فصلِ هفتُم
یگ مِثال از رابِطِه زَن-و-شُوی
1 اَی بِرارو، آیا شُمو نَمِیدنِید -- چُون ما قد کسای توره مُوگیُم که شریعت ره مِیدَنه -- که شریعت تنها تا زمانی دَ بَلِه اِنسان حُکمرانی مُونه که اُو زِنده یَه؟ 2 بطَورِ مِثال، یگ خاتُونِ توی کده دَ مُطابِقِ شریعت تا وختی دَ بَندِ شُوی خُو اَسته که شُوی شی زِنده یَه، ولے اگه شُوی شی بُمُره، خاتُو از بَندِ نِکاحِ شَرعی شُوی خُو آزاد اَسته. 3 پس اگه دَ دَورونِ زِندگی شُوی خُو خاتُو قد یَگو مَردِ دِیگه یگجای شُنه، اُو زِناکار گُفته مُوشه. لیکِن اگه شُوی شی بُمُره، اُو از حُکمِ شریعت آزاد اَسته؛ اوخته اگه اُو قد یگ مَردِ دِیگه توی کُنه، زِناکار نِییه. 4 دَ عَینِ رقم، اَی بِرارون مه، شُمو ام دَ وسِیلِه جِسمِ مسیح بَلدِه شریعت مُردِید تا دَ کسِ دِیگه تعلُق بِگِیرِید، یعنی دَ امزُو کسی که از مُرده_ها دُوباره زِنده شُد، تا پگ مو بَلدِه خُدا ثَمر بِدی. 5 چُون وختِیکه مو دَ بَندِ جِسم زِندگی مُوکدی، هَوَس_های پُرگُناه که دَ وسِیلِه شریعت بیدار شُدُد، دَ اعضای جِسم مو کار مُوکد تا بَلدِه مَرگ ثَمر بِدیه. 6 لیکِن آلی مو از بَندِ شریعت آزاد اَستی، چُون بَلدِه چِیزی که مو ره دَ بَند خُو گِرِفتُد مُردی تا دَ مُطابِقِ حرفِ کُهنِه شریعت خِدمتگار نَبَشی، بَلکِه دَ مُطابِق زِندگی نَوِ روح.
کش-و-گِیر کدو قد گُناه
7 پس چی بُگی؟ آیا شریعت گُناه اَسته؟ هرگِز نَه! ولے ما گُناه ره نَمِیشنَختُم، اگه شریعت نَمُوبُود، چُون ما نَمِیدَنِستُم که طَمع کدو چِیزخیل اَسته اگه شریعت نَمُوگُفت: ”طَمع نَکُو.“ 8 لیکِن گُناه دَ وسِیلِه حُکمِ شریعت فرصت پَیدا کده هر رقم طَمع‌کاری ره دَ فِکر ازمه دَ وجُود اَوُرد، چراکه بِدُونِ شریعت گُناه مُرده یَه. 9 یگ زمان ما بِدُونِ شریعت زِنده بُودُم، مگم وختِیکه حُکمِ شریعت اَمَد، گُناه زِنده شُد و ما مُردُم. 10 پس امُو حُکم که باید بَلدِه مه زِندگی مُوبخشِید، ثابِت شُد که دَ مَرگ مه تمام مُوشه. 11 چُون گُناه دَ وسِیلِه حُکمِ شریعت فرصت پَیدا کده مَره بازی دَد و از طرِیقِ ازُو مَره کُشت. 12 خُلاصه، شریعت خود شی مُقَدَّس اَسته و حُکمِ شریعت مُقَدَّس، عادِلانه و نیک.
13 پس آیا امُو چِیز که نیک اَسته باعِثِ مَرگ مه شُد؟ هرگِز نَه! بَلکِه گُناه از طرِیقِ چِیزِ نیک باعِثِ مَرگ مه شُد تا گُناه بُودون شی بَرمَلا شُنه و قد سُوءِ اِستِفاده از حُکمِ شریعت بےاندازه گُناهکار شُنه.
14 مو مِیدَنی که شریعت روحانی اَسته؛ مگم ما جِسمانی اَستُم و رقمِ غُلام دَ گُناه سَودا شُدیم. 15 ما نَمُوفامُم که چِیز کار مُونُم، چُون چِیزی ره که ما میخایُم، اُو ره انجام نَمِیدیُم، بَلکِه چِیزی ره انجام مِیدیُم که از شی بَد مُوبرُم. 16 پس اگه چِیزی ره که نَمیخایُم، اُو ره انجام مِیدیُم، ما تصدِیق مُونُم که شریعت نیک اَسته. 17 دَ امزی دَلِیل، ما دِیگه نِیَستُم که امی کار ره انجام مِیدیُم، بَلکِه گُناهی که دَ وجُود مه جای گِرِفته امی کار ره انجام مِیدیه. 18 ما مِیدَنُم که هیچ چِیزِ نیک دَ وجُود مه نِییه، یعنی دَ جِسم مه؛ چُون اگرچِه خاست-و-اِرادِه نیکی دَز مه وجُود دَره، ولے ما نَمِیتنُم که اُو ره انجام بِدیُم. 19 چُون نیکی ره که میخایُم، اُو ره انجام نَمِیدیُم، لیکِن بَدی ره که نَمیخایُم، اُو ره انجام دَده مورُم. 20 پس اگه چِیزی ره که نَمیخایُم، اُو ره انجام مِیدیُم، دِیگه ما انجام دِهِنده نِیَستُم، بَلکِه گُناهی اَسته که دَ وجُود مه جای گِرِفته. 21 پس ما اصُولی ره دَ وجُود خُو مِینگرُم که وختی میخایُم نیکی انجام بِدیُم، بَدی سرِ دِست مه تَیار اَسته. 22 چُون ما از شریعتِ خُدا دَ باطِن خُو خوشحال اَستُم، 23 لیکِن یگ اصُولِ دِیگه ره دَ اعضای جِسم خُو مِینگرُم که قد شریعتی که فِکر مه اُو ره قبُول دَره دَ جنگ اَسته. امی اصُول مَره اسِیرِ حُکمِ گُناه جور مُونه که دَ اعضای جِسم مه جای گِرِفته. 24 آه که چی یگ آدمِ بَدبَخت اَستُم! کِی مَره امزی جِسمِ مرگبار نِجات مِیدیه؟ 25 خُدا ره دَ وسِیلِه مَولای مو عیسیٰ مسیح شُکر-و-سِپاس! خُلاصه، ما دَ فِکر خُو غُلامِ شریعتِ خُدا اَستُم، مگم دَ جِسم خُو غُلامِ حُکمِ گُناه.