فصلِ بِیست و چارُم
داوُود از کُشتونِ شائول تیر مُوشه
1 وختِیکه شائول از دُمبال کدونِ فَلَسطِینیا پس اَمَد، دَزُو گُفته شُد که: ”اونه، داوُود دَ بیابونِ عین-گِدی اَسته.“ 2 اوخته شائول سِه هزار نفرِ اِنتِخاب شُده ره از تمامِ اِسرائیل گِرِفت و بَلدِه پالِیدونِ داوُود و نفرای شی سُون قاده های بُزونِ کوهی رفت. 3 اُو دَ قوتونای گوسپندو که دَ بَغلِ راه بُود رسِید؛ دَ اُونجی یگ غار بُود و شائول دَزُو داخِل شُد که رفع حاجت کنه. داوُود و نفرای شی دَ آخِرای غار شِشتُد. 4 نفرای داوُود دَزُو گُفت: ”اِی روزی اَسته که خُداوند دَ بارِه شی دَز تُو گُفت: ’ما دُشمون تُو ره دَ دِست تُو تسلِیم مُونُم تا هر رقم که دَ نظر تُو خُوب معلُوم مُوشه قد شی رفتار کنی.‘“ اوخته داوُود باله شُده آهِسته گوشِه چَپَنِ شائول ره بُرِید. 5 مگم پسانتَر وِجدانِ داوُود اُو ره ملامَت کد، چراکه اُو گوشِه چَپَنِ شائول ره بُرِیدُد. 6 اُو دَ نفرای خُو گُفت: ”خُداوند از مه دُور دَشته بَشه که اِی کار ره دَ حقِ بادار خُو مَسَح شُدِه خُداوند کنُم و دِست خُو ره دَ خِلافِ ازُو باله کنُم، چُون اُو مَسَح شُدِه خُداوند اَسته.“ 7 پس داوُود قد امزی تورا نفرای خُو ره سرزنِش کد و اُونا ره نَه‌ایشت که دَ بَلِه شائول حَمله کنه. اوخته شائول باله شُده از غار بُر شُد و دَ راهِ خُو رفت.
8 بعد ازُو داوُود باله شُده از غار بُرو رفت و از پُشتِ شائول کُوی کده گُفت: ”اُو بادار مه، پادشاه!“ وختِیکه شائول پُشت خُو ره توخ کد داوُود قد رُوی خُو دَ زمی خَم شُد و اِحترام کد. 9 و داوُود دَ شائول گُفت: ”چرا دَ تورِه کسای گوش مِیدی که مُوگیه، ’داوُود قَصد دَره دَز تُو ضرَر بِرسَنه‘؟ 10 اینه، اِمروز قد چِیمای خُو دِیدی که چِطور خُداوند تُو ره دَ غار دَ دِست مه تسلِیم کد؛ و بعضی نفرا مَره شَلّه شُد که تُو ره بُکُشُم، لیکِن دِل مه دَز تُو سوخت و ما گُفتُم، ’ما دِست خُو ره دَ بَلِه بادار خُو باله نَمُونُم، چراکه اُو مَسَح شُدِه خُداوند اَسته.‘ 11 اَی آتِه مه، توخ کُو و بِنگر که گوشِه چَپَن تُو دَ دِستِ ازمه یَه؛ ازی که ما گوشِه چَپَن تُو ره بُرِیدُم و تُو ره نَکُشتُم، بِدَن و یقِین کُو که از دِست مه بَدی و خیانَت نَمییه. ما دَز تُو هیچ گُناه نَکدیم، لیکِن تُو دَ شِکارِ ازمه بُر شُدے که جان مَره بِگِیری. 12 خُداوند دَ بَینِ ازمه و ازتُو قضاوَت کنه و خُداوند اِنتِقام مَره از تُو بِگِیره، لیکِن دِستِ ازمه دَ خِلافِ ازتُو باله نَمُوشه. 13 رقمی که مَثَلِ پیشنه‌گو مُوگیه: ’کارِ بَد از بَدکارا سر مِیزَنه؛‘ لیکِن دِستِ ازمه دَ خِلافِ ازتُو باله نَمُوشه. 14 پادشاهِ اِسرائیل از دُمبالِ کِی اَمَده؟ کِی ره دُمبال مُونی؟ یگ سَگِ مُرده ره؟ یگ کَیک ره؟ 15 پس بیل که خُداوند قاضی بَشه و دَ بَین ازمه و ازتُو قضاوَت کنه. بیل که اُو بِنگره و دعوای مَره قد ازتُو فَیصَله کنه و مَره از دِست تُو خلاص کنه.“
16 وختی داوُود از گُفتونِ امزی تورا دَ شائول خلاص شُد، شائول گُفت: ”داوُود باچِه مه، اِی آوازِ ازتُو یَه؟“ و شائول آواز خُو ره بِلند کده چخرا کد 17 و دَ داوُود گُفت: ”تُو ازمه کده نیک اَستی، چراکه تُو دَ حقِ ازمه خُوبی کدے، ولے ما دَ حقِ ازتُو بَدی کدیم. 18 اِمروز تُو دَز مه ثابِت کدی که تُو چِطور دَ حقِ ازمه خُوبی کدے، چُون وختِیکه خُداوند مَره دَ دِست تُو تسلِیم کد، تُو مَره نَکُشتی. 19 اَرے، کِی اَسته که دُشمون خُو ره گِیر کنه و اُو ره بیله که صَحیح-و-سلامَت بوره؟ پس خُداوند اَجر تُو ره قد خُوبی بِدیه بخاطرِ چِیزی که اِمروز دَ حقِ ازمه کدی. 20 آلی ما مِیدَنُم که تُو حتماً پادشاه مُوشی و پادشاهی اِسرائیل دَ دِستِ ازتُو برقرار مُوشه. 21 پس بَلدِه مه دَ خُداوند قَسم بُخور که بعد ازمه اَولادِه مَره از بَین نَمُوبری و نام مَره از خانَوارِ آتِه مه گُل نَمُونی.“ 22 داوُود بَلدِه شائول قَسم خورد. اوخته شائول دَ خانِه خُو رفت و داوُود و نفرای شی دَ پناهگاه رفت.