فصلِ بِیست و یکُم
داوُود دَ نوب موره
1 داوُود دَ نوب دَ پیشِ اَخِیمَلِک پیشوا رفت. اَخِیمَلِک لرزِیده دَ دَمِ راهِ داوُود اَمَد و گُفت: ”چرا تنها اَمدی و کس قد تُو نِییه؟“ 2 داوُود دَ اَخِیمَلِک پیشوا گُفت: ”پادشاه مَره بَلدِه انجام دَدونِ یگ کار وظِیفه دَده و دَز مه اَمر کده که، ’هیچ کس باید دَ بارِه کاری که تُو ره رَیی مُونُم و دَ بارِه چِیزی که دَز تُو وظِیفه مِیدیُم نَفامه.‘ ما نفرا ره دَ فِلان و فِلان جای تعیِین کدیم. 3 آلی خوردَنی چِیزخیل سرِ دِست دَری؟ بَلدِه مه پَنج دانه نان یا هر چِیزی که تَیار اَسته بِدی.“
4 پیشوا دَ جوابِ داوُود گُفت: ”ما هیچ نانِ معمُولی سرِ دِست نَدرُم؛ فقط نانِ مُقَدَّسa اَسته؛ اگه مَردای جوان خود ره از خاتُونو دُور نِگاه کده بَشه مِیتَنه بُخوره.“ 5 داوُود دَ جوابِ پیشوا گُفت: ”یقِیناً خاتُونو مِثلِ همیشه از مو دُور نِگاه شُده؛ وختِیکه ما دَ یگ وظِیفه مورُم جِسم هایb مَردای جوان مُقَدَّس اَسته، حتیٰ اگه یگ وظِیفِه عادی ام بَشه. پس اِمروز چِیقَس کَلوتر جِسم های ازوا مُقَدَّس بَشه؟“ 6 اوخته پیشوا نانِ مُقَدَّس ره دَزُو دَد، چراکه دَ اُونجی دِیگه نان نَبُود بغَیر از نانِ حُضُورِ خُداوند که از حُضُورِ خُداوند باله شُدُد و دَ روزِ باله کدون شی نانِ گرم دَ جای شی ایشته شُدُد.
7 دَ امزُو روز یکی از خِدمتگارای شائول دَ اُونجی دَ حُضُورِ خُداوند مصرُوفِ عِبادت بُود؛ اُو دوآغِ اِدومی نام دَشت و کٹِه چوپونای شائول بُود.
8 داوُود دَ اَخِیمَلِک گُفت: ”آیا دَ اِینجی دَ پیش تُو نَیزه یا شمشیر اَسته؟ ما شمشیر و سلاح های دِیگِه خُو ره قد خُو نَوُردیم، چراکه کارِ پادشاه عاجِل بُود.“ 9 پیشوا گُفت: ”اونه، شمشیرِ جُلیاتِ فَلَسطِینی که تُو اُو ره دَ دَرِّه ایلاه کُشتی، دَ پُشتِ ایفود دَ یگ لاٹه پیچَنده اَسته. اگه میخاهی که اُو ره بِگِیری، مِیتَنی بِگِیری، چُون بغَیر ازُو دِیگه سلاح دَ اِینجی نِییه.“ داوُود گُفت: ”اُو بےجوره اَسته؛ امُو ره دَز مه بِدی.“
داوُود دَ جَت موره
10 پس داوُود امُو روز از پیشِ شائول دُوتا کد و دَ پیشِ اَخِیش پادشاهِ جَت رفت. 11 اوخته خِدمتگارای اَخِیش دَزُو گُفت: ”آیا امی داوُود، پادشاهِ سرزمِین خُو نِییه؟ آیا اُونا رَقص-و-بازی کده و بَیت خانده دَ بارِه شی دَ یگدِیگه خُو نَمُوگُفت که،
’شائول هزاران دُشمون خُو ره کُشت
و داوُود دَه‌ها هزار دُشمون خُو ره؟‘“
12 داوُود امی توره ها ره دَ دِلِ خُو گِرِفت و از اَخِیش پادشاهِ جَت غَدر ترس خورد. 13 پس اُو رفتار خُو ره دَ پیشِ ازوا تغیِیر دَد و دَ حالِیکه دَ دِستِ ازوا بُود خود ره دیونه اَندخت. اُو دَ رُوی پَلّه های درگه خط مِیکشِید و آوِ دان خُو ره دَ بَلِه رِیش خُو بُر مُوکد.