فصلِ نوزدَهُم
ایلیا دُوتا مُونه
1 اَخاب تمامِ کارای ره که ایلیا کدُد و چِطور پگِ اَنبیای بَعل ره قد شمشیر کُشتُد، دَ ایزابِل نقل کد. 2 اوخته ایزابِل یگ قاصِد ره دَ پیشِ ایلیا رَیی کده گُفت: ”خُدایو دَ حقِ ازمه امُو کار ره، بَلکِه سخت‌تَر ازُو ره کنه اگه صَباح دَ امزی غَیت ما جان تُو ره رقمِ جانِ یکی امزوا نَگِیرُم.“ 3 ایلیا ترس خورد و بخاطرِ جان خُو باله شُده دُوتا کد؛ وختی اُو دَ بِئیرشِبَع که دَ یهُودا اَسته رسِید، اُو خِدمتگار خُو ره دَ امُونجی ایشت، 4 ولے خود شی دَ اندازِه یگ روز راه دَ بیابو پیده رفت و اَمده دَ تَی یگ دِرخت شِشت و بَلدِه خُو مَرگ طلب کده گُفت: ”اَی خُداوند بَس اَسته! جان مَره بِگِیر، چُون ما از بابه‌کَلونای خُو کده خُوبتَر نِیَستُم.“ 5 و دَ تَی دِرخت دِراز کشِیده خاو کد.
اوخته بےبلغه یگ ملایکه اُو ره ڈَکه دَده گُفت: ”باله شُو و بُخور.“ 6 اُو توخ کد و دِید که یگ ٹِکی که دَ بَلِه سنگای داغ پُخته شُدُد قد یگ کُوزه آو دَ نزدِیکِ سر شی بُود. اُو خورد و وُچی کد و بسم خاو کد. 7 ملایکِه خُداوند دفعِه دوّم اَمد و اُو ره ڈَکه دَده گُفت: ”باله شُو و بُخور، اگه نَه سَفر بَلدِه تُو کَلو سخت مُوشه.“ 8 اُو باله شُده خورد و وُچی کد و دَ قُوَتِ امزُو خوراک چِل روز و چِل شاو سَفر کد تا دَ حوریب، یعنی دَ کوهِ خُدا رسِید.a 9 دَ اُونجی اُو دَ یگ غار دَر اَمده شاو ره دَ امُونجی تیر کد.
اوخته کلامِ خُداوند دَزُو نازِل شُده گُفت: ”اَی ایلیا، تُو دَ اِینجی چِیز مُونی؟“ 10 اُو دَ جواب شی گُفت: ”اَی خُداوند، خُدای لشکرها، ما دَ بارِه تُو غَیرَتِ کَلو دَرُم؛ اَفسوس که بَنی اِسرائیل عهد تُو ره ایله کده و قُربانگاه های تُو ره بیرو کده و اَنبیای تُو ره قد شمشیر کُشته، تنها ما باقی مندیم و اُونا قَصدِ گِرِفتونِ جانِ ازمه ره ام دَره.“
ایلیا خُدا ره دَ کوهِ حوریب مُلاقات مُونه
11 خُداوند گُفت: ”بُر شُو و دَ بَلِه کوه دَ حُضُورِ مه ایسته شُو؛ اینه، ما تیر مُوشُم.“ اوخته یگ بادِ غَدر تیز کوه ها ره شَق کد و قاده ها ره دَ حُضُورِ خُداوند ٹوٹه-و-پرچه کد، لیکِن خُداوند دَ مَنِه باد نَبُود؛ بعد از باد یگ زِلزِله شُد، لیکِن خُداوند دَ مَنِه زِلزِله نَبُود؛ 12 بعد از زِلزِله یگ آتِش پَیدا شُد، لیکِن خُداوند دَ مَنِه آتِش ام نَبُود؛ بعد از آتِش یگ آوازِ مُلایم و آھِسته اَمد. 13 وختی ایلیا اُو ره شِنِید، رُوی خُو ره قد چَپَن خُو پوشَنده بُرو اَمد و دَ دانِ غار ایسته شُد. اوخته یگ صَدا دَ گوشِ ازُو اَمده گُفت: ”اَی ایلیا، تُو دَ اِینجی چِیز مُونی؟“ 14 اُو دَ جواب شی گُفت: ”اَی خُداوند، خُدای لشکرها، ما دَ بارِه تُو غَیرَتِ کَلو دَرُم؛ اَفسوس که بَنی اِسرائیل عهد تُو ره ایله کده و قُربانگاه های تُو ره بیرو کده و اَنبیای تُو ره قد شمشیر کُشته، تنها ما باقی مندیم و اُونا قَصدِ گِرِفتونِ جانِ ازمه ره ام دَره.“ 15 خُداوند دَز شی گُفت: ”باله شُو و پس دَ راهِ خُو دَ بیابونِ دَمِشق بورُو؛ وختی دَ دَمِشق رسِیدی، حزائیل ره مَسَح کُو که دَ بَلِه ارام پادشاه شُنه. 16 و ییهُو باچِه نِمشی ره مَسَح کُو که دَ بَلِه اِسرائیل پادشاه شُنه و اِلِیشع باچِه شافاط ره که از آبِل-مِحوله اَسته، مَسَح کُو تا دَ جای ازتُو نَبی شُنه. 17 اِیطور مُوشه که هر کس از شمشیرِ حزائیل خطا بُخوره، ییهُو اُو ره مُوکُشه و هر کس که از شمشیرِ ییهُو خطا بُخوره، اِلِیشع اُو ره مُوکُشه. 18 لیکِن هفت هزار نفر ره دَ اِسرائیل باقی میلُم، یعنی پگِ کسای ره که زانُوهای شی دَ پیشِ بَعل خَم نَشُده و پگِ کسای ره که دان های ازوا اُو ره ماخ نَکده.“
ایلیا اِلِیشع ره کُوی مُونه
19 پس ایلیا ازُونجی رَیی شُد و اِلِیشع باچِه شافاط ره پَیدا کد؛ اُو قد دوازده جوره گاو زمی ره قُلبه مُوکد و خودِ ازُو دَ پُشتِ جورِه دوازدهُمِ بُود. اوخته ایلیا از پالُوی ازُو تیر شُد و چَپَن خُو ره دَ بَلِه ازُو اَندخت. 20 اُو گاوو ره ایله کد و از پُشتِ ایلیا دَوِیده گُفت: ”بیل که رفته آته و آبِه خُو ره ماخ کده خُدا حافِظی کنُم و بعد ازُو از پُشتِ ازتُو بییُم.“ ایلیا گُفت: ”بورُو، ما تُو ره کُدَم چِیز گُفتیم؟“ 21 اِلِیشع از دُمبال کدونِ ازُو پس تاو خورد و یگ جوره گاو ره گِرِفته کُشت و گوشتِ ازوا ره دَ بَلِه اَسبابِ قُلبه پُخته کده دَ نفرای خُو دَد و اُونا خورد. بعد ازُو باله شُده از پُشتِ ایلیا رفت و خِدمتگارِ ازُو شُد.