فصلِ هشتُم
1 کِی رقمِ آدمِ دانا اَسته
و کِی تفسِیرِ هر چِیز ره مِیدَنه؟
حِکمت چِهرِه اِنسان ره روشو مُونه
و دُرشتی چِهرِه شی ره تبدِیل مُوکُنه.
اِطاعَت کدو از پادشاه
2 ما مُوگیُم که حُکمِ پادشاه ره دَ جای بَیر، چراکه تُو دَ حُضُورِ خُدا قَسم خوردی. 3 عجَله نَکُو که از حُضُورِ ازُو بوری؛ دَ مقصدِ بَد دَ برابر شی ایسته نَشُو، چُون اُو هر چِیزی که بِخایه انجام مِیدیه. 4 تورِه پادشاه پُرقُدرت اَسته و کِی مِیتَنه دَزُو بُگیه، ”چی مُونی؟“ 5 هر کسی که حُکمِ ازُو ره دَ جای بیره، رُوی بَدی ره نَمِینگره و دِلِ آدمِ دانا وخت و رفتارِ مُناسِب ره مِیدَنه، 6 چُون بَلدِه هر چِیز وخت و رفتارِ مُناسِب وجُود دَره، حتیٰ اگه سختی-و-مُشکِلاتِ اِنسان دَ بَلِه شی گِرَنگی کُنه. 7 دَ حقِیقت اِنسان نَمِیدَنه که چی رُخ مِیدیه و چی رقم رُخ مِیدیه، چُون کِی مِیتَنه دَزُو بُگیه؟ 8 هیچ کس دَ بَلِه روح قُدرت نَدره تا روح ره نِگاه کُنه و نَه ام دَ بَلِه روزِ مَرگ تَسَلُط دَره که مانِع شُنه؛ امُو رقم که دَ غَیتِ جنگ رُخصَتی نِیَسته، امُو رقم شرارَت ام صاحِب خُو ره ایله نَمُونه. 9 ما پگِ امزی چِیزا ره دَ غَیتی دِیدُم که فِکر خُو ره دَ تمامِ چِیزای که دَ تَی آفتَو انجام دَده مُوشه مشغُول کدُم؛ ما دِیدُم که بعضی وختا اِنسان دَ بَلِه اِنسان حُکمرانی مُونه تا دَزُو ضرَر بِرسَنه.
راه های خُدا دُور از فهمِ اِنسان اَسته
10 امچُنان ما دِیدُم که آدمای شرِیر مُحترمانه دَفن شُد؛ اُونا حتیٰ دَ جای مُقَدَّس رفت و اَمَد مُوکد و دَ امزُو شار که کارای بَد ره انجام مِیدَد، تعرِیف-و-تَوصِیف مُوشُد.a اِی ام بےفایده اَسته. 11 ازی که بَلدِه عملِ بَد حُکمِ جَزا فَوراً دَده نَمُوشه، دِلِ بَنی آدم یکسَره بَلدِه بَدی-و-شرارَت تصمِیم مِیگِیره. 12 اگرچِه اِمکان دَره که یگ گُناهکار صد دفعه شرارَت کنه و بازَم عُمرِ دِراز دَشته بَشه، باوجُودِ ازی ما مِیدَنُم که خُوبی نصِیبِ کسای مُوشه که از خُدا مِیتَرسه، چُون اُونا دَ حُضُورِ ازُو قد ترس مییه، 13 لیکِن آدمِ شرِیر رُوی خُوبی ره نَمِینگره و عُمرِ دِراز نَمِیدَشته بَشه، بَلکِه مِثلِ سایه تیر مُوشه، چراکه اُو دَ حُضُورِ خُدا قد ترس نَمییه.
14 یگ چِیزِ بےفایدِه دِیگه ام اَسته که دَ رُوی زمی انجام دَده مُوشه: قد آدمای عادِل رقمی رفتار مُوشه که اُونا مُرتکِبِ عملِ آدمای شرِیر شُده بَشه و قد آدمای شرِیر رقمی رفتار مُوشه که اُونا عملِ آدمای عادِل ره انجام دَده بَشه. ما گُفتُم که اِی ام بےفایده اَسته. 15 پس ما لِذَت بُردو ره تعرِیف-و-تَوصِیف کدُم، چُون دَ تَی آفتَو بَلدِه اِنسان چِیزی خُوبتَر ازی وجُود نَدره که بُخوره و وُچی کنه و خوش بَشه و امی چِیزا دَ تمامِ روزای زِندگی که خُدا دَ تَی آفتَو بَلدِه ازُو مِیدیه دَ دَورونِ زَحمت شی قد ازُو باقی مُومنه.
16 ما فِکر خُو ره دَ کار اَندختُم و شاو و روز خاو ره دَ چِیمای خُو راه نَدَدُم تا حِکمت ره بِدَنُم و کاری ره که دَ رُوی زمی انجام دَده مُوشه بِنگرُم، 17 اوخته تمامِ کارِ خُدا ره دِیدُم و فامِیدُم که هیچ کس نَمِیتَنه کارای ره که دَ تَی آفتَو انجام دَده مُوشه، پَی بُبره. هر چِیقس که اِنسان زَحمت کشِیده دَزی باره تحقِیق کُنه، اُو ره پَی بُرده نَمِیتنه. اگرچِه آدمای دانا اِدعا مُونه که مِیدَنه، لیکِن اُو ره پَی بُرده نَمِیتنه.