رعُوئیل پس اَمَد، اُو پُرسان کد: ”چِطور شُد که اِمروز اِیقَس زُود اَمَدید؟“ 19 اُونا گُفت: ”یگ آدمِ مِصری مو ره از دِستِ چوپونو نِجات دَد و بَلدِه مو از چاه آو کشِیده رمه ره ام آو دَد.“ 20 اوخته اُو از دُخترون خُو پُرسان کد: ”آلی امُو نفر دَ کُجا یَه؟ چرا اُو ره دَ جای خُوایله کدید؟ بورِید اُو ره کُوی کُنِید که یگ لُغمه نان بُخوره.“ 21 و مُوسیٰ راضی شُد که قد ازُو آدم بِشِینه، و اُو دُختر خُو صَفورا ره دَ مُوسیٰ دَد. 22 و صَفورا یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد و مُوسیٰ اُو ره جِرشومb نام ایشت، چُون اُو گُفت: ”ما دَ سر زمِینِ خارِج یگ بیگَنه اَستُم.“
23 دَ امزُو زمان، وختِیکه روزای کَلو تیر شُد پادشاهِ مِصر فَوت کد و بَنی اِسرائیل دَ سَبَبِ غُلامی آه-و-ناله کشِیده فریاد مُوکد. ازی که اُونا سخت دَ چنگِ غُلامی بُود ناله های ازوا دَ دَرگاهِ خُدا رسِید 24 و خُدا داد-و-فریادِ ازوا ره شِنید؛ چُون عهدی ره که خُدا قد اِبراهِیم، اِسحاق و یعقُوب کدُد، دَ یاد شی بُود. 25 پس خُدا دَ سرِ قَومِ اِسرائیل نظر اَندخته حالتِ ازوا ره پَی بُرد.