فصلِ نوزدَهُم
پیشگویی دَ بارِه نِجاتِ اورُشَلیم
‏1 وختی حِزقیا پادشاه امی تورا ره شِنید، کالای خُو ره پاره کده پلاس پوشِید و دَ خانِه خُداوند دَر اَمَد. ‏2 بعد ازُو اِلیاقِیم مسئُولِ قصر، شِبنا مُنشی دَربار و پیشوایونِ بُزُرگ ره که پگ شی پلاس پوشِیدُد دَ پیشِ اِشَعیای نَبی باچِه آموص رَیی کد. ‏3 اُونا رفته دَزُو گُفت: ”حِزقیا اینی رقم مُوگیه، ’اِمروز روزِ مُصِیبت اَسته، مو سرزنِش شُده تَوهِین-و-تحقِیر مُوشی. نِلغه‌گو پیش اَمده که زَیده شُنه، ولے قُوَتِ زَیدو نِیَسته.‘ ‏4 کشکِه خُداوند، خُدای تُو پگِ تورای سرمُشاوِرِ نِظامی ره که بادار شی پادشاهِ آشُور اُو ره بَلدِه تَوهِین کدونِ خُدای زِنده رَیی کده، شِنِیده بَشه و بخاطرِ تورای که خُداوند، خُدای تُو شِنِیده، اُو ره جَزا بِدیه. پس بَلدِه ازمو که باقی مَندے دُعا کُو.“ ‏5 دَ حالِیکه خِدمتگارای حِزقیا پادشاه هنوز دَ پیشِ اِشَعیا بُود، ‏6 اِشَعیا دَزوا گُفت: ”دَ بادار خُو بُگِید که خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’از تورای که شِنِیدی ترس نَخور، امزُو تورای که خِدمتگارای پادشاهِ آشُور گُفت و دَز مه کُفرگویی کد. ‏7 اینه، ما یگ روح ره دَزُو قرار مِیدیُم تا اُو یگ آوازه ره شِنِیده پس دَ مُلک خُو بوره و ما باعِث مُوشُم که اُو دَ مُلکِ خود خُو قد شمشیر کُشته شُنه.‘“
‏8 وختی سرمُشاوِرِ نِظامی شِنِید که پادشاهِ آشُور از لاخِیش رفته، اُو اورُشَلیم ره ایله کده دَ لِبنه رفت، دَ جای که پادشاه درگِیرِ جنگ بُود. ‏9 دَ امزُو غَیت پادشاهِ آشُور شِنِید که تِرھاقه پادشاهِ کُوشa دَ جنگِ ازُو مییه. اوخته اُو بسم قاصِدا ره پیشِ حِزقیا رَیی کده گُفت: ‏10 ”دَ حِزقیا پادشاهِ یهُودا اینی رقم بُگِید: خُدای که تُو دَزُو تَوَکُل مُونی، نَیل که تُو ره بازی بِدیه و بُگیه، ’اورُشَلیم دَ دِستِ پادشاهِ آشُور نَموفته.‘ ‏11 حتماً تُو شِنِیدے که پادشایونِ آشُور قد تمامِ مُلک ها چِیز کار کد و چِطور اُونا ره بَکُلّی نابُود کد. پس آیا تُو مِیتنی نِجات پَیدا کنی؟ ‏12 آیا خُدایونِ مِلَّت های که بابه‌کَلونای مه اُونا ره نابُود کد تنِست که امُو مِلَّت ها ره نِجات بِدیه، یعنی مردُمِ جوزان، حاران، رِصِف و مردُمِ عِدِن ره که دَ تِلَسار بُود؟ ‏13 کُجا یَه پادشاهِ حَمات، پادشاهِ اَرپاد، پادشاهِ شارِ سِفَروایم، پادشاهِ هینَع و پادشاهِ عِوّا؟“
دُعای حِزقیا
‏14 حِزقیا خط ره از قاصِدا گِرِفته خاند و بعد ازُو دَ خانِه خُداوند دَر اَمد و اُو ره دَ حُضُورِ خُداوند واز کده ایشت. ‏15 اوخته حِزقیا دَ پیشِ خُداوند دُعا کده گُفت: ”اَی خُداوند، خُدای اِسرائیل که دَ بَلِه کِرُوبیا شِشتے، تنها تُو دَ بَلِه تمامِ مُلک های دُنیا خُدا اَستی و آسمو و زمی ره تُو خَلق کدے. ‏16 اَی خُداوند، گوش بِگِیر و بِشنَو؛ اَی خُداوند چِیمای خُو ره واز کُو و بِنگر. اَرے، تورای سَنحاریب ره که بخاطرِ تَوهِین کدونِ خُدای زِنده رَیی کده، بِشنَو. ‏17 اَی خُداوند، اِی راست اَسته که پادشایونِ آشُور مِلَّت ها و سرزمِینِ ازوا ره خراب کد ‏18 و خُدایونِ ازوا ره دَ آتِش اَندخت، چراکه اُونا خُدا نَبُود، بَلکِه ساختِه دِستِ اِنسان بُود که از چیو و سنگ جور شُدُد؛ امزی خاطر اُونا تباه شُد. ‏19 پس آلی اَی خُداوند، خُدای مو، مو ره از دِستِ ازُو نِجات بِدی تا پگِ مُلک های دُنیا بِدَنه که تنها تُو اَی خُداوند، خُدا اَستی.“
نَبُوَتِ اِشَعیا
‏20 اوخته اِشَعیا باچِه آموص دَ حِزقیا پَیغام رَیی کده گُفت: ”خُداوند، خُدای اِسرائیل اینی رقم مُوگیه، ’ما دُعای تُو ره که دَ بارِه سَنحاریب پادشاهِ آشُور دَ پیش مه کدی شِنِیدُم.‘ ‏21 و کلامی که خُداوند دَ پادشاهِ آشُور گُفته، اینی اَسته:
’صَھیون، امی دُخترِ خانه،
تُو ره خار-و-حقِیر حِساب مُونه و رِیشخَند مُونه.
امی دُختر، اورُشَلیم،
از پس تُو سر خُو ره شور مِیدیه.
 
‏22 تُو کِی ره تَوهِین کدی و دَ ضِدِ کِی کُفرگویی کدی؟
تُو دَ خِلافِ کِی آواز خُو ره بِلند کدی
و چِیمای خُو ره کشِیدی؟
آیا دَ خِلافِ خُداوند، قُدُّوسِ اِسرائیل؟
‏23 تُو دَ وسِیلِه قاصِدای خُو خُداوند ره تَوهِین کده گُفتی:
”ما قد گاڈی های جنگی غَدر خُو دَ قِیلی کوه ها و دَ دامَنه های لِبنان بُر شُدُم.
ما بِلندترِین دِرختونِ سَرو و بِهترِین صَنوبَر های شی ره قَطع کدُم.
ما دَ دُورترِین جای های شی و خُوبترِین جنگل های شی داخِل شُدُم.
‏24 ما دَ سرزمِینِ بیگَنه چاه ھا کَندُم و از آوِ ازوا وُچی کدُم.
ما قد قفِ پای خُو تمامِ دریاچه های مِصر ره خُشک کدُم.“
 
‏25 آیا نَشِنِیدے که ما اِی چِیزا ره از زمانای غَدر گاه مُقرَر کدُم؟
ما دَ زمانای قدِیم نقشِه شی ره کشِیدُم و آلی اُونا ره انجام دَده مورُم
تا تُو شارای مُستَحکم ره بیرو کنی
و دَ یگ کوڈِ سنگ تبدِیل کنی.
‏26 امزی خاطر مردُمای ازوا قُوَت خُو ره از دِست دَده،
و بےجُراَت و کَم روحیه شُده؛
اُونا رقمِ گیاهِ بیابو، رقمِ سَوزِه نَوبُرشُده و رقمِ عَلفِ بَلِه بام جور شُده
که پیش از کٹه شُدو خُشک مُوشه.
 
‏27 لیکِن ما شِشتون و باله شُدون تُو ره، رفتون و اَمَدون تُو ره مِیدَنُم
و از خَشمی که دَ خِلافِ ازمه دَری، خبر اَستُم.
‏28 ازی که تُو دَ بَلِه ازمه خَشمگِین شُدے
و غرُور و تَکَبُر تُو دَ گوش مه رَسِیده،
ما نُختِه خُو ره دَ بِینی تُو و لَغام خُو ره دَ دان تُو قرار مِیدیُم،
و تُو ره از راهی که اَمدے، پس رَیی مُونُم.‘
‏29 اَی حِزقیا، اینی بَلدِه تُو یگ نشانی اَسته: اِمسال شُمو از چِیزای خودروی مُوخورِید و دَ سالِ دوّم چِیزای ره که از تُخمِ ازوا مُورویه، لیکِن دَ سالِ سِوّم کِشت و دِرَو کُنِید و تاک ها شَنده از میوِه ازوا بُخورِید. ‏30 باقی مَندِه خانَوارِ یهُودا که از چنگِ دُشمو خطا خورده بسم رِیشِه غَوُج مُودَوَنه و از باله میوه مِیدیه، ‏31 چراکه از اورُشَلیم جمِ باقی‌مَنده بُر شُده مییه و از صَهیون جمی که از چنگِ دُشمو خطا خورده؛ اَرے، غَیرَتِ خُداوندِ لشکر ها اِی ره انجام مِیدیه.
‏32 پس خُداوند دَ بارِه پادشاهِ آشُور اینی رقم مُوگیه: ’اُو دَ اِی شار داخِل نَمُوشه و اِینجی ره قد تِیر نَمِیزَنه؛ اُو دَ برابرِ شار قد سِپر ایسته نَمُوشه و دَ پیشِ رُوی شی سَنگرِ بِلند جور نَمُونه، ‏33 بَلکِه از راهی که اَمَده دَ امزُو راه پس موره.‘ اَرے، خُداوند مُوگیه که، ’اُو دَ شار داخِل نَمُوشه، ‏34 چُون ما ازی شار دِفاع مُونُم و بخاطرِ خود خُو و بخاطرِ خِدمتگار خُو داوُود اِی ره نِجات مِیدیُم.‘“
‏35 دَ امزُو شاو ملایکِه خُداوند حَرکت کد و یگ صد و هشتاد و پَنج هزار نفر از لَشکرِ آشُور ره زَد. صَباح‌گاه وختی مردُم از خاو باله شُد، دِید که پگِ ازوا مُرده و لاش های شی اُفتَده. ‏36 اوخته سَنحاریب پادشاهِ آشُور کوچ کده پس دَ شارِ نینوا رفت و دَ اُونجی دَ زِندگی خُو اِدامه دَد. ‏37 یگ روز وختِیکه سَنحاریب دَ خانِه خُدای خُو نِسروک مصرُوفِ عِبادت بُود، باچه های شی اَدرَمّلِک و شراِصِر اُو ره قد شمشیر کُشت و خودون شی دَ سرزمِینِ آرارات دُوتا کد. بعد از سَنحاریب باچِه شی اِسَر-حَدّون دَ جای ازُو پادشاه شُد.