دُعا بَلدِه اِنصاف
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها. زبُورِ داوُود.
140
اَی خُداوند، مَره از دِستِ آدمای شرِیر خلاصی بِدیو مَره از شَرِ مردُمای ظالِم نِگاه کُو؛
2 از شَرِ کسای که دَ دِل های خُو دَ بارِه شرارَت فِکر مُونه
و تمامِ روز مردُم ره جنگ مِیندَزه.
3 اُونا زِبونای خُو ره رقمِ مار اَلّی تیز مُونه
و دَ زیرِ لَبای ازوا زارِ کَبچه‌مار اَسته. سِلاه.
4 اَی خُداوند، مَره از دِستِ آدمای بَدکار حِفظ کُو،
اَرے، از شَرِ مردُمای ظالِم
که بَلدِه لَخشَندونِ پایای مه نقشه کشِیده، مَره نِگاه کُو.
5 آدمای کِبری-و-مغرُور بَلدِه مه دام ایشته؛
اُونا ریسپونای جال خُو ره اَوار کده
و دَ سرِ راهِ مه تَلَک شَنده. سِلاه.
6 ما دَ خُداوند مُوگیُم: ”تُو خُدای مه اَستی.
اَی خُداوند، آوازِ عُذر-و-زاری مَره بِشنَو.“
7 اَی خُداوند-خُدا، که قُوَتِ نِجات مه اَستی،
تُو سر مَره دَ روزِ جنگ پوشَندی.
8 اَی خُداوند، آرزو های آدمای شرِیر ره پُوره نَکُو
و نَیل که اُونا دَ نقشه های شرِیرانِه خُو کامیاب شُنه؛
اگه نَه، خود ره کٹه کٹه مُونه.
9 کسای که مَره محاصِره کده،
بیل که سر های ازوا قد شرارَتِ لَبای ازوا پوشَنده شُنه.
10 بیل که قوغ های آتِش دَ سرِ ازوا بوفته.
بیل که اُونا دَ آتِش اَندخته شُنه، دَ چُقُوری ها،
و دِیگه باله شُده نَتَنه.
11 نَیل که آدمِ بَدگوی دَ رُوی زمی اُستوار شُنه؛
بیل که بَلا-و-بَدی، آدمِ ظالِم ره شِکار کده نابُود کُنه.
12 ما مِیدَنُم که خُداوند دَ دادِ مردُمای مُحتاج مِیرَسه
و دَ حقِ آدمای غرِیب اِنصاف مُونه.
13 یَقِیناً، آدمای عادِل نام تُو ره سِتایش مُونه
و دُرُستکارا دَ حُضُور تُو جای مِیگِیره.