فصلِ بِیست و دوّم
داوُود دَ عدُلّام و مِصفه موره
1 پس داوُود اُونجی ره ایله کده دَ غارِ عدُلّام دُوتا کد. وختی بِرارو و پگِ خانَوارِ آتِه شی خبر شُد، اُونا ام دَ اُونجی دَ پیشِ ازُو اَمَد. 2 اوخته ھر کسی که دِست-تَنگ بُود، هر کسی که قرضدار بُود و هر کسی که دَ تَنگ اَمدُد دَ دَورِ ازُو جم شُد و اُو قومَندان ازوا شُد. تِعدادِ کسای که قد ازُو یگجای شُد تقرِیباً چار صد نفر بُود.
3 داوُود ازُونجی دَ مِصفِه موآب رفت و دَ پادشاهِ موآب گُفت: ”لُطفاً دَ آته و آبِه مه اِجازه بِدی که دَ پیشِ ازتُو بییه، تا غَیتِیکه ما بِدَنُم خُدا بَلدِه مه چِیز کار مُونه.“ 4 پس اُونا ره دَ پیشِ پادشاهِ موآب ایشت و اُونا دَ تمامِ مُدَتی که داوُود دَ پناهگاه بُود قد پادشاهِ موآب مَند. 5 اوخته جادِ نَبی دَ داوُود گُفت: ”دَ امزی پناهگاه نَشی، بَلکِه رَیی شُده دَ سرزمِینِ یهُودا بورُو.“ پس داوُود رَیی شُد و دَ جنگلِ حارِث رفت.
شائول پیشوایونِ منطقِه نوب ره مُوکُشه
6 شائول شِنید که جای داوُود و نفرای که قد شی اَسته پَیدا شُده. دَمزُو غَیت شائول دَ جِبعه دَ یگ بِلندی دَ تَی دِرختِ گَز شِشتُد و نَیزِه شی دَ دِست شی بُود و پگِ خِدمتگارای شی دَ دَور شی ایسته بُود. 7 اوخته شائول دَ خِدمتگارای خُو که دَ دَور شی ایسته بُود، گُفت: ”اَی بِنیامِینیا، بِشنَوِید! آیا باچِه یسّی دَ پگ شُمو زمی و باغ های انگُور مِیدیه؟ آیا اُو تمام شُمو ره قومَندانای هزار نفری و قومَندانای صد نفری تعیِین مُونه، یا ما؟ 8 پس چرا پگ شُمو دَ خِلاف مه نقشه کشِیدِید و هیچ کُدَم شُمو دَز مه خبر نَدَدِید وختِیکه باچِه مه قد باچِه یسّی عهد بسته کد؟ اَرے، هیچ کُدَم شُمو دَ غَم مه نَشُدِید و دَز مه خبر نَدَدِید که باچِه مه خِدمتگار مَره دَ خِلاف مه باله کده تا دَ کمِین مه بِشِینه، رقمی که اِمروز شِشته.“
9 اوخته دوآغِ ادومی که قد خِدمتگارای شائول ایسته بُود دَ جواب شی گُفت: ”ما باچِه یسّی ره دِیدُم که دَ نوب دَ پیشِ اَخِیمَلِک باچِه اَخِیطُوب اَمَد. 10 اَخِیمَلِک دَ بارِه ازُو از خُداوند هِدایت طلب کد و بَلدِه ازُو خوراک دَد و شمشیرِ جُلیاتِ فَلَسطِینی ره ام دَزُو تسلِیم کد.“
11 پادشاه نفر رَیی کده اَخِیمَلِک پیشوا باچِه اَخِیطُوب ره قد تمامِ خانَوارِ آتِه شی، یعنی قد پیشوایونی که دَ نوب بُود کُوی کد و اُونا پگ شی دَ پیشِ پادشاه اَمَد. 12 شائول گُفت: ”اَی باچِه اَخِیطُوب بِشنَو.“ اُو گُفت: ”اَمر کُو صاحِب.“ 13 شائول دَزُو گُفت: ”چرا شُمو دَ خِلاف مه نقشه کشِیدِید، تُو و باچِه یسّی؟ تُو دَزُو نان و شمشیر دَدی و دَ بارِه ازُو از خُدا هِدایت طلب کدی تا دَ خِلاف مه باله شُده دَ کَمِین مه بِشِینه، رقمی که اِمروز شِشته.“
14 اَخِیمَلِک دَ جوابِ پادشاه گُفت: ”دَ مینکلِ پگِ خِدمتگارای تُو کِی اَسته که مِثلِ داوُود صادِق-و-وفادار بَشه؟ اُو دامادِ پادشاه اَسته، اُو قومَندانِ مُحافِظِین تُو یَه و اُو دَ خانِه تُو مُحترم اَسته. 15 آیا امُو روز دَفعِه اوّل بُود که ما دَ بارِه ازُو از خُدا هِدایت طلب کدُم؟ هرگِز نَه! اُمِید که پادشاه امی چِیزا ره دَ گردونِ خِدمتگار خُو و دَ گردونِ خانَوارِ آتِه مه نَندَزه، چُون خِدمتگار تُو دَ بارِه امزی مَوضوع کامِلاً بےخبر اَسته.“ 16 پادشاه گُفت: ”اَی اَخِیمَلِک، تُو و پگِ خانَوارِ آتِه تُو حتماً باید کُشته شُنِید.“ 17 اوخته پادشاه دَ مُحافِظِین خُو که دَ دَور شی ایسته بُود، گُفت: ”باله شُنِید و پیشوایونِ خُداوند ره بُکُشِید، چراکه دِستِ ازیا قد داوُود یگ اَسته؛ امیا مِیدَنِست که داوُود دُوتا مُونه، ولے دَز مه خبر نَدَد.“ لیکِن خِدمتگارای پادشاه نَخاست که دَ بَلِه پیشوایونِ خُداوند دِست باله کده حَمله کنه. 18 اوخته پادشاه دَ دوآغ گُفت: ”تُو بورُو و دَ بَلِه پیشوایو حَمله کُو.“ و دوآغِ ادومی باله شُده دَ بَلِه پیشوایو حَمله کد و هشتاد و پَنج نفر ره که ایفود کتانی مُوپوشِید دَ امزُو روز کُشت. 19 نوب ره که شارِ پیشوایو بُود ام قد دَمِ شمشیر زَد؛ اَرے، مَردا، خاتُونو، بچکِیچا و نِلغه‌گونِ شِیرخور ره قد گاوو، اُلاغا و گوسپندو از دَمِ شمشیر تیر کد.
20 لیکِن یکی از باچه های اَخِیمَلِک باچِه اَخِیطُوب که اَبیاتار نام دَشت خود ره خطا دَده دَ پیشِ داوُود دُوتا کد؛ 21 و اَبیاتار دَ داوُود خبر اَوُرده گُفت که شائول پیشوایونِ خُداوند ره دَ قتل رَسَند. 22 داوُود دَ اَبیاتار گُفت: ”دَ امزُو روز وختِیکه دوآغِ ادومی ره دَ اُونجی دِیدُم، ما فامِیدُم که اُو شائول ره حتماً خبر مُونه. پس ما باعِث شُدُم که تمامِ نفرای خانَوارِ آتِه تُو کُشته شُنه. 23 قد ازمه بُمَن و ترس نَخور؛ چُون امُو کس که قَصدِ گِرِفتونِ جانِ ازمه ره دَره، قَصدِ گِرِفتونِ جانِ ازتُو ره ام دَره. اَرے، قد ازمه دَ اَمنیَت اَستی.“