فصلِ نُهم
اِنتِخاب شُدونِ قَومِ اِسرائیل
1 ما دَ مسیح تعلُق دَرُم، ما راست مُوگیُم و دروغ نَمُوگُم؛ وِجدان مه دَ وسِیلِه روح اُلقُدس شاهِد مه اَسته 2 که ما غَمِ کٹه دَرُم و دَ دِل مه دایم دَرد-و-رَنج اَسته. 3 کشکِه مِیتَنِستُم بخاطرِ نِجاتِ بِرارونِ خُو که مُطابِقِ جِسم قَومای مه اَسته، زیرِ نالَت قرار بِگِیرُم و از مسیح جدا شُنُم. 4 اُونا اِسرائیلی اَسته و حقِ فرزندی، بُزُرگی-و-جلال، عهد_ها، شریعت، عِبادت دَ خانِه خُدا و وعده_ها دَزوا تعلُق دَره؛ 5 بابه کَلونا دَزوا تعلُق دَره و مسیح ام از نِگاهِ جِسم از نسلِ ازوا اَسته که اُو از پگ کده باله یَه، خُدا ره حمد-و-سِپاس تا اَبَداُلاباد. آمین.
6 اِیطور نِییه که کلامِ خُدا بےتاثِیر بُوده؛ چُون تمامِ امزُو کسای که اَولادِه اِسرائیل اَسته، اِسرائیلی واقعی نِییه. 7 و نَه ام تمامِ کسای که از نسلِ اِبراهِیم اَسته، بچکِیچای واقعی ازُو گُفته مُوشه؛ بَلکِه نوِشته شُده: ”از اِسحاق نسل تُو دَ نام تُو کُوی مُوشه.“ 8 یعنی بچکِیچای جِسمانی، بچکِیچای خُدا نِییه، بَلکِه بچکِیچای مربُوطِ وعده، نسلِ اِبراهِیم حِساب مُوشه. 9 چُون تورِه وعده اینی بُود: ”سالِ دِیگه دَ اینی وخت مییُم و ساره صاحِبِ باچه مُوشه.“a
10 نَه تنها امی، بَلکِه رِبِکا ام وختِیکه از یگ نفر، یعنی از بابه‌کَلون مو اِسحاق شِکامتُو شُد، 11 پیش از تَوَلُد شُدونِ بچکِیچای دُوگنی و پیش ازی که اُونا کارِ نیک یا بَد انجام بِدیه -- تاکه مقصدِ خُدا دَ اِنتِخاب شی ثابِت بُمَنه، 12 نَه دَ وسِیلِه کارای اِنسان، بَلکِه دَ وسِیلِه دعوَتِ خُدا -- دَ رِبِکا گُفته شُد: ”بِرارِ کٹه دَ بِرارِ ریزه خِدمت مُونه.“ 13 امُو رقم که نوِشته شُده: ”یعقُوب ره دوست دَشتُم، مگم از عیسَو بَد بُردُم.“b
14 پس چی بُگی؟ آیا خُدا بےاِنصاف اَسته؟ هرگِز نَه! 15 چُون خُدا دَ مُوسیٰ مُوگیه: ”ما دَ بَلِه کسی رَحم مُونُم که دَزُو رحِیم اَستُم و دَ کسی دِلسوزی مُونُم که دَزُو دِلسوز اَستُم.“
16 دَ امزی دلِیل نَه دَ خاهِشِ اِنسان بَستَگی دَره و نَه دَ تَلاشِ ازُو، بَلکِه دَ خُدا که رَحم مُوکُنه. 17 چُون نوِشتِه مُقَدَّس مُوگیه که خُدا دَ فِرعَون گُفت: ”بَلدِه امزی مقصد تُو ره دَ شور اَوُردُم تا قُدرت خُو ره دَز تُو نِشو بِدیُم و نام مه دَ تمامِ دُنیا اِعلان شُنه.“ 18 پس خُدا دَ بَلِه هر کسی که بِخایه رَحم مُونه و هر کسی ره که بِخایه سنگدِل جور مُونه.
19 اِمکان دَره که دَز مه بُگی: ”پس چرا هنوز ام مه ره ملامَت مُونه؟ چُون کِی مِیتنه که دَ برابرِ خاست-و-اِرادِه خُدا ایسته شُنه؟“ 20 لیکِن اَی اِنسان، تُو کِی اَستی که قد خُدا جَر-و-بَحث مُونی؟ آیا یگ چِیزی ساخته شُده دَ کسی که اُو ره جور کده مُوگیه: ”چرا مَره اِی رقم جور کدی؟“ 21 آیا کُوزه‌گَر اِختیارِ گِل ره نَدره که امزُو یگ پَخسه گِل یگ ظرف بَلدِه کارِ خاص جور کُنه و یگ ظرفِ دِیگه بَلدِه کارِ روزمَره؟ 22 اگه خُدا میخایه که ام غَضَب خُو ره نِشو بِدیه و ام قُدرت خُو ره معلُومدار کُنه و دَ عَینِ حال ظرفای مَورِدِ غَضَب ره که بَلدِه نابُودی آماده شُده، قد صَبر-و-حَوصِلِه کَلو تَحَمُل کُنه، چی گُفته مِیتَنی؟ 23 یا اگه میخایه که بُزُرگی-و-جلال بےاندازِه خُو ره دَ وسِیلِه ظرفای مَورِدِ رَحمت معلُومدار کُنه که اُونا ره پیش از پیش بَلدِه بُزُرگی-و-جلال آماده کده، 24 که مو ام شامِل ازوا اَستی و کُوی شُدے، نَه تنها از قَومِ یهُود، بَلکِه از قَوم_های غَیرِ یهُود ام، چی گُفته مِیتَنی؟ 25 امُو رقم که هوشِعَ پَیغمبر مُوگیه:
”کسای ره که قَوم مه نَبُود، «قَوم خُو» مُوگیُم
و کسی ره که دوست نَدشتُم، «عزِیز خُو» مُوگیُم.“
26 و ”دَ امزُو جای که دَزوا گُفته شُد، ’شُمو قَوم مه نِیَستِید‘ دَ امُونجی اُونا «بچکِیچای خُدای زِنده» کُوی مُوشه.“
27 اِشَعیا نَبی ام دَ بارِه اِسرائیل چِیغ زَده مُوگیه: ”اگرچِه تِعدادِ بَنی اِسرائیل رقمِ ریگِ دریا اَسته، مگم فقط یگ تِعدادِ باقی‌مَندِه شی نِجات پَیدا مُونه. 28 چُون خُداوند حُکم خُو ره دَ زُودی و بطَورِ قَطعی دَ رُوی زمی اِجرا مُونه.“
29 و امُو رقم که اِشَعیا پیشگویی کده:
”اگه خُداوندِ لشکرها بَلدِه ازمو نسل باقی نَمی‌ایشت،
مو رقمِ سَدُوم مُوبُودی و رقمِ عموره مُوشُدی.“
بےایمانی قَومِ اِسرائیل
30 پس چی بُگی؟ مردُمای غَیرِ یهُود که دَ پُشتِ عادِل شُدو نَمِیگشت، اُونا اُو ره دَ دِست اَوُرد، یعنی عدالتی ره که از راهِ ایمان دَ دِست مییه؛ 31 لیکِن قَومِ اِسرائیل که دَ پُشتِ شریعتِ عدالت مِیگشت، دَزُو نَرسِید. 32 چرا نَرسِید؟ بخاطری که اُونا از راهِ ایمان نَه، بَلکِه از طرِیقِ اعمال خُو دَ پُشت ازُو مِیگشت. اُونا دَ بَلِه سنگی که باعِثِ لخشِیدو مُوشه لخشِید، 33 امُو رقم که نوِشته شُده:
”اینه، ما دَ صَهیونc یگ سنگ ره میلُم که باعِثِ لخشِیدونِ مردُم مُوشه
و یگ قاده ره که باعِثِ اُفتَدونِ ازوا مُوشه،
ولے هر کسی که دَزُو ایمان بیره، اُو هرگِز شرمِنده نَمُوشه.“