فصلِ ھفدَهُم
داوُود و جُلیات
1 دَ امزُو غَیت فَلَسطِینیا لشکر خُو ره بَلدِه جنگ جم کد و دَ سوکوه که دَ منطقِه یهُودا اَسته جم شُده دَ بَینِ سوکوه و عزیقه دَ اِفِس-دَمِیم خَیمه زَد. 2 شائول و مَردای اِسرائیل ام جَم شُده دَ دَرِّه ایلاه خَیمه زَد و دَ برابرِ فَلَسطِینیا آماده شُد. 3 فَلَسطِینیا دَ بَلِه کوهِ یگ طرفِ دَرّه ایسته شُد و اِسرائیلیا دَ بَلِه کوهِ دِیگه طرفِ دَرّه، و دَرّه دَ مینکلِ ازوا بُود. 4 اوخته از خَیمه‌گاهِ فَلَسطِینیا یگ مَردِ جنگی نامتُو دَ نامِ جُلیات که از شارِ جَت بُود بُر شُده اَمَد و قدِ ازُو شَش توغَی و یگ قرِیش بُود. 5 اُو دَ سر خُو کولِه برونزی دَشت و زِرِه برونزی دَ جان شی بُود که وَزنِ زِرِه شی پَنج هزار مِثقال برونز بُود. 6 دَ دِلَگای پای شی پوش های برونزی بُود و دَ مینکلِ شانه های شی نَیزِه برِیگِ برونزی قرار دَشت. 7 چیوِ نَیزِه دِست شی رقمِ تِیرِ کارگاهِ بافِندَگی بُود و سرِ نَیزِه شی از شَش صد مِثقالa آیین جور شُدُد. سِپربَردارِ ازُو پیشلون شی مورفت. 8 جُلیات ایسته شُد و دَ بَلِه لشکرِ اِسرائیل چِیغ زَده گُفت: ”چرا دَ اِینجی اَمَده بَلدِه جنگ آمادگی گِرِفتید؟ اینه، ما یگ فَلَسطِینی دَ اِینجی ایسته یُم و شُمو که خِدمتگارای شائول اَستِید یگ نفر ره بَلدِه خُو اِنتِخاب کُنِید تا دَ پیشِ ازمه بییه. 9 اگه اُو بِتَنه قد ازمه جنگ کنه و مَره بُکُشه، مو خِدمتگارای شُمو مُوشی؛ لیکِن اگه ما دَ بَلِه ازُو زور شُنُم و اُو ره بُکُشُم، شُمو خِدمتگارای ازمو مُوشِید و مو ره خِدمت مُونِید.“ 10 امُو فَلَسطِینی بسم گُفت: ”ما اِمروز دَ مینکلِ لشکرِ اِسرائیل نَنگ پورته مُونُم! یگ نفر ره دَ پیش مه رَیی کنِید تا قد ازمه جنگ کنه.“ 11 وختِیکه شائول و پگِ اِسرائیلیا امی تورای فَلَسطِینی ره شِنِید، اُونا وَحشَت زَده شُد و کَلو ترس خورد.
12 دَمزُو غَیت داوُود چوپونی مُوکد، اُو باچِه یگ آدم دَ نامِ یسّی از مردُمِ اِفراته از بَیت-لَحَمِ یهُودا بُود. یسّی هشت باچه دَشت و دَ روزای پادشاهی شائول از جُملِه مَردای پِیر و سالخورده بُود. 13 سِه باچِه کٹِه یسّی از دُمبالِ شائول دَ جنگ رفت و نام های سِه باچِه شی که دَ جنگ رفت، اینیا بُود: باچِه اوّلباری شی اِلیاب، دوّمی شی اَبِیناداب و سِوّمی شی شَمّاه. 14 داوُود ریزه‌تَرِین بُود و امُو سِه کٹه از دُمبالِ شائول رفت. 15 داوُود گاهی دَ پیشِ شائول میمَد و گاهی مورفت تا گوسپندوی آتِه خُو ره دَ بَیت-لَحَم بِچرَنه.
16 امُو فَلَسطِینی چِل روز صُبح و شام میمَد و دَ مَیدو ایسته مُوشُد. 17 یگ روز یسّی دَ باچِه خُو داوُود گُفت: ”امی یگ ایفهb غَلِه بِریو شُده ره قد دَه نان بِگِیر و دَوِیده بَلدِه بِرارون خُو دَ خَیمه‌گاه بُبر. 18 امچُنان، اینی دَه کُلچه پَنِیر ره بَلدِه قومَندانِ هزار نفری ازوا بُبر و احوالِ سلامَتی بِرارون خُو ره پُرسان کده یگ نشانی ازوا گِرِفته بَیر. 19 اُونا قد شائول و پگِ مَردای اِسرائیل دَ دَرِّه ایلاه اَسته و قد فَلَسطِینیا جنگ مُونه.“
20 پس داوُود صباحگاه باله شُده رمه ره دَ چوپو تسلِیم کد و امُو چِیزا ره گِرِفته حَرکت کد، امُو رقم که یسّی دَز شی اَمر کدُد. اُو دَ امزُو غَیت دَ خَیمه‌گاه رسِید که لشکر دَ مَیدانِ جنگ مورفت و بَلدِه جنگ چِیغ-و-شور مُوکد. 21 اِسرائیلیا و فَلَسطِینیا لشکر دَ برابرِ لشکر دَ حالتِ آماده-باش ایسته شُد. 22 داوُود چِیزای ره که قد خُو دَشت دَ دِستِ مسئُولِ اَسباب-و-آزُوقه تسلِیم کد و دَوِیده سُونِ لشکر رفت و قد بِرارون خُو احوال پُرسی کد. 23 دَ حالِیکه داوُود قد ازوا توره مُوگُفت، امُو مَردِ جنگی فَلَسطِینی که از جَت بُود و جُلیات نام دَشت از لشکرِ فَلَسطِینیا بُر شُده اَمَد و مِثلِ دَفعه های پیش توره گُفت و داوُود شِنِید. 24 پگِ مَردای اِسرائیل وختِیکه امُو مَرد ره دِید، از پیش شی دُوتا کد، چُون غَدر ترس خوردُد.
25 مَردای اِسرائیل گُفت: ”امی مَرد ره که اَمَده، مِینگرِید؟ یقِیناً اِی مییه که اِسرائیل ره خار-و-حقِیر کنه. هر کسی که اِی ره بُکُشه، پادشاه اُو ره صاحِبِ مال-و-دَولتِ غَدر مُونه و دُختر خُو ره دَزُو مِیدیه و خانَوارِ آتِه شی ره دَ اِسرائیل از عسکری-و-مالیه معاف مُونه.“ 26 داوُود دَ کسای که پالُوی شی ایسته بُود، گُفت: ”کسی که امی فَلَسطِینی ره بُکُشه و اِی نَنگ ره از اِسرائیل دُور کنه، بَلدِه ازُو چِیز کار مُوشه؟ چُون اِی فَلَسطِینی ناخَتنه کِی بَشه که لشکرهای خُدای زِنده ره خار-و-حقِیر کُنه؟“ 27 و مردُم امُو تورا ره تِکرار کده دَزُو گُفت: ”کسی که اُو ره بُکُشه، اینی رقم چِیزا بَلدِه ازُو انجام دَده مُوشه.“
28 وختِیکه اُو قد مردُم توره مُوگُفت بِرارِ کٹِه شی اِلیاب شِنِید و قارِ اِلیاب دَ بَلِه داوُود باله اَمَده گُفت: ”چرا دَ اِینجی اَمدے؟ اُو رمِه ریزه ره دَ بیابو دَ پیشِ کِی ایله کدے؟ ما تَکَبُر و شرارَتِ دِل تُو ره مِیدَنُم؛ تُو دَ اِینجی اَمدے که جنگ ره بِنگری.“ 29 داوُود گُفت: ”آلی ما چی کدیم؟ آیا توره گُفته نَمِیتنُم؟“ 30 اُو از پالُوی ازُو تاو خورده دَ پیشِ دِیگرو رفت و عَینِ توره ره گُفت؛ و مردُم بسم دَزُو رقمِ دَفعِه پیشنه جواب دَد.
31 تورای ره که داوُود گُفت، دَ گوشِ مردُم رَسِید و دَ شائول خبر دَده شُد و شائول اُو ره کُوی کد. 32 داوُود دَ شائول گُفت: ”هیچ کس بخاطرِ امزُو فَلَسطِینی کَم دِل نَشُنه؛ خِدمتگار تُو موره و قد ازُو جنگ مُونه.“ 33 شائول دَ داوُود گُفت: ”تُو تَوانِ ازی ره نَدَری که دَ خِلافِ امزُو فَلَسطِینی بوری و قد شی جنگ کنی؛ چُون تُو یگ جوان اَستی و اُو از جوانی خُو یگ مردِ جنگی بُوده.“ 34 لیکِن داوُود دَ شائول گُفت: ”خِدمتگار تُو چوپونِ رَمِه آتِه خُو اَسته؛ هر وختِیکه یگ شیر یا یگ خِرس اَمَده و یگ باره ره از رمه بُرده، 35 ما از پُشت شی رفتیم و اُو ره زَده باره ره از دان شی نِجات دَدیم. و هر غَیتِیکه دَ بَلِه ازمه ٹوپ کده، ما از رِیش شی گِرِفتیم و اُو ره زَده کُشتیم. 36 خِدمتگار تُو ام شیر ره کُشته و ام خِرس ره؛ سرنَوِشتِ امزی فَلَسطِینی ناخَتنه ام مِثلِ یکی امزوا مُوشه، چراکه اِی لشکرهای خُدای زِنده ره خار-و-حقِیر کده.“ 37 و داوُود اِدامه دَده گُفت: ”خُداوندی که مَره از چنگِ شیر و از چنگِ خِرس نِجات دَد، از دِستِ امزُو فَلَسطِینی ام نِجات مِیدیه.“ پس شائول دَ داوُود گُفت: ”بورُو، خُداوند قد تُو بَشه.“
38 اوخته شائول کالای جنگی خُو ره دَ داوُود پوشَند: کولِه برونزی ره دَ سر شی ایشت و زِرِه ره دَ جان شی کد. 39 داوُود شمشیر ره دَ بَلِه کالای خُو بسته کد، ولے راه رفته نَتنِست، چُون اُو دَ پوشِیدونِ امزُو چِیزا عادت نَدَشت. اوخته داوُود دَ شائول گُفت: ”ما قد امزی چِیزا رفته نَمِیتنُم، چُون عادت نَدرُم.“ پس داوُود امُو چِیزا ره از جان خُو بُر کد. 40 بعد ازُو سوٹه-چیو خُو ره دَ دِست خُو گِرِفت و پَنج دانه سنگِ لَخشُم ره از جوی جدا کده دَ جیبِ توبرِه چوپونی خُو ایشت و پَلَخمون خُو ره دَ دِست خُو گِرِفته دَ امزُو فَلَسطِینی نزدِیک شُد.
41 امُو فَلَسطِینی اَمَده اَمَده دَ داوُود نزدِیک شُد و سِپر-بَردار شی پیشِ رُوی شی میمَد. 42 وختی فَلَسطِینی توخ کد و داوُود ره دِید، اُو داوُود ره تحقِیر-و-تَوهِین کد، چُون اُو یگ جوانِ سُرخ چِھره و خوشنُمای بُود. 43 فَلَسطِینی دَ داوُود گُفت: ”آیا ما سَگ اَستُم که قد سوٹه-چیو دَ جنگ مه اَمَدے؟“ و فَلَسطِینی داوُود ره دَ نامِ خُدایون خُو نالَت کد. 44 و فَلَسطِینی اِدامه دَده دَ داوُود گُفت: ”دَ پیش مه بیه تا گوشت تُو ره دَ مُرغَکوی هَوا و جانوَرای درِندِه بیابو بِدیُم.“
45 داوُود دَ فَلَسطِینی گُفت: ”تُو قد شمشیر و نَیزه و نَیزِه برِیگ دَ جنگ مه مییی، مگم ما دَ نامِ خُداوندِ لشکرها، خُدای نیرُو های اِسرائیل که تُو اُو ره تحقِیر-و-تَوهِین کدی دَ جنگ تُو مییُم. 46 اِمروز خُداوند تُو ره دَ دِست مه تسلِیم مُونه و ما تُو ره زَده سر تُو ره از تَن تُو جدا مُونُم؛ و اِمروز ما لاش های لشکرِ فَلَسطِینیا ره دَ مُرغَکوی هَوا و جانوَرای درِندِه زمی مِیدیُم تا تمامِ مردُمِ زمی بِدَنه که دَ اِسرائیل خُدا وجُود دَره 47 و ام تمامِ امزی جَم بِدَنه که خُداوند دَ وسِیلِه شمشیر و نَیزه نِجات نَمِیدیه؛ چُون اِی جنگ از خُداوند اَسته و اُو شُمو ره دَ دِستِ ازمو تسلِیم مُونه.“
48 وختی فَلَسطِینی حَرکت کده نزدِیک اَمَد تا قد داوُود جنگ کنه، داوُود ام دَ زُودی سُون مَیدانِ جنگ دَوِید تا قد فَلَسطِینی جنگ کنه. 49 داوُود دِست خُو ره دَ مَنِه جیبِ توبرِه خُو چِقی کده یگ سنگ ره گِرِفت و دَ پَلَخمو ایشته دَ پیشانِه فَلَسطِینی زَد؛ سنگ دَ پیشانِه ازُو دَر اَمَد و اُو قد رُوی خُو دَ زمی اُفتَد.
50 دَ امزی رقم داوُود قد یگ پَلَخمو و یگ سنگ دَ بَلِه فَلَسطِینی زور شُد و فَلَسطِینی ره زَده کُشت، باوجُودِ که دَ دِستِ شی شمشیر نَبُود. 51 اوخته داوُود دَوِیده رفت و دَ بَلِه سرِ فَلَسطِینی ایسته شُد و شمشیر شی ره گِرِفته از غِلاف بُر کد و سرِ ازُو ره از تَن شی جدا کده کار شی ره خلاص کد. وختی فَلَسطِینیا دِید که مَردِ جنگی ازوا کُشته شُد، اُونا دُوتا کد. 52 دَ امزُو غَیت مَردای اِسرائیل و یهُودا باله شُد و چِیغ-و-شور کده تا جَت و تا درگه ھای عِقرون فَلَسطِینیا ره دُمبال کد و زَخمی‌های فَلَسطِینیا دَ راهِ شَعرَیم تا جَت و عِقرون اُفتَد. 53 اوخته بَنی اِسرائیل از دُمبال کدونِ فَلَسطِینیا پس اَمَد و خَیمه‌گاهِ ازوا ره غارَت کد. 54 و داوُود سرِ جُلیاتِ فَلَسطِینی ره گِرِفته دَ اورُشَلیم اَوُرد، لیکِن سَلاحِ شی ره دَ خَیمِه خُو ایشت.
55 دَ امزُو غَیت که داوُود دَ جنگِ فَلَسطِینی مورفت شائول اُو ره دِیده دَ اَبنیر قومَندانِ لشکر خُو گُفت: ”اَبنیر، امی جوان باچِه کِی اَسته؟“ اَبنیر گُفت: ”اَی پادشاه، دَ زِندگی تُو قَسم که ما نَمِیدَنُم.“ 56 پادشاه گُفت: ”پُرسان کُو که امی جوان باچِه کِی اَسته.“ 57 امی که داوُود از کُشتونِ فَلَسطِینی پس اَمَد، اَبنیر اُو ره گِرِفته دَ پیشِ شائول اَوُرد و سرِ فَلَسطِینی دَ دِست شی بُود. 58 شائول دَزُو گُفت: ”اَی جوان، تُو باچِه کِی اَستی؟“ داوُود دَ جواب شی گُفت: ”ما باچِه خِدمتگار تُو یسّی بَیت-لَحَمی اَستُم.“