کِتابِ دوّمِ سموئیل
فصلِ اوّل
داوُود از مَرگِ شائول خبر مُوشه
1 بعد از فَوتِ شائول، داوُود از شِکست دَدونِ عمالیقیا پس اَمَد و دُو روز دَ صِقلَگ شِشت. 2 دَ روزِ سِوّم بےبلغه یگ نفر قد کالای چَک-و-چِیره و خاک دَ سر-و-رُوی شی از لشکرِ شائول اَمَد. وختی دَ پیشِ داوُود رسِید، خود ره دَ زمی اَندخته اِحترام کد. 3 داوُود ازُو پُرسان کده گُفت: ”از کُجا اَمدی؟“ اُو دَ جواب شی گُفت: ”از لَشکرِ اِسرائیل دُوتا کدیم.“ 4 داوُود دَزشی گُفت: ”بَلدِه مه بُگی که چِیز کار شُد.“ اُو گُفت: ”مردُم از جنگ دُوتا کد و غَدرِ ازوا کُشته شُده اُفتَد. شائول و باچِه شی یوناتان ام کُشته شُد.“ 5 اوخته داوُود دَ جوانی که بَلدِه ازُو خبر اَوُردُد، گُفت: ”چِطور فامِیدی که شائول و باچِه شی یوناتان مُرده؟“ 6 امُو جوان که بَلدِه شی خبر اَوُردُد، گُفت: ”اِتفاقاً مه از کوهِ جِلبوَع تیر مُوشُدُم، دَ اُونجی دِیدُم که شائول دَ نَیزِه خُو تکیه کده و گاڈی های جنگی و سوارای دُشمو دَزُو نزدِیک شُده موره. 7 اُو پُشت خُو ره توخ کد و مَره دِیده کُوی کد. ما گُفتُم، ’اَمر کُو.‘ 8 اُو دَز مه گُفت: ’تُو کِی اَستی؟‘ دَ جواب شی گُفتُم، ’ما یگ عمالیقی اَستُم.‘ 9 اوخته دَز مه گُفت: ’دَ بَلِه مه ایسته شُو و مَره بُکُش، چراکه ما سخت زخمی شُدیم، لیکِن جان هنوز دَ وجُود مه اَسته.‘ 10 پس ما دَ بَلِه ازُو ایسته شُده اُو ره کُشتُم، چُون ما فامِیدُم که بعد از اُوطور زخمی شُدو اُو زِنده نَمُومَنه. بعد ازُو ما تاجِ سر شی و بازُو بَندِ بازُوی شی ره گِرِفتُم و دَ اِینجی دَ پیشِ بادار خُو اَوُردُم.“
11 اوخته داوُود و تمامِ کسای که قد شی بُود از جاغِه خُو گِرِفته کالای خُو ره چَک کد. 12 اُونا بَلدِه شائول و باچِه شی یوناتان و بَلدِه لَشکرِ خُداوند و خانَوارِ اِسرائیل ماتَم گِرِفته چخرا کد و تا شام روزه گِرِفت، چراکه اُونا قد دَمِ شمشیر کُشته شُده اُفتَدُد.
13 داوُود دَ امزُو جوان که بَلدِه شی خبر اَوُردُد گُفت: ”تُو از کُجا اَستی؟“ اُو گُفت: ”ما باچِه یگ آدمِ بیگَنه از عمالیق اَستُم.“ 14 داوُود دَزشی گُفت: ”چِطور تُو نَترسِیدی که دِست خُو ره باله کده مَسَح شُدِه خُداوند ره کُشتی؟“ 15 اوخته داوُود یکی از نفرای خُو ره کُوی کده گُفت: ”پیش بیه، دَ بَلِه ازی حَمله کُو!“ پس اُو اَمَده اُو ره زَد و اُو مُرد. 16 داوُود دَزُو گُفت: ”خُون تُو دَ گردونِ خود تُو بَشه، چراکه دان تُو دَ بَلِه تُو شاهِدی دَد وختِیکه گُفتی، ’ما مَسَح شُدِه خُداوند ره کُشتُم.‘“
نَوحه خانی داوُود بَلدِه شائول و یوناتان
17 داوُود اینی نَوحه ره دَ بارِه شائول و باچِه شی یوناتان خاند: 18 -- و اَمر کد که «نَوحِه کمون» بَلدِه اَولادِه یهُودا یاد دَده شُنه. اِی نَوحه دَ کِتابِ یاشار ام نوِشته یَه.--
19 ”شان-و-شَوکت تُو اَی اِسرائیل، دَ جای های بِلند تُو کُشته شُد.
زورآوَرا چِطور کُشته شُده اُفتَد!
20 اِی توره ره دَ جَت نَگِید
و دَ کوچه های اَشقِلون اِعلان نَکنِید؛
اگه نَه دُخترونِ فَلَسطِینیا خوش مُوشه
و دُخترونِ ناخَتنه ها خوشحالی مُونه.
21 اَی کوه های جِلبوَع، شبنم و بارو دَ بَلِه شُمو نَباره
و از کِشتزار های شُمو هدیه ها حاصِل نَشُنه!
چُون دَ اُونجی سِپرِ زورآوَرا قد خاک-و-خُون آلُوده شُد،
سِپرِ شائول، که دِیگه قد روغو مَسَح نَشُد.
22 از خُونِ کُشته شُده ها
و از چربی زورآوَرا،
کمونِ یوناتان پس تاو نَخورد
و شمشیرِ شائول خالی پس نَمَد.
23 شائول و یوناتان دوست دَشتَنی و خوش-آیند بُود،
اُونا دَ زِندگی و مَرگ از یگدِیگِه خُو جدا نَشُد!
اُونا از بُرگُج ها کده تیزتَر بُود
و از شیرا کده قَوی‌تَر.
24 اَی دُخترونِ اِسرائیل، بَلدِه شائول چخرا کنِید،
بَلدِه کسی که کالاهای سُرخ و چِیزای نفِیس ره دَز شُمو مُوپوشَند
و زیوَراتِ طِلّایی ره دَ کالای شُمو سخت مُوکد.
25 زورآوَرا چِطور دَ دَورونِ جنگ کُشته شُده اُفتَد!
یوناتان کُشته شُده دَ جای های بِلند اُفتَد!
26 اَی بِرار مه یوناتان، ما بَلدِه تُو غُصّه مُونُم؛
تُو بَلدِه مه غَدر خوش-آیند بُودی.
مُحَبَتِ ازتُو بَلدِه مه کَلو خاص بُود،
خاصتَر از مُحَبَتِ خاتُونو.
27 زورآوَرا چِطور کُشته شُده اُفتَد!
و سلاح های جنگی چِطور از بَین رفت!“