اوّلِ سموئیل 20

فصلِ بِیستُم

داوُود و یوناتان

‏1 داوُود از نایوتِ رامه دُوتا کده دَ پیشِ یوناتان اَمَد و گُفت: ”ما چی کدیم؟ گُناهِ مه چی اَسته؟ و ما دَ حقِ آتِه تُو چی بَدی کدیم که اُو قَصدِ گِرِفتونِ جان مَره دَره؟“ ‏2 یوناتان دَزُو گُفت: ”هرگِز نَه! تُو نَمُومُری. توخ کُو، آتِه مه هیچ رقم کارِ کٹه یا ریزه ره انجام نَمِیدیه تاکه مَره خبر نَکنه. پس چرا آتِه مه اِی توره ره از مه تاشه کُنه؟ اِمکان نَدره.“ ‏3 و داوُود ام قَسم خورده گُفت: ”آتِه تُو خُوب مِیدَنه که نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته؛ و اُو قد خود خُو مُوگیه، ’یوناتان باید ازی توره خبر نَشُنه، اگه نَه غَمگی مُوشه.‘ ولے مَره دَ زِندگی خُداوند و دَ زِندگی ازتُو قَسم که دَ مینکلِ ازمه و مَرگ از یگ قَدم کَلوتر فاصِله نِییه.“ ‏4 اوخته یوناتان دَ داوُود گُفت: ”هر چِیزی که دِل تُو بِخایه اُو ره بَلدِه تُو انجام مِیدیُم.“

‏5 داوُود دَ یوناتان گُفت: ”اینه، صَباح ماهِ نَو اَسته و ما باید قد پادشاه بَلدِه نان خوردو دَ سرِ دِسترخو بِشِینُم، لیکِن مَره رُخصَت بِدی که تا شامِ سِوّم خود ره دَ صحرا تاشه کنُم. ‏6 اگه آتِه تُو مُتَوَجِه شُنه که ما نِیَستُم، بُگی که، ’داوُود غَدر زاری کده از مه اِجازه گِرِفت که دَ شار خُو بَیت-لَحَم بوره، چُون تمامِ خانَوار شی دَ اُونجی قُربانی سالانه تقدِیم مُونه.‘ ‏7 اگه گُفت، ’خَیره.‘ اوخته دَ خُوبی خِدمتگار تُو تمام مُوشه؛ لیکِن اگه غَدر قار شُد، بِدَن که اُو قَصدِ بَدی کدو ره دَره. ‏8 پس قد خِدمتگار خُو مِهربانی کُو، چراکه تُو قد خِدمتگار خُو دَ حُضُورِ خُداوند عهد بسته کدے. لیکِن اگه کُدَم گُناه از مه سر زَده، خود تُو مَره بُکُش! چی حاجت دَره که مَره دَ پیشِ آتِه خُو بُبری؟“

‏9 یوناتان گُفت: ”هرگِز اِی رقم فِکر نَکُو! اگه ما حتیٰ احساس مُوکدُم که آتِه مه قَصد دَره که دَزتُو بَدی بِرسَنه، آیا ما دَز تُو خبر نَمِیدَدُم؟“ ‏10 داوُود دَ یوناتان گُفت: ”اگه آتِه تُو دَز تُو جوابِ سخت بِدیه، کِی دَز مه خبر مِیدیه؟“ ‏11 اوخته یوناتان دَ داوُود گُفت: ”بیه که دَ صحرا بوری.“ و ھر دُوی ازوا دَ صحرا رفت. ‏12 دَ اُونجی یوناتان دَ داوُود گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند، خُدای اِسرائیل قَسم که صَباح یا دَ روزِ سِوّم دَ امزی غَیت از آتِه خُو کُنج-و-کاو مُونُم. اگه نِیَت شی دَ خَیر تُو بُود، دِستی دَز تُو پَیغام رَیی کده تُو ره باخبر مُونُم. ‏13 لیکِن اگه آتِه مه قَصد دَشت که دَزتُو ضرَر بِرسَنه، خُداوند امُو ضرَر ره دَز مه بِرسَنه، بَلکِه کَلوتر ازُو ره، اگه ما دَز تُو خبر نَدیُم و تُو ره سُون راهِ تُو رَیی نَکنُم تا صَحیح-و-سلامَت بوری. آلی خُداوند قد تُو بَشه، امُو رقم که قد آتِه مه بُود. ‏14 تُو ام تا وختِیکه ما زِنده اَستُم، رَحمت-و-مُحَبَت خُداوند ره دَ حقِ ازمه دَ جای بَیر تا نَمُرُم؛ ‏15 نَتنها اِی، بَلکِه مِهربانی خُو ره از خانِه مه ام هرگِز قَطع نَکُو، حتیٰ زمانی که خُداوند پگِ دُشمنای تُو ره از رُوی زمی نابُود کد.“ ‏16 دَمزی رقم یوناتان قد خانَوارِ داوُود عهد بسته کد و دَ آخِر گُفت: ”دُعا مُونُم که خُداوند از دُشمنای داوُود بازخاست کنه.“ ‏17 و یوناتان بسم داوُود ره دَ مُحَبَتی که نِسبَت دَزُو دَشت قَسم دَد، چُون اُو ره دَ امزُو اندازه دوست دَشت که جان خُو ره دوست دَشت.

‏18 یوناتان دَزُو گُفت: ”صَباح ماهِ نَو اَسته و ازی که جای تُو خالی یَه، معلُومدار مُوشه که تُو نِیَستی. ‏19 دَ روزِ سِوّم تاه شُده بورُو، دَ امزُو جای بورُو که دَ شُروعِ امزی مُشکِلات خود ره تاشه کده بُودی و دَ پالُوی سنگِ آزِل بِشی. ‏20 ما سِه تِیر دَ امزُو طرف ایله مِیدیُم، مِثلی که بُگی یَگو نشان ره مِیزَنُم. ‏21 اوخته یگ باچه ره رَیی کده مُوگیُم، ’بورُو تِیرا ره پَیدا کُو.‘ اگه دَزُو گُفتُم، ’اونه، تِیرا دَ پُشتِ سر تُو اَسته، اُونا ره بِگِیر.‘ اوخته بیه، چُون دَ زِندگی خُداوند قَسم که بَلدِه تُو سلامَتی-و-اَمنیَت اَسته و از خطر بُر اَستی. ‏22 لیکِن اگه دَ امزُو باچه گُفتُم، ’اونه، تِیرا دَ پیشِ رُوی تُو اَسته،‘ اوخته بورُو، چُون خُداوند تُو ره رَیی کده. ‏23 و دَ بارِه چِیزی که ما و تُو توره گُفتی، بِدَن که خُداوند دَ مینکلِ ازمه و ازتُو تا اَبَد شاهِد اَسته.“

‏24 پس داوُود خود ره دَ صحرا تاشه کد. وختِیکه جشنِ ماه نَو شُروع شُد، پادشاه بَلدِه نان خوردو شِشت. ‏25 پادشاه مِثلِ همیشه دَ جای خُو دَ نزدِیکِ دیوال شِشت، یوناتان رُوی دَ رُوی شی بُود و اَبنیر دَ پالُوی شائول شِشتُد، مگم جای داوُود خالی بُود. ‏26 شائول دَ امزُو روز هیچ چِیز نَگُفت، چُون قد خود خُو گُفت: ”کُدَم چِیز قد ازُو رُخ دَده و اُو ناپاک اَسته. اَرے، حتماً اُو ناپاک اَسته.“ ‏27 لیکِن صَبای شی، یعنی دَ روزِ دوّمِ ماه، جای داوُود بسم خالی بُود. اوخته شائول دَ باچِه خُو یوناتان گُفت: ”چرا باچِه یسّی دِیروز و اِمروز دَ نان خوردو نَمَد؟“

‏28 یوناتان دَ جوابِ شائول گُفت: ”داوُود غَدر زاری کده از مه اِجازه گِرِفت که دَ بَیت-لَحَم بوره. ‏29 اُو دَز مه گُفت، ’اِجازه بِدی که بورُم، چُون خانَوار مو دَ شار مو قُربانی دَره و بِرار مه دَ بَلِه مه اَمر کده که دَ اُونجی بَشُم. پس آلی اگه نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه بَشه، دَز مه رُخصَت بِدی تا بِرارون خُو ره بِنگرُم.‘ امزی خاطر اُو دَ سرِ دِسترخونِ پادشاه نَمَده.“

‏30 اوخته قارِ شائول دَ بَلِه یوناتان باله اَمَد و دَزُو گُفت: ”اَی باچِه خاتُونِ فاسِد و یاغی! آیا ما نَمُوفامُم که تُو باچِه یسّی ره بَلدِه رَسوایی خود خُو و بَلدِه رَسوایی شرمگاهِ آبِه خُو اِنتِخاب کدے؟ ‏31 چُون تا زمانی که باچِه یسّی دَ رُوی زمی زِنده بَشه، نَه تُو پادشاه مُوشی و نَه پادشاهی تُو برقرار مُوشه. پس آلی نفر رَیی کُو که اُو ره دَ پیشِ ازمه بَیره، چُون اُو حتماً باید بُمُره.“ ‏32 یوناتان دَ جوابِ آتِه خُو شائول گُفت: ”چرا اُو باید بُمُره؟ اُو چی کده؟“ ‏33 لیکِن شائول نَیزِه خُو ره سُونِ ازُو گَزلَک کد که اُو ره بِزَنه. پس یوناتان فامِید که آتِه شی قَصدِ کُشتونِ داوُود ره دَره. ‏34 اوخته یوناتان غَدر دَ سرِ قار از سرِ دِسترخو باله شُد و دَ روزِ دوّمِ ماه نان نَخورد، چراکه اُو ام بخاطرِ داوُود غَمگی بُود و ام بخاطری که آتِه شی اُو ره شرمِنده کدُد.

‏35 صَبای روزِ دِیگِه شی یوناتان دَ امزُو وخت که قد داوُود تعیِین کدُد دَ صحرا رفت و یگ باچِه ریزه قد شی قَتی بُود. ‏36 اُو دَ امزُو باچه گُفت: ”بِدَو و تِیرای ره که مِیزَنُم پَیدا کُو.“ دَ حالِیکه امُو باچه مِیدَوِید، اُو تِیر ره رقمی ایله کد که ازُو تیر شُنه. ‏37 وختی امُو باچه دَ جایی که یوناتان تِیر ره ایله کدُد رسِید، یوناتان از پُشت شی کُوی کده گُفت: ”آیا تِیر دَ پیشِ رُوی تُو نِییه؟“ ‏38 امچُنان یوناتان از پُشت امزُو باچه کُوی کده گُفت: ”عَجَله کُو، زُود بورُو و طال نَدی!“ پس باچِه که قد یوناتان بُود تِیرا ره باله کد و دَ پیشِ بادار خُو اَمَد. ‏39 لیکِن امُو باچه هیچ چِیز ره نَفامِید؛ فقط یوناتان و داوُود مقصدِ توره ره فامِید. ‏40 اوخته یوناتان سَلاحِ خُو ره دَ امزُو باچه دَده گُفت: ”بورُو و اُونا ره دَ شار بُبر.“

‏41 بعد از رفتونِ امزُو باچه، داوُود از پُشتِ سنگ‌قَلچه باله شُد و خود ره قد رُوی خُو دَ زمی اَندخته سِه دَفعه سَجده کد و بعد ازُو اُونا یگدِیگِه خُو ره ماخ کده هر دُوی شی چخرا کد، ولے داوُود کَلوتر چخرا کد. ‏42 اوخته یوناتان دَ داوُود گُفت: ”بخَیر-و-سلامَت بورُو، چراکه هر دُوی مو دَ خُداوند قَسم خورده گُفتے، ’خُداوند دَ مینکلِ ازمه و ازتُو و دَ مینکلِ اَولادِه ازمه و اَولادِه ازتُو تا اَبَد بَشه.‘“ بعد ازُو داوُود باله شُده رفت و یوناتان پس دَ شار اَمَد.