فصلِ بِیست و دوّم
پادشاهی یوشیا دَ یهُودا
1 یوشیا هشت ساله بُود که پادشاه شُد و سی و یگ سال دَ اورُشَلیم حُکمرانی کد. آبِه شی یِدِیده نام دَشت؛ اُو دُختر عَدایا از بُصقَت بُود. 2 اُو چِیزای ره که دَ نظرِ خُداوند دُرُست بُود انجام دَد و دَ مُطابِقِ تمامِ راه های بابه‌کَلون خُو داوُود رفتار کد؛ اُو طرفِ راست یا چَپ تاو نَخورد و گُمراه نَشُد.
3 یوشیا پادشاه دَ سالِ هژدَھُمِ حُکمرانی خُو شافان باچِه اَصَلیا نوسِه مِشُلام ره که مُنشی بُود، دَ خانِه خُداوند رَیی کده گُفت: 4 ”پیشِ حِلقیا پیشوای بُزُرگ بورُو و دَزُو بُگی که پَیسِه ره که دَ خانِه خُداوند اَوُرده شُده و مُحافِظِینِ دانِ درگه از مردُم جم کده، حِساب کُنه. 5 بعد ازُو اُو ره دَ دِستِ سرکارگرای که بَلدِه کارِ خانِه خُداوند تعیِین شُده، تسلِیم کنه تا اُونا امُو پَیسه ره دَ کسای بِدیه که دَ خانِه خُداوند کار مُونه و خرابی های خانِه خُداوند ره جور مُونه، 6 یعنی دَ نجارا، اُستاکارا و گِلکارا؛ امچُنان امزُو پَیسه چیو ها و سنگای تَراش شُده بَلدِه جور کدونِ خرابی های خانِه خُداوند بِخره. 7 لیکِن از پَیسِه که دَ دِست ازوا دَده مُوشه، حِساب گِرِفته نَشُنه، چراکه اُونا صادِقانه رفتار مُونه.“
8 دَ امزُو غَیت حِلقیا پیشوای بُزُرگ دَ شافان مُنشی گُفت: ”ما کِتابِ تَورات ره دَ خانِه خُداوند پَیدا کدُم.“ اوخته حِلقیا امُو کِتاب ره دَ شافان دَد و شافان کِتاب ره خاند. 9 بعد ازُو شافان مُنشی پیشِ پادشاه رفت و دَ پادشاه خبر دَده گُفت: ”خِدمتگارای تُو پَیسِه ره که دَ خانِه خُداوند بُود، بُر کد و اُو ره دَ دِستِ سرکارگرای که دَ خانِه خُداوند تعیِین شُده، تسلِیم کد.“ 10 امچُنان شافان مُنشی دَ پادشاه خبر دَده گُفت: ”حِلقیا پیشوا بَلدِه مه یگ کِتاب دَده.“ و شافان اُو ره دَ پیشِ پادشاه خاند. 11 وختی پادشاه تورای کِتابِ تَورات ره شِنِید، کالای خو ره چَک کد. 12 و پادشاه دَ حِلقیا پیشوا، اَخِیقام باچِه شافان، عکبور باچِه مِیکایا، شافان مُنشی و عَسایا حاضِرباشِ پادشاه اَمر کده گُفت: 13 ”بورِید و از خُداوند بَلدِه ازمه، بَلدِه مردُم و بَلدِه تمامِ یهُودا دَ بارِه تورای امزی کِتاب که پَیدا شُده، مشوَره بِگِیرِید، چُون غَضَبِ خُداوند که دَ خِلافِ ازمو داغ شُده غَدر کٹه یَه، چراکه بابه‌کَلونای مو دَ تورای امزی کِتاب گوش نَدَد و دَ مُطابِقِ پگِ چِیزای که بَلدِه ازمو نوِشته یَه، رفتار نَکد.“
14 پس حِلقیا پیشوا، اَخِیقام، عکبور، شافان و عَسایا پیشِ حُلدِه نَبیه خاتُونِ شُلّام باچِه تِقوَه نوسِه حَرحَس رفت؛ شُلّام مسئُولِ کالای پیشوایو بُود. حُلده دَ حِصِّه دوّمِ اورُشَلیم زِندگی مُوکد و اُونا دَ امُونجی قد ازُو گپ زَد. 15 حُلده دَزوا گُفت: ”خُداوند، خُدای اِسرائیل اینی رقم مُوگیه، ’کسی که شُمو ره پیشِ ازمه رَیی کده، دَزُو بُگِید که 16 خُداوند اینی رقم مُوگیه: اینه، ما دَ بَلِه امزی جای و مردُم شی بَلا نازِل مُونُم، دقِیق مُطابِقِ تمامِ تورای کِتابی که پادشاهِ یهُودا خانده، 17 چراکه اُونا مَره ایله کده و بَلدِه خُدایونِ بیگَنه بُخورِ خوشبُوی سوختَنده تا قد تمامِ کارای دِستای خُو، قار مَره باله بَیره. امزی خاطر غَضَب مه دَ بَلِه امزی جای اَلَنگه مُونه و گُل نَمُوشه.‘ 18 لیکِن دَ بارِه پادشاهِ یهُودا که شُمو ره بخاطرِ مشوَره گِرِفتو از خُداوند رَیی کده، دَزُو بُگِید که دَ بارِه تورای که تُو شِنِیدی خُداوند، خُدای اِسرائیل اینی رقم مُوگیه: 19 ’ازی که دِل تُو نَرم بُود و تُو خود ره دَ حُضُورِ خُداوند فروتن کدی و دَ غَیتِیکه کلام مَره دَ خِلافِ امزی جای و باشِنده های شی شِنِیدی که نابُود و نالَت مُوشه، کالای خُو ره چَک کدی و دَ حُضُور مه چخرا کدی، ما ام دُعای تُو ره شِنِیدُم.‘ اِی ره خُداوند مُوگیه. 20 امچُنان خُداوند مُوگیه، ’ما تُو ره قد بابه‌کَلونای تُو یگجای مُونُم و تُو دَ وختِ صُلح و آرامِش دَ قبر خُو ایشته مُوشی و تمامِ بَلای ره که ما دَ بَلِه امزی جای نازِل مُونُم، چِیمای تُو یگ شی ره ام نَمِینگره.‘“ پس اُونا امُو جواب ره دَ پادشاه اَوُرد.