فصلِ چاردَهُم
قبُول کدونِ یگدِیگه
1 کسی ره که دَ ایمان خُو ضعِیف اَسته قبُول کُنِید، لیکِن نَه بَلدِه ازی که دَ بارِه عقِیدِه_های ازُو جَر-و-بحث کُنِید. 2 یگ نفر عقِیده دَره که هر چِیز ره خورده مِیتَنه، ولے کسی که دَ ایمان خُو ضعِیف اَسته، تنها سَوزِیجات مُوخوره. 3 کسی که هر چِیز مُوخوره نَباید کسی ره که هر چِیز نَمُوخوره خار-و-حقِیر حِساب کُنه و کسی که هر چِیز نَمُوخوره نَباید آدمی ره که هر چِیز مُوخوره محکُوم کُنه، چراکه خُدا اُو ره قبُول کده. 4 تُو کِی اَستی که دَ بارِه غُلامِ کسِ دِیگه قضاوَت مُونی؟ اُستوار مَندو یا اُفتَدونِ ازُو مربُوطِ بادار شی مُوشه. و اُو اُستوار مُومَنه، چُون خُداوند مِیتَنه که اُو ره اُستوار کُنه.
5 یگ نفر یگ روز ره از دِیگه روزا کده مُهِمتَر حِساب مُونه، ولے یگ نفرِ دِیگه پگِ روزا ره یگ رقم مِیدَنه. پس هر کس هر فِکر که دَره دَمزُو عقِیدِه کامِل دَشته بَشه. 6 کسی که یگ روز ره دَ عِنوانِ روزِ خاص اِحترام مُونه، اُو ره بخاطرِ مَولا مُونه. امچُنان کسی که گوشت مُوخوره، اُو دَ اِحترامِ مَولا مُوخوره، چُون اُو از خُدا شُکرگُزاری مُونه؛ و کسی که نَمُوخوره ام بخاطرِ خُدا نَمُوخوره و از خُدا شُکرگُزاری مُونه. 7 چُون هیچ کُدَمِ ازمو بَلدِه خود خُو زِندگی نَمُونی و هیچ کُدَم مو بَلدِه خود خُو نَمُومُری. 8 اگه مو زِندگی مُونی، مو بَلدِه مَولا زِندگی مُونی و اگه مُومُری، ام بَلدِه مَولا مُومُری. پس چی زِنده بَشی، چی بُمُری، مو دَ مَولا تعلُق دَری. 9 چُون بَلدِه امزی مقصد مسیح مُرد و دُوباره زِنده شُد تا مَولای مُرده_ها و زِنده_ها بَشه.
10 پس تُو چرا دَ بَلِه بِرار خُو قضاوَت مُونی؟ یا تُو چرا بِرار خُو ره خار-و-حقِیر حِساب مُونی؟ چُون پگ مو دَ پیشِ تختِ قضاوَتِ خُدا ایسته مُوشی. 11 چُون نوِشته شُده:
”خُداوند مُوگیه: قَسم دَ زِندگی مه
که هر زانُو دَ برابر مه خَم مُوشه
و هر زِبو خُدا ره اِقرار مُونه.“
12 پس هر کُدَمِ ازمو حِساب خُو ره دَ خُدا مِیدی.
13 امزی خاطر بیِید که دَ بَلِه یگدِیگِه خُو قضاوَت نَکُنی، بَلکِه دَ عِوَض شی تصمِیم بِگِیری که کُدَم سنگِ لَخشَندُک یا مَوانِع دَ سرِ راهِ بِرار خُو نَیلی. 14 ما مِیدَنُم و دَ مَولا عیسیٰ یَقِین دَرُم که هیچ خوراک دَ ذات خُو ناپاک نِیَسته، لیکِن بَلدِه کسی که اُو ره ناپاک فِکر مُونه، ناپاک اَسته. 15 اگه بِرار تُو بخاطرِ خوراکی که مُوخوری آزُرده مُوشه، تُو دِیگه دَ مُحَبَت رفتار نَمُونی. نَیل که خوراک تُو باعِثِ نابُودی کسی شُنه که مسیح بخاطرِ ازُو مُرد. 16 پس نَیلِید که چِیزِ خُوب شُمو بَد گُفته شُنه. 17 چُون پادشاهی خُدا خوردو و وُچی کدو نِییه، بَلکِه عدالت، صُلح-و-سلامَتی و خوشی دَ روح اُلقُدس اَسته. 18 هر کسی که دَ امزی طرِیق مسیح ره خِدمت مُونه، مَورِدِ پِسَندِ خُدا اَسته و قابِلِ قبُولِ مردُم. 19 پس بیِید که پُشتِ چِیزای بِگردی که باعِثِ برقراری صُلح-و-صفا و آبادی یگدِیگه مو مُوشه. 20 بخاطرِ خوراک کارِ خُدا ره خراب نَکُنِید. دُرُست اَسته که هر خوراک پاک اَسته، لیکِن اِی غَلَط اَسته که یگ آدم دَ وسِیلِه خوردونِ یَگو چِیز باعِثِ لخشِیدونِ کسِ دِیگه شُنه. 21 بِهتَر اَسته که نَه گوشت بُخوری، نَه شراب وُچی کُنی و نَه کُدَم کاری ره انجام بِدی که باعِثِ لخشِیدونِ بِرار تُو مُوشه. 22 هر عقِیدِه که دَری دَ دِل خُو دَ حُضُورِ خُدا نِگاه کُو. نیک دَ بَختِ کسی که خود ره بخاطرِ چِیزی که قبُول کده محکُوم نَکُنه. 23 لیکِن کسی که دَ بارِه کُدَم خوراک شک دَره، اگه اُو ره بُخوره محکُوم مُوشه، چراکه عملِ ازُو از رُوی ایمان نَبُوده؛ و هر چِیزی که از رُوی ایمان نِییه، گُناه اَسته.