فصلِ دوازدَهُم
زِندگی دَ خِدمتِ خُدا
1 پس اَی بِرارو، نظر دَ رَحمتای خُدا، از شُمو خاهِش مُونُم که جِسم_های خُو ره دَ عِنوانِ قُربانی زِنده و مُقَدَّس که قابِل قبُولِ خُدا اَسته، دَزُو تقدِیم کُنِید که اینَمی بَلدِه شُمو یگ عِبادتِ عقلانی اَسته. 2 هَمرَنگِ ازی دُنیا نَبَشِید، بَلکِه دَ وسِیلِه نَو کدونِ فِکرای خُو، خودون ره تبدِیل کُنِید تا پَی بُبرِید که خاست-و-اِرادِه خُدا چی اَسته، یعنی چِیزخیل نیک، قابِل قبُول و کامِل اَسته.
3 دَ وسِیلِه فَیضی که دَز مه دَده شُده، ما دَ هر کُدَمِ ازشُمو مُوگیُم که خود ره از چِیزی که اَستِید، باله‌تَر فِکر نَکُنِید، بَلکِه هر کُدَم شُمو عاقِلانه دَ بارِه خُو فِکر کنِید، دَ اندازِه ایمانی که خُدا بَلدِه شُمو نصِیب کده. 4 چُون امُو رقم که دَ یگ جِسم اَعضای کَلو دَری و تمامِ اَعضا یگ کار ره انجام نَمِیدیه، 5 امُو رقم مو ام اگرچِه کَلو اَستی، ولے دَ مسیح یگ جِسم اَستی و هر کُدَم مو اَعضای یگدِیگِه خُو. 6 مو دَ مُطابِق فَیضی که دَز مو بخشِیده شُده، تُحفه_های مُختلِف دَری: اگه تُحفِه کس پیشگویی اَسته، اُو دَ مُطابِق ایمان خُو پیشگویی کنه؛ 7 اگه خِدمت اَسته، اُو خِدمت کُنه؛ اگه تعلِیم اَسته، اُو تعلِیم بِدیه؛ 8 اگه تشوِیق کدو اَسته، اُو دِیگرو ره تشوِیق کُنه، اگه بَخشِش اَسته، اُو سخاوَتمَندانه بَخشِش کُنه، اگه رهبری اَسته، اُو قد کوشِش کَلو رهبری کُنه، اگه مِهربانی اَسته، اُو قد خوشی مِهربانی کُنه.
9 مُحَبَت شُمو باید بِدُونِ ریاکاری بَشه. از بَدی نفرَت دَشته بَشِید و خود ره دَ نیکی بِچَسپَنِید. 10 یگدِیگِه خُو ره قد مُحَبَتِ بِرادرانه دوست بِدَنِید و هر کُدَم شُمو یگدِیگه خُو ره از خود کده کَلوتر اِحترام کُنِید. 11 دَ کوشِش-و-تَلاش ٹمبلی نَکُنِید؛ دَ روح-و-رَوان پُر از جوش-و-خروش بَشِید و دَ مَولا خِدمت کُنِید. 12 دَ اُمِیدی که دَرِید خوشحال بَشِید؛ دَ وختِ رَنج-و-مُصِیبت صَبر دَشته بَشِید و دَ دُعا ثابِت‌قَدم بُمنِید. 13 دَ پُوره کدونِ اِحتیاجاتِ مُقَدَّسِین شرِیک شُنِید و مِهمونَواز بَشِید. 14 بَلدِه کسای که شُمو ره آزار-و-اَذیَت مُونه، خَیر-و-بَرکت طلب کُنِید، اَرے خَیر-و-بَرکت طلب کُنِید و نالَت نَکُنِید. 15 قد کسای که خوشحالی مُونه، خوشحالی کُنِید و قد کسای که چخرا مُونه، چخرا کُنِید. 16 قد یگدِیگه خُو همدِل-و-همفِکر بَشِید؛ بِلَندهَوا نَبشِید، بَلکِه قد مردُمای عاجِز-و-بیچاره شِشت-و-بَرخاست کُنِید و خود ره از دِیگرو کده دانا حِساب نَکُنِید. 17 دَ هیچ کس دَ عِوَضِ بَدی، بَدی نَکُنِید، بَلکِه دَ بارِه چِیزای فِکر کُنِید که دَ نظرِ پگ قابِلِ قبُول اَسته. 18 اگه اِمکان دَره، تا جای که مربُوطِ ازشُمو مُوشه، قد پگِ مردُم دَ صُلح-و-صفا زِندگی کُنِید. 19 اَی عزِیزا، اِنتِقام خُو ره نَگِیرِید، بَلکِه دَ قار-و-غَضَبِ خُدا ایله بِدِید، چُون نوِشته شُده: ”خُداوند مُوگیه: ’اِنتِقام گِرِفتو کارِ ازمه یَه، ما جَزا مِیدیُم.‘“ 20 برعکس،
”اگه دُشمون تُو گُشنه یَه، دَزُو نان بِدی
و اگه تُشنه یَه، آو؛
چُون قد امزی کار قوغ_های آتِش ره دَ بَلِه تولغِه شی کوڈ مُونی.“
21 از بَدی شِکست نَخور، بَلکِه بَدی ره قد نیکی شِکست بِدی.