فصلِ شَشُم
1 یگ مُصِیبتِ دِیگه ره دَ تَی آفتَو دِیدُم که دَ بَلِه مردُم کَلو گِرَنگی مُوکُنه: 2 خُدا بَلدِه یَگو کس مال و دَولت و عِزَت مِیدیه، دَ اندازِه که هیچ آرزوی دِل شی باقی نَمُومَنه، ولے خُدا بَلدِه ازُو تَوانایی نَمِیدیه که ازوا لِذَت بُبره، بَلکِه یگ نفرِ بیگَنه ازوا لِذَت مُوبره. اِی ام بےفایده اَسته و بَدبَختی سخت.
3 اگه یَگو کس صد باچه دَشته بَشه و سال های کَلو زِندگی کنه، بطَوری که روزای عُمر شی کَلو بَشه، مگم اُو از خُوبی های زِندگی لِذَت نَبره و جِنازِه شی آبرُومَندانه دَفن نَشُنه، ما مُوگیُم که باچِه سُرچی شُده ازُو کده بِهتر اَسته، 4 چراکه باچِه سُرچی شُده بےفایده مییه و دَ ترِیکی موره و نام شی دَ ترِیکی گُل مُوشه؛ 5 ولے باوجُودِ که اُو آفتَو ره نَدِیده و چِیزی ره نَدنِسته، امزُو نفر کده کَلوتر آرامِش دَره. 6 حتیٰ اگه امُو نفر دُو دفعه، هر دفعه هزار سال زِندگی کنه، اُو هیچ خُوبی ره نَمِینگره. آیا پگ دَ یگ جای نَموره؟
7 تمامِ زَحمتِ اِنسان بخاطرِ دان شی اَسته، ولے نَفس شی هرگِز سیر نَمُوشه. 8 آدمِ دانا نِسبَت دَ آدمِ لَوڈه چی زیادی دَره؟ و آدمِ غرِیب که مِیدَنه چِطور قد دِیگروa رفتار کنه، چی فایده حاصِل مُونه؟ 9 چِیزی که دَ پیشِ چِیمای تُو حاضِر اَسته بِهتَر از خاهِشاتِ نَفس تُو یَه. اِی خاهِشات ام بےفایده اَسته و خیز کدو از پسِ باد.
10 هر چِیزی که وجُود دَره از گاه نام شی شَنده شُده و اِی که اِنسان چی اَسته، ام فامِیده شُده؛ اُو قد کسی که ازُو کده قَوی‌تَر اَسته جَر-و-بَحث کده نَمِیتَنه. 11 هر چِیقَس که توره کَلو شُنه، امُوقَس بےفایدگی شی کَلو مُوشه، پس اِنسان ازُو چی فایده دَ دِست میره؟ 12 چُون کِی مِیدَنه که بَلدِه اِنسان دَ دَورونِ روزای زِندگی بےفایدِه شی که مِثلِ سایه تیر مُوشه، چِیزخیل خُوب اَسته؟ کِی مِیتَنه دَ اِنسان بُگیه که بعد از مُردونِ ازُو دَ تَی آفتَو چِیز خیل رُخ مِیدیه؟