فصلِ دوّم
خِدمَتای پولُس دَ ایماندارای تِسالونِیکی
1 بِرارونِ عزِیز، خودون شُمو خبر دَرِید که اَمَدونِ ازمو دَ پیش شُمو بےفایده نَبُود. 2 شُمو مِیدَنِید که مو دَ شارِ فِیلِیپی رَنج دِیدی و چِیقس مردُم قد ازمو بَدرَفتاری کد. لیکِن باوجُودِ امزی مُخالِفَت_های سخت، خُدا دَز مو جُراَت دَد تاکه خوشخبری خُدا ره دَز شُمو بِرسَنی. 3 نصِیحَت-و-تشوِیقِ ازمو نَه از گُمراهی بُود و نَه دَ نِیَت ناپاک و نَه ام دَ فِریب دَز شُمو رسِید. 4 بَر عکس، خُدا از مو راضی شُد و اِعلان کدونِ خوشخبری ره دَ عُهدِه ازمو ایشت. و مو دَ اِی مقصد خوشخبری ره اِعلان نَکدی که مردُم از مو راضی شُنه، بَلکِه مو رضایَتِ خُدا ره میخاهی، چُون خُدا از تمامِ نِیَتِ دِل_های مو خبر دَره. 5 شُمو مِیدَنِید که مو هیچ وخت کوشِش نَکدی که قد زِبونِ لَخشُم شُمو ره جَلب کنی و نَه ام از خاطرِ کُدَم منافعِ شخصی دَ دِیر شُمو اَمَدی؛ خُدا دَزی باره شاهِد اَسته. 6 مو از مردُم اِحترام-و-بُزُرگی نَخاستی، نَه از خود شُمو و نَه از کسِ دِیگه، اگرچِه بحَیثِ رسُولای مسیح مو امی حقِ بُزُرگی ره دَ بَلِه شُمو دَشتی. 7 لیکِن مو قد شُمو دَ نَرمی-و-مُلایمت رفتار کدی، مِثلِ یگ آبِه مِهربو که از نِلغه‌گون خُو آبَیله مُونه. 8 مُحَبَت-و-علاقِه ازمو دَ بارِه شُمو تا امزُو حد بُود که نَه تنها پَیغامِ خُدا ره دَز شُمو اِعلان کدی، بَلکِه حتیٰ زِندگی خُو ره ام دَ اِختیار شُمو ایشتی، چراکه شُمو امُوقَس دَز مو عزِیز بُودِید. 9 بِرارو، مُشَقَت و سختی_های ره که مو دِیدی حتماً از یاد شُمو نَرفته بَشه: شاو و روز مو زَحمت کشِیده بَلدِه تَهیِه معاش خُو کار مُوکدی تاکه از خاطرِ رَسَندونِ پَیغامِ خُدا سربارِ یَگون شُمو نَشُنی. 10 و شُمو، اَی ایماندارا، شاهِد اَستِید که دَ چی پاکی و دَ چی عدالت و خلُوص نِیَت قد شُمو رفتار مُوکدی و خُدا خود شی ام دَزی باره شاهِد اَسته. 11 امچُنان شُمو مِیدَنِید که مو قد هر کُدَمِ ازشُمو امُو رقم رفتار مُوکدی، که یگ آته قد بچکِیچای خُو رفتار مُونه: 12 مو شُمو ره نصِیحَت مُوکدی، دِلداری مِیدَدی و شُمو ره شَلّه مُوشُدی تاکه رفتار شُمو قابِلِ قبُولِ خُدا بَشه، چُون اُو شُمو ره دَ پادشاهی و جلال خُو دعوَت مُونه.
13 و ازی دَلِیل ام مو دایم خُدا ره شُکر مُونی، چُون وختِیکه پَیغامِ خُدا ره دَز شُمو اِعلان کدی، شُمو که اُو ره از دانِ ازمو شِنِیدِید، اُو ره تورِه اِنسانی فِکر نَکدِید، بَلکِه اُو ره دَ عِنوانِ کلامِ خُدا قبُول کدِید که واقعاً کلامِ ازُو ام اَسته و دَ زِندگی شُمو که ایماندار اَستِید کار مُونه. 14 اَی بِرارو، شُمو از جماعت_های ایماندارای خُدا که دَ مُلکِ یهُودیه اَسته، تقلِید کُنِنده شُدِید، یعنی امُو رَنج-و-سختی_های که اُونا از خاطرِ ایمان خُو دَ عیسیٰ مسیح از وطندارای یهُودی خُو دِید، شُمو ام از دِستِ وطندارای خودون خُو دِیدِید. 15 مَولا عیسیٰ و اَنبیا ره یهُودیا کُشت و آلی اُونا مو ره ام آزار-و-اَذیَت مُونه. خُدا ازوا خوش نِییه و اُونا مُخالِفِ پگِ مردُم اَسته 16 و کوشِش مُونه مو ره از رَسَندونِ پَیغامِ خُدا که باعِثِ نِجاتِ مردُمِ غَیرِ یهُود مُوشه، مَنع کنه. دَزی رقم بارِ گُناه_های ازوا گِرَنگتَر شُده موره و دَ آخِر غَضَبِ خُدا دَ بَلِه ازوا نازِل مُوشه.
17 بِرارونِ عزِیز، بعد ازُو که یگ مُدَت ره از شُمو دُور شُدی، اگرچِه دِل مو از شُمو دُور نَبُود، مو دُوچند زیادتَر دَ اِی آرزو بُودی و کَلو کوشِش مُوکدی که رُوی شُمو ره بسم بِنگری. 18 مو میخاستی که دَ پیش شُمو بییی و مخصُوصاً خود مه، پولُس، بارها کوشِش کدُم که دَ دِیر شُمو بییُم، لیکِن شَیطو مو ره نَه‌ایشت. 19 اُمِید و خوشی و تاجِ اِفتخارِ ازمو چی اَسته؟ آیا شُمو نِیَستِید که دَ وختِ ظهُورِ مَولا عیسیٰ دَ حُضُورِ ازُو باعِثِ سربِلندی ازمو مُوشِید؟ 20 اَرے، شُمو اِفتخارات و خوشی ازمو اَستِید.